Hoe word je tante
Zo denkt een mens dat het een stille saaie dag wordt en het volgende moment komen er achter elkaar 2 vriendinnen op visite.
Eerst de ene en natuurlijk direct thee gezet.
Gelukkig er waren nog 2 stroopwafels, dan staat het iets royaler he, ook al weet ik dat ze daarvoor niet komt.
Mijn koekje heb ik nog niet helemaal op toen de bel weer ging.
Oh en dat terwijl ik dus geen stroopwafels meer heb.
Even later als ik ook haar thee voorgezet heb, vraag ik dan maar of ze misschien mijn gehakt wil proeven.
Ik heb er kaaspoeder door gedaan en ik wist dus niet hoe dat smaakte.
Aangezien ik ook hier er maar 2 van had, kreeg ze dus een halve, evenals wij twee.
Gelukkig waren het wel grote gehaktballen en deze vrouwen zijn die malle streken wel een beetje gewend van mij. Wie geeft er nu gehaktballen bij de thee!!!
Maar ja als de stroopwafels op zijn en er verder niets aan koek of chocolade is voor de thee!
Een mens wordt dan erg creatief en beseft dat er nog slablaadjes en tomaat in de koelkast liggen, een paar witte bolletjes en met een beetje currysaus wordt het zowaar een traktatie.
Een gezellige middag, maar dat was nog niet voldoende gezelligheid leek het wel.
Weer ging de bel en daar stond ze.
Een pracht kind waar ik buiten op straat wel eens mee gepraat had.
Grote bruine ogen, het mooiste haar dat men zich maar kan voorstellen, een prachtige huidteint en een lieve verstandige verschijning om te zien.
Dat ze pas negen jaar is hoorde ik later die middag.
“Heeft u een heitje voor een karweitje ?”,vroeg ze.
Op een zondagmiddag nodig je dan zo een kind uit en bedenkt ondertussen wat voor een karweitje ze dan wel niet zou kunnen doen.
Het enige wat ik kon verzinnen was afwassen.
Ik heb een open keuken, dus het meisje kwebbelde aan één stuk door tegen mijn visite en mij en we genoten van haar.
De ene vraag lokte de andere uit, het leek wel op dat televisie programma ”praatjesmaker”.
We hadden het heel leuk met zijn vieren.
Cera, zo heette ze, vroeg of ze iets langer mocht blijven.
Het was zondag en deze dag was voor mij echt wel bijzonder verlopen.
Natuurlijk moest ze het eerst aan haar moeder gaan vragen, maar ik vond het prima.
Het gevolg was dat, toen mijn visite allang verdwenen was, Cera nog steeds bij me was.
We hebben van alles gedaan als 2 vriendinnetjes, erg leuk, van tekenen tot pianospelen.
Natuurlijk geen Beethoven of Chopin, maar ”Boer, daar ligt een kip in het water”.
Toen ik haar de vlooienmars probeerde te leren, begreep ik dat ze dit echt in een record tempo zou kunnen. Eten koken werd een beetje teveel van het goede die dag, dus gingen we samen een frietje halen.
Onderweg gebeurde het, ze zei: ”U bent eigenlijk mijn buurttante”.
Ik was er eigenlijk heel verlegen mee, ik een nichtje?,
en nog zo een mooie ook!
Het leven is goed.
chello.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
meisje
925
Geef je reactie op deze inzending: