Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ramblas

Ze genoot van de warme zon op haar bloot vel. De wind blies verkoelend over de massa heen. De druppels uit de mensenzee rondom haar bewogen zich kriskras door elkaar of bleven stilstaan zonder aanwijsbare reden. Kleurtinten veranderden naarmate er meer mensen uit de zijstraatjes en de steegjes de Ramblas op kwamen.
Geroezemoes, gelach, applaus… De klanken zwollen en liepen in elkaar over. Een gezellige drukte had zich van haar en de omgeving meester gemaakt.
Zij en haar reisgenote lieten zich door de massa meevoeren. Ze maakten opmerking over de kraampjes en de inhoud ervan. Af en toe stonden ze stil zonder dat dit de deining van de menigte verstoorde.

Verderop stond een halve maan mensen geboeid toe te zien. Ze sloten zich aan. Over verschillende schouders heen kon ze zien waarom het ritme van de mensen hier stokte.
Een vreemde kerel zat op de grond en speelde het gekende spel “onder welk dekseltje zit het balletje”. Hij stopte het balletje onder 1 van de drie dekseltjes, schoof er wat mee rond en vroeg het publiek het juiste dekseltje aan te duiden. Hij was zo zeker van zijn stuk dat hij de mensen geld aanbood als ze het goed konden raden.
“Ach”, dacht ze,”hij zal op deze manier niet veel verdienen. Hij verschuift de potjes te weinig en gooit het dekseltje waar het balletje onder zit ook met regelmaat om.Zo weet toch iedereen waar het balletje zit ?” Toch was er een man uit het publiek die de eenvoud niet door had. Hij koos telkens het verkeerde potje. Een dame draaide het correcte potje om en kreeg de inhoud van de inzet.
Ze stonden zo een tijdje naar het zich steeds herhalende scenario te kijken. Ze keek, maar zag niet dat steeds dezelfde mensen aan het spel deelnamen.. Nee, integendeel, ze vond het frappant dat die man steevast het verkeerde dekseltje aangaf. Ze liet zich meeslepen in de energie van de verkeerde mensen. En voor ze het wist was ze uit de halve cirkel gestapt om het “correcte” dekseltje aan te duiden. Niet eens voor de 50 euro die haar ogenblikkelijk onder haar neus werd geduwd, nee, enkel om het balletje van onder dat verdomde dekseltje te halen.
Ze verdronk in de slechte kracht van deze mensen. Het was alsof ze onder een glazen stolp werd geplaatst. Haar ogen, oren, verstand en vriendin stonden aan de andere kant van het glas. De spelleider vroeg geld in te zetten. Zonder nadenken gaf ze een wildvreemde, louche man al haar vakantiegeld die ze bij zich had.
En nog steeds bleef haar engelbewaarder ijzig stil. Er loeide geen sirene in haar hoofd en het gebruikelijke “wees-op-je-hoede-signaal” bleef uit. Nog steeds bleef ze geloven dat onder dat dekseltje het witte balletje zat.
Het dekseltje werd omgedraaid, de glazen stolp vloog van haar af. Weg balletje, weg geld, weg vreemde man, weg spelende dame …. Enkel een ontnuchtering zo koud als een handvol ijsblokjes die in 1 keer in haar maagstreek gedropt werden. Dit kon toch geen waar zijn.. … maar het was het wel.

Ze werd nu zeeziek van de golvende mensenmassa. Ze wou er uit, weg, een steegje in. Haar vriendin stond haar met verschrikte ogen vol ongeloof aan te kijken. Ze gingen zitten, ze begon te huilen. Ze was woest op zichzelf. Niet op die mannen. Die deden waar ze goed in waren. Nog nooit had haar eigen zelf, haar zo in de steek gelaten als nu. Ze gaf niet zomaar goed opgeborgen geld vrijwillig weg aan een totale vreemde. Dat had ze nu wel gedaan. Ze doorzag vlug spelletjes met valse trukken en dubbele bodems. Nu dus niet. Vreemden konden haar niet zomaar verleiden tot meedoen aan zulk soort spelletjes. Dat was nu dus wel gebeurd.
Waarom waren haar zintuigen niet bij haar gebleven ? Waar had haar verstand zich die paar minuten schuil gehouden ?
Hoe meer ze het liet bezinken, hoe meer ze van haar onbewuste doorkreeg wat haar zintuigen en haar brein hadden geregistreerd maar om 1 of andere reden niet hadden doorgeseind.
Ze leerde haar kinderen om niet alles zomaar van iedereen te geloven of voor waar aan te nemen. Ze was er in klaarlichte dag, met open ogen, een helpende vriendin en heel veel toeschouwers om zich heen, ingelopen.
Nu wist ze wat psychiaters bedoelden met “tijdelijk ontoerekeningsvatbaar zijn”.
Het is het ogenblik waarop alle verkeerssignalisatie tussen zintuigen, brein en bewuste zelf onderbroken wordt.

Schrijver: Vdg, 2 augustus 2005


Geplaatst in de categorie: vakantie

1.0 met 3 stemmen 828



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)