Dei Culpa
Ja, ik was ingestort. Logisch, want ik snapte niets meer van de wereld. Mijn eigen broer die zijn ziel had verkocht aan de duivel. Zijn innerlijk duivel, die gedreven door hebzucht en gewetenloosheid hem tot de meest ernstige daden had bewogen. Want moord is een ernstig delict, maar meewerken aan drugshandel is op een bepaalde manier jezelf medeplichtig maken aan geestelijke massamoord. En boven moord, waar je iemand tenminste verlost uit zijn dagelijkse lijden, staat in ernst toch nog die geestelijke moord, die slechts de suggestie wekt iemand uit zijn lijden te verlossen maar daarentegen het lijden slecht benadrukt en vergroot.
Eigenlijk kun je het vergelijken met mij en mijn eenzaamheid. Vaak dronk ik veel, om die eenzaamheid te vergeten. Maar mijn neiging om die eenzaamheid te vergeten legde een enorme nadruk op het feit dat de eenzaamheid er was. Daarnaast had die alcohol een bedervende invloed op mijn lichaam. Het zonlicht was me vaak te fel en ik kon alcoholvrije drank al lang niet meer waarderen. Op een bepaald moment was mijn eenzaamheid zelfs oorzaak van een gebrek aan drank. Het leek er soms haast op of ik de fles miste en het gevoel van eenzaamheid daaruit ontsprongen was.
Mijn broer had zich schuldig gemaakt aan een van de meest ernstige delicten. Ik moest het voor mezelf verklaren en zocht God. Maar zoals wel vaker, wanneer men op zoek gaat naar verklaringen, bleef Gods antwoord uit. Dat was het moment dat ik het begrip Dei Culpa introduceerde.
Er zijn vast hele groepen mensen die het nooit zullen accepteren dat God een bepaalde verantwoordelijkheid heeft voor zijn creatie. Ik onderstreep niettemin de gedachte dat, in een wereld vol zonde en verdriet, God een sleutelrol vervult. Zo niet de voornaamste sleutelrol. Een rol die hem tot hoofdverdachte maakt en alle schuld in eerste instantie bij hem neerlegt. Want laten we nu eens kijken waar we staan. In een wereld vol goede en slechte mensen. En de mensen zijn slecht, omdat God ons de keuze gaf slecht te zijn. Maar veel belangrijker nog: de mensen worden als slecht ervaren, omdat God ons moreel besef gaf. God is geen verdachte meer. In een geloofwaardige rechtbank was hij al lang veroordeeld. Natuurlijk, vanuit interreligieus standpunt gezien, voor het aanzetten tot haat, maar veel eerder al voor het besef van goed en kwaad. Hij legde dat besef bij de mens neer en liet hen verder maar gaan. Wellicht in de vooronderstelling dat de mens die verantwoordelijkheid wel kon dragen. Wij hebben laten zien dat die wijze van denken verkeerd was. Maar vooral hebben wij dus laten zien dat God ons te veel verantwoordelijkheden gaf. God is schuldig. Dei Culpa, waarde mensen. Dei Culpa.
En met dat idee wist ik de eerste dagen na mijn ineenstorting door te komen. Het was allemaal God zijn schuld, dus mijn broer en mijn goede vriendin waren het slachtoffer geworden van God zijn laksheid. Dat kon ik niemand anders kwalijk nemen. Ik was daar echt van overtuigd. Maar een mens blijft vanuit zichzelf redeneren. De redenering dat het allemaal God zijn wil (of laksheid) is, stamt uit de middeleeuwen. In deze moderne tijd zoekt de mens de schuld steeds bij zichzelf of een ander. Ik zocht de schuld ditmaal bij mezelf.
Het zal u hierom niet verbazen dat ik bij een psycholoog liep. Ik ben de goede man zijn naam vergeten. Ik ben slecht in namen. Ik kan ze wel verzinnen, maar dat wil ik in dit geval niet. De psycholoog is een bijfiguur. Als ik hem een naam zou geven zou ik hem te belangrijk maken. Dat zou hem nog een te groot ego geven, wanneer hij dit manuscript leest. Want dat is wat hier voor u ligt. Een simpel geschreven werk voor mijn psycholoog. De man begrijpt mij niet en ik heb voor hem proberen te omschrijven wie ik ben en waar ik sta. Ziehier mijn leven. Dit is wat er in de schaal ligt.
politiekdebat.nlGeplaatst in de categorie: religie
god
854
Geef je reactie op deze inzending: