Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

vreemde mensen

Nealan haar moeder was erg lief en soms liep ze, met haar handjes stevig de rokken van haar moeder omklemt, door het huis.
Haar moeder en vader liepen de hele dag door en ze wilde niets missen van wat er allemaal te zien was.
Vaak waren er mensen die ze niet kon verstaan.
Er kwam wel geluid uit hun monden, maar echt iets zeggen deden ze niet.
Sommige deden hun hand op haar rode haar en dat vond ze niet leuk.
Maar als ze haar moeder vasthield aan haar rok gebeurde er verder niets.
Het was erg veilig om bij haar te blijven.
Soms waren er helemaal geen mensen en speelde ze met Bob.
Bob had bruin krulhaar en kon heel hard hollen.
Vaak gaf hij haar een stok en dan kon ze die gooien en dan bracht hij die dan naar haar terug.
Jammer dat ze niet zo ver kon gooien als haar vader.
Haar vader was bezig met zware stenen om die heel mooi naast elkaar te leggen.
Hij was bijna klaar zei hij tegen Nealan.
“”Morgen konden de mensen buiten zitten en daar thee of koffie drinken”.
Nealan wachtte ongeduldig dat het klaar was en liep ondertussen met Bob naar beneden.
Het meer was nu goed te zien, het was zonnig en helder weer.
De stenen waren ondertussen samengevoegd tot een nette vloer en op 2 hoeken van de vloer stonden 2 hoge pilaren.
Het was jammer genoeg bedtijd, dus moest Nealan wachten tot de volgende morgen om te kijken wat er op de nieuwe vloer allemaal te doen viel.
De volgende dag was er 1 vol verwachting, maar het lukte haar niet om de pilaren te beklimmen.
’s Middags kwamen er weer mensen die direct naar de nieuwe vloer met de pilaren gebracht werden.
Ze was erg nieuwsgierig of deze mensen misschien wel in de pilaren konden klimmen.
Ze verstopte zich achter 1 van hen en hoorde een vrouw die bij de mensen hoorde zeggen: “”what is your name?””.
Ze keek om het hoekje van de pilaar en verstopte zich direct weer.
Toen ze nog eens keek, was de vrouw weg en nieuwsgierig liep ze om de paal heen.
Daar was de vrouw, die lachte en die zich steeds bleef verstoppen.
Nealan voelde zich wel op haar gemak, deze vrouw kon wel praten en ze ging verder met wat haar nog steeds niet lukte.
Het beklimmen van de zuil.
Toen ineens lukte het haar, de vrouw had haar geholpen en ze was heel hoog gekomen.
Een paar keer en ze kon over iedereen heen kijken.
Toen probeerde de vrouw ook te klimmen op de zuil.
Meagan hielp haar duwen en het lukte de vrouw iets omhoog te komen.
Ze was erg blij.
“”Dit was iemand om mee te spelen””.

Schrijver: Eva Mensch, 25 september 2005


Geplaatst in de categorie: kinderen

0.6 met 5 stemmen 660



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)