Even slikken, zo gebeurd (maar niet heus)

Waarom heb ik mijn moeder nu eigenlijk niks meer te vertellen over wat er van het weekend allemaal gebeurd is? Het was een fantastisch weekend en ik kan er niet eens over praten omdat er teveel bij inzit waarvan ze niks weet, van de diepere betekenis zeker niet, van de algemene betekenis eigenlijk al niet. Dit weten schrikt me af, want eigenlijk is mijn moeder de afgelopen jaren, samen met mijn broer en later zijn vriendin, degene geweest die ik vertelde wat het vertellen waard was, sinds ik in de tweede klas bleef zitten en daarmee eigenlijk mijn vrienden min of meer kwijtraakte, en er geen nieuwe voor in de plaats kreeg. Je hebt iemand nodig voor je ontdekkingen van de wereld, zelfs is die iemand je moeder of je grote broer. Maar vanaf vorig jaar begon dat toch te veranderen, eigenlijk niet eens zozeer door de verhuizing, maar meer door het lid worden van 'het forum', waar allerlei andere Harry Potterfans ook ronddarden. Uiteindelijk zou er deze paradox uitkomen dat door het boek waar ik langer kind van bleef, omdat ik veel ging spelen met de kinderen van vrienden van ons, die drie en vijf jaar jonger zijn, juist mijn 'coming of age'zou inzetten. En het daarbij horende contactverlies met je familie.

Mijn aller- allereerste meeting was in Sixflags, 27 juli 2004, 11 uur op het station in Harderwijk. Ik was met Luuk samen in de trein gereisd, omdat hij vlak bij mij in de buurt woonde, of althans, niet al te ver weg. Nu stonden we dus te wachten op de rest, en die rest kwam natuurlijk. Het was razend spannend, al die vreemde mensen, al die vreemde stemmen, die elkaar wel grotendeels schenen te kennen. Toch ging het me nog vrij makkelijk af om wat contact te leggen met een aantal. Toen we al best een poosje het park binnengingen belde mijn moeder, wat ik eerst niet doorhad omdat ik niet automatisch reageerde op de beltoon. Die mobiel had ik gekregen om naar die meeting te gaan, zodat ze kon bellen en checken dat alles goed was. En alles was goed.

Toen kwam de tweede meeting, en het heeft me maanden gekost om te leren omgaan met het dubbele gevoel wat ik daar, nu nog, bij heb. Op een enkele uitzondering na lag daar namelijk de oorsprong van al het licht en al het donker, van alles wat leuk, mooi, lief, interessant, spannend, uitdagend (dubbele betekenis), beangstigend en pesterig was. Het was de breuk tussen de wittebroodsweken van de Sixflagsmeeting en het gevecht om vriendschap, maar ook de zege in die vriendschap, van daarna. Sommige van de tegenwoordige 'inside jokes', eentje eigenlijk, hebben daar hun allereerste oorsprong, in de verliefdheid op Femke. Sommige van mijn vriendschappen ook, al is het er maar eentje rechtstreeks en de rest vanwege de bescherming achteraf, de bescherming tegen de roddels, de achterklap en de ellende die ook het gevolg waren van die meeting.En over deze meeting en over de problemen erna kon ik niet meer praten. Het was te complex geworden, er waren teveel draden in elkaar gevlochten en het vertellen van alles en alles wat het vertellen waard was veranderde in wat er te vertellen en begrijpelijk was. Het blijft immers een groep, met een eigen groepscultuur. Wat kan je aan je moeder vertellen, die zelf Harry Potter nooit gelezen heeft, over een of andere gek die verliefd was op Sneep (waar jij persoonlijk op die gek verliefd was)?

En dan is die cultuur van de basis nog uit te leggen, omdat die vaak rechtstreeks terug te leiden is uit de geschiedenis, maar dubbelzinnigheid in gebeurtenissen van 'de clans', die is onbegrijpelijk. Misschien. Vrijdagavond zei Annemarie iets als "Over een uurtje gaan we,", daarbij mij recht in de ogen kijkend en met een halfdreigende toon die weinig te raden overliet voor Eric, Jette en vooral voor mij. Het was meer dan duidelijk wat er precies bedoeld werd. Als mijn moeder erbij was geweest had ze zonder twijfel verbaasd gevraagd: "Gaan jullie wát?" Maar ze was er niet bij en ze zou het niet vragen. Eerder die avond was de erwtensoep al bron van vermaak geweest. Die kwam dus op tafel, ik keek Annemarie aan die me even blank aankeek maar toen duidelijk begreep waarom ik een beetje vreemd zat te kijken, en schoot vervolgens zo in de lach dat ik bang was dat ze van haar stoel zou vallen van het lachen. Dat begrijpen jullie niet. Ik wel.

Mijn moeder begrijpt die dingen dus ook niet. Ergens maakt dat dat ik me nu een beetje triest voel, maar aan de andere kant, het hoort erbij, en er komt veel voor terug. Uiteindelijk zijn ze er nog altijd, die mensen die begrijpen waarom je lacht, alleen dat het je moeder niet meer is, dat is even slikken.

vriendschap opgroeie opgroeien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 1.448