Voltooid verleden tijd.
Elk verleden vervolledigt zich in haar toekomst. Het blijft achtervolgen, maar zolang dit niet overheersen gaat, staat het garant voor tijden waarin je vooruitblikt en dromen blijft nastreven.
Het moet een waakvlammetje blijven dat flakkert op een héél laag pitje. Aan jou of mij om ervoor te zorgen dat het geen of nauwelijks voeding krijgt. Voorkómen dat het weet op te laaien tot een alles verterend vuur. Gewoon vermijden dat het gaat overheersen en je de remmingen oplegt die je belemmeren in je dagelijkse doen en laten.
Je mag het verleden koesteren. Geef het gerust een plaatsje, maar laat het nooit de spiraal worden die bepaalt welke stap jouw volgende wordt. De twee richtingen die ‘het draaibeeld’ belichaamt, bieden ook niet de ruimte om veel keuzes te maken. In de ene richting kom je vooruit, de andere kant sleurt je naar beneden. Geen ontkomen aan!
Af en toe hoofdstukken in dit leven afsluiten is geen ramp en heel vaak pure noodzaak. Doe je dit niet, dan is het gevaar aanwezig dat je alles blijft meezeulen. Dat het ballast wordt en je beknot in vooropgestelde doelstellingen. De wetenschap dat ook jouw naaste omgeving daar de gevolgen van draagt, maakt het des te schrijnender. Geef het een plaatsje en hou het voor jou.
Een mislukt huwelijk, echtscheiding en de gevolgen daarvan. Vriendschappen die er geen blijken te zijn. Operatie of ziekte, problemen met kinderen. Sterfgevallen, je zaak op de fles. Elk, en alles van dit laat sporen na en weet zich een plaatsje te veroveren in je ‘verledenhoekje’. Eens die zaken opgelost, dien je ze ook los te laten. Zijn die nog lopend, dan nog mag dit geen hypotheek leggen op verbintenissen die je aangegaan bent of in de toekomst zou willen ondergaan. Laat die oude koeien gewoon links liggen.
Dat je eens jouw beklag maakt, is de normaalste zaak van de wereld. Dat er ook momenten zijn waar je het even niet ziet zitten, de logica zelf. Je echter blijven wentelen in dat veilige gevoel van zelfmedelijden kun je evengoed beschouwen als een constante aandachtsvraag naar de buitenwereld toe. Dit kun je even volhouden onder een deken van steun en hulpbetuigingen, onder het medelijwekkende gevoel dat je naar anderen toe oproept. Als dit echter blijft aanhouden komt het over als klaagzang en zal de luisterende medemens vlug het gevoel krijgen dat je in herhaling valt.
Dat geweeklaag helpt niemand vooruit, ook jezelf niet. De problemen aanpakken in plaats van in je hoekje te blijven, siert naar je omgeving toe héél wat meer dan telkens het gezeur van hoe het vroeger was, hoe moeilijk het nu wel is. Leer aanvaarden dat na het vallen, opstaan je de kans geeft om vooruit te gaan. Moeizaam, als het moet, voetje voor voetje, maar tonen dat de wil er is zal heel wat meer sympathie oproepen dan het herhaaldelijk klagen.
Laat je verleden, in de mate mogelijk, voor wat het was. Geef het een plaats zodat je af en toe nog even onder de stoflaag kunt piepen wat ervan geworden is, maar gooi het weg als de tijd rijp is. Het zal jou en allen die je genegen zijn, enkel maar vooruithelpen in de verwezenlijking van een mooi toekomstperspectief.
Ook het onvoltooide wordt ‘voltooid verleden tijd.’ Vaak is het loslaten en doorgaan, vallen en opstaan! Cru?
Misschien wel, maar zelfmedelijden heeft nog niemand verder geholpen. Ik zie dan ook niet het nut ervan in, tenzij je even onder de aandacht wenst te staan en overkomen als een zielig hoopje ellende.
Nou ja, één keertje heeft iedereen wel dit recht, zolang dit maar geen constante wordt.
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: psychologie
constante
1.348
Geef je reactie op deze inzending: