Een tweede wereld
Ze was te moe om nog weg te rennen. De slagen kwamen op haar neer, maar ze voelde ze niet. Ook de scheldwoorden gingen langs haar heen. Ze liet het gebeuren, ze wist dat ze er niks tegen kon doen. Langzaam gleden de tranen over haar wangen. Ze bleven maar doorgaan, maar zij, zij voelde niets meer. In gedachten vloog zij weg, over alles heen naar een plek daar ver vandaan.
Daar voelde ze geen slagen, maar liefhebbende armen om haar heen. Daar hoorde ze geen scheldwoorden meer, maar iemand die zacht fluisterde dat hij om haar gaf. Op die plek schuilde ze, in zijn armen was ze veilig. Pas toen ze weer rustig geworden was keerde ze naar de werkelijkheid terug.
Toch wat angstig keek ze om zich heen, maar ze was alleen. Ze stond op, verkende haar lichaam. Het zouden een hoop blauwe plekken worden, maar geen echte wonden. Opgelucht zocht ze naar haar fiets, maar die was niet meer te redden. Ze begon richting huis te lopen, terwijl ze bedacht wat ze haar ouders zou zeggen. Ze besloot ze alleen van de fiets te vertellen, anders zouden ze waarschijnlijk weer naar school bellen. En ach, dat zou voor twee dagen helpen, maar daarna zou het toch weer opnieuw beginnen. Ze wist dat het er niet erger van zou worden, maar het zou opnieuw beginnen.
Langzaam begon ze ook de pijn te voelen, haar enkel kon haar nauwelijks meer dragen. Maar ook dat zou wel weer over gaan. Na het weekend zou ze er niks meer van voelen en kon haar lichaam de nieuwe slagen weer aan.
Ze was echt van plan geweest alleen van haar fiets te vertellen. Daar begon ze dan ook mee toen ze thuis kwam, maar haar ouders hadden haar door. “Wat is er met je enkel?” Even overwoog ze te liegen, maar het zou toch geen zin hebben. Ze was echter niet van plan uitgebreid te vertellen wat er gebeurd was. “Laat maar, het gaat wel.” Haar vader onderzocht haar enkel, en ze dwaalde weer weg in haar gedachten. “Sophie!” Ruw werd ze bij hém vandaan getrokken. “Ik vroeg je wat.” Ze keek haar moeder onbegrijpend aan. “Ik vroeg wat er gebeurd was. Je zit onder de blauwe plekken!” Ze haalde haar schouders op. “Weet ik veel. Ik was er niet bij.”
Versatel.nlGeplaatst in de categorie: pesten
pesten
2.018
Geef je reactie op deze inzending:
Maar. Als leraren niets doen - want je wilt niet klikken -
Als ouders niets doen - want je wilt niet een arme zielepiet zijn -
Ga je zelf wat doen. IK deed dat.
Trok de ellende-teven de hoofdstedelijke haren bij bossen uit.
Vaak mis ik dat soort reacties als ik lees over getreiter op school.
Dus:
Dat iemand van Slachtoffer een Aanvaller wordt.
Een (nog steeds Hoofdstedelijke) Drents
Helaas...
Graag gelezen, al klinkt het wat cru het zo te stellen.