Vliegendans...
Sierlijk en gracieus. Het lijkt wel of ze door elkaar heen dansen in hun gefriemel om toch maar het dichtst bij de voor hen zo veilige lamp te komen. Het trekt hen immers zo aan, dat ze de onmogelijkste capriolen uithalen om in de buurt van dat licht te komen.
Het waarom daarvan ontgaat mij ten volle. Worden zij aangetrokken door de schoonheid van een gloed, of denken ze gewoon, ‘hier brandt de lamp’. Waar ze dan af en toe nog tegen aanvliegen ook.
Wij zij allen ‘schepsels van god’, maar dit is er één die niet te genieten valt. Zwarte, gluiperige misbaksels zijn het, met als enig doel in hun leven, het pesten van de mens, zeker weten! Het andere nut ervan ontgaat me nu even!
Zelfs in deze wereld, zijn de vrouwtjes (weeral) het sterke geslacht, ze (over)leven in normale omstandigheden zo een drietal maanden. En net zoals in onze wereld denken de (vliegen)mannetjes maar aan één ding. Paren, maar wel met een fatale afloop. Eén goeie beurt en hun kaars is zowat uit.
Mijden als de pest lijkt me, die vervelende, zelfs ziekmakende mormels. Dit blijkt helaas een onmogelijke opdracht. Geen plaats is veilig genoeg om aan ze te ontsnappen.
Je hebt het vast ook al meegemaakt, zo eentje dat steeds weer terug komt zoemen. Wat je ook doet, ze geeft niet op en net als je denkt, ’nu is ze weg’, zit ze doodleuk op je schouder te wachten. Echt een ’plakkertje’ en dat kan heel frustrerend zijn.
Het lijkt wel of ze er plezier aan heeft, je gewoon aan het uitdagen is om te zien hoever ze kan gaan. Dat ze als het ware stelt, ‘en nu jij?’
Dan is het ofwel opkrassen geblazen, of, je gaat de confrontatie met het gluipertje aan. Met wisselend succes, gegarandeerd! Net als je denkt, nu heb ik haar te pakken, is ze weer net even dat tikkeltje te snel voor je.
Van frustratiemomenten gesproken, dit is echt een schoolvoorbeeld ervan.
Uiteindelijk ben je zo gefixeerd in dat irriterend plaagbeest, dat je doorgaat in je vernietigingsdrang tot het bittere einde. Het gaat niet langer om plooien of barsten, maar ze moet en zal het onderspit delven. Het is genoeg geweest!
Als je er na lange tijd in slaagt om het hard krakende geluid van je overwinningsslag te horen, schreeuw je nog net geen victorie, maar de voldoening is groot.
‘Daar zijn we van verlost’, slaak je in een zucht van opluchting. Gewoon een kwestie van ‘dag met het handje, en klaar is kees’. Tot de volgende zich aanbiedt natuurlijk en de verdelgingsdrang weer aangewakkerd wordt.
De strijd is ongelijk, maar hoe hatelijk ze ook mogen zijn, pesten doen ze bij iedereen, zonder onderscheid. Dat is dan ook zowat het enige dat hen siert.
Hun gluiperigheid daarentegen, kent geen grenzen. In de koudere maanden ben je er even van verlost, maar je weet, eens de temperatuur aan het stijgen gaat is er geen ontkomen meer aan.
Raak ze dan nog maar eens kwijt…..Een onbegonnen werk!
Daar is er trouwens alweer eentje. Als ik nu eens doe alsof ik ze niet zie verdwijnt ze misschien, heel misschien, en gaat ze op zoek naar een ander om te gaan plagen.
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: dieren
mug
985
Geef je reactie op deze inzending: