De Eenzaat.....Zijn wanhoop nabij.
Het leek een eeuwigheid te duren om enig zicht te krijgen op de situatie waar hij deze keer in verzeild is geraakt. Minutenlang was hij al aan het staren naar een hagelwit plafond met vier heldere lampen, en nu pas drongen de eerste geluiden langzaam tot hem door.
Hij wordt steeds nerveuzer, en daar zijn al die pieptonen voor een groot deel schuldig aan.
Dat hij zich niet thuis bevindt, is ondertussen wel tot hem doorgedrongen. Maar wat er aan de hand is, ontgaat hem nu even helemaal.
Hij durft niet te bewegen, weet zelfs niet of hij dit kan, maar spant zich in om de gebeurtenissen van de voorbije dagen weer voor ogen te halen. Het lijkt immers of een deel van zijn geheugen naar de achtergrond is verdrongen.
In de omgeving weerklinkt hilariteit, gevolgd door een klaterende schaterlach en vrijwel meteen dwalen zijn gedachten naar een punt, waarvan hij denkt dat het daar ergens fout is gegaan.
Hij weet zich vaag zijn afspraak voor ogen te halen met de lieftallige Marianne. Ook flarden van hun stroef verlopen gesprek flitsen door zijn verwarde geest, tot aan het beeld van haar vlucht naar buiten, de druilerige motregen en even verder stopt dit alles in een waas waar niets meer te ontwaren valt.
Zijn kurkdroge mond en zijn steeds maar erger wordende beven, bevestigen langzaam maar zeker wat hij eigenlijk al aan het vermoeden was. Dat hij weer niet aan de verleiding is weerstaan en meer dan waarschijnlijk zwaar is doorgezakt.
Of dit voor, tijdens of na de ontmoeting met Marianne was, is helemaal uit zijn geheugen verdreven. Hij vreest dan ook het ergste, want het beeld van haar weglopen is op zijn netvlies gebrand, rest hem enkel nog de vraag waarom, en wanneer.
Hij weet nu ook waar hij zich bevindt, en beseft de ernst van zijn weer eens uit de hand gelopen escapade. De enkele keren dat hij zich tot de rand van het comateuze bedronken had, namen ze hem telkens in het plaatselijke ziekenhuis op. Hij realiseert zich, dat dit nu ook weer het geval moet zijn en de angst dat het totaal misgelopen is met Marianne, neemt zienderogen toe.
Hij wil hier weg, moet hier weg, maar wenst daarvoor niet te wachten tot één of andere kwakzalver hem nog maar eens de levieten komt lezen. Het hele verhaal van hoe gevaarlijk dat drinken naar de toekomst toe kan zijn wenst hij niet nog een keertje te horen.
Dit heeft hij allemaal al gehad, en wat moet je met een toekomst waar je niet eens een leven in het heden hebt, als je dagelijks de hel verkiest! Verloren moeite, lijkt het hem.
In de achtergrond zijn ze hem nu ongetwijfeld aan het uitlachen en besluit, als de geluiden verstommen hier zo vlug mogelijk de benen te nemen.
Tuurke weet het infuus, dat ze hem telkens steken bij opname maar al te goed zitten. Hij verwijdert het in een handomdraai, en van zodra het stil is, heft hij zijn hoofd om de kamer in zich op te nemen.
Een stekende hoofdpijn is het gevolg, maar ook dit is niet nieuw. Ook dat gevoel herkent hij maar al te goed. Hij wil nu op zoek naar kledij, die aantrekken en hier buitenvluchten.
Hij is alleen op de kamer, dat is een meevaller, en na nog wat draadjes van de hartmonitor verwijdert te hebben, onderneemt hij een poging om recht te staan.
Hij zakt onmiddellijk terug en realiseert zich dat het drankgebruik overdadig moet geweest zijn, besluit een paar tellen te wachten en het straks nog eens te wagen.
Intussen neemt hij de tijd om de kamer in zich op te nemen, merkt in de hoek een klein tafeltje, waarop een vaas met één enkele roos de aandacht trekt. Het is niet zozeer het vaasje, dan wel de lichtblauwe envelop die zijn nieuwsgierigheid weet te wekken. Zijn nieuwsgierigheid is altijd moeilijk te bedwingen geweest en dat is nu niet anders. Een paar tellen later leest hij ‘zijn naam’ in sierlijke letters op de gesloten envelop.
Met trillende handen scheurt hij deze voorzichtig open en merkt dat de inhoud door Marianne geschreven is.
Gelukkig heeft hij de draadjes van de hartmonitor al verwijderd, anders was deze zeker in alarmfase gegaan. Zo hard voelde Tuurke op dit moment zijn hart in overslag.
Zijn hoofdpijn die hem zo even nog pijnigde, ebt langzaam weg terwijl hij woord voor woord de inhoud van het schrijven in zich opneemt.
Even later slaakt hij een diepe zucht en sluit even de ogen. Hij voelt ze vochtig worden en kan zich geen tijden meer herinneren wanneer dit nog het geval is geweest.
In zijn diepste wanhoopperiode blijkt er dan toch nog een sprankeltje hoop voor hem weggelegd.
Marianne wil een nieuwe afspraak en zal daar de reden van haar weglopen uit de doeken doen. Dit is wat Tuurke kan opmaken van haar uitleg die ze in deze brief naar hem doet.
Toch roept dit enkel meer vragen bij Tuurke op. Hij heeft geen flauw idee wat er die avond mis is gegaan maar beseft dat alle bruggen nog niet zijn opgeblazen.
Dat hij zich het lazarus gedronken heeft, staat als een paal. De hoeveelheid laat een vermoeden van immense teleurstelling doorschemeren. In die toestand kent hij immers geen grenzen. Het waarom is niet zo duidelijk.
De volgende afspraak is morgenavond al, dus komt het er nu op aan hier zo snel mogelijk te verdwijnen. De schade in ‘Het Pikante Kruid’ gaan opnemen, en vooral hopen dat zijn wanhoopsgevoel enigszins minderen gaat.
Het touw en de stoel thuis, kunnen nog wel even wachten. Maar dan moet het nu wel snel verkeren want véél klappen kan hij niet meer aan!
Het is donker wanneer hij de bezoekeruitgang neemt en door de drukte is er niemand die hem vragen stelt. Het lijkt wel of hij niet eens bestaat, maar dat is dan ook het verhaal van zijn leven. Aanwezig zijn, maar nergens bijhoren…..schrijnend, maar o zo waar.
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
eenzaamheid
699
Geef je reactie op deze inzending:
(ik hoop niet dat ik je daarmee beledig).