Treintrip naar Den Haag

Den Haag Centraal Station. Daar moet ik naar toe. Met m’n rot humeur. Het gezeur in m’n kop.
Snapt u wat van de wereld? Ik alleen in een sneltrein met ’n lekker bakkie koffie, twee toffe gecultiveerde vrouwen tegenover me. Met wel iets plats, zal ik maar zeggen. Vooral onbereikbaar toch. En dan eindbestemming Schwartzwalder Kirschtorte, altijd donkere bossen. Of de Genfersee. Montreux of Vevey. Oslo, Moskou, Peking als het maar doordendert.

Kortom.
De overstap is te Schiphol.
Nachtmerrie, dit hele land met zijn treinen. NS, Interrails, Horecaf-BV, zelfs voor het licht en de remwagon hebben ze nog aparte BV’s. Of NV’s – daar wil ik even van af wezen. Rechtsvormen in de publieke sector – daar word je niet goed van.
Gewoon een trein op de rails laten rijden met ’n lekker bakkie koffie? Op tijd en volgens een redelijke jarenlange dienstregeling? Ho maar. Zelfs voor de verkeerslichten hebben ze nog een BV die waarschijnlijk fiscaal in Monaco onderdeel is van een Russisch olie-imperium dat ook Chelsea en de Northsea als festival in de olie uitbaat. Opdoeken. En alle auto’s bij Scheveningen de zee in. Stelletje luilebollen.

Dat is dubbel verdriet. De intercity Schiphol-Den Haag CS vertrekt altijd DU MOMENT als ik de Duivendrechtse trein uitgerend uit stap. Fantastisch geregeld. En dan moet deze mafkees weer denken. Kiezen uit twee kwaden. De eerste trein gaat naar Leiden, maar niet verder. Maar daar kan ik dan overstappen op de Intercity uit Haarlem. Langer wachten, half uur, en ik heb de intercity Schiphol-Den Haag CS. Daar kom je toch niet uit met gehandicapte denkspieren?

Mazzel ik stap weer uitgerend uit maar de Intercity Den Haag CS blijft staan. Wat is er aan de knikker? Dit is niet normaal. Is de trein geëlectrificeerd misschien? Dat is gevaarlijk. Ik ga op zoek naar iemand van de kostuum-BV.
Ja daar is er één. Madammeke in donkerblauw met verspreide kleurplakjes. En feestgezicht, rouge lampen op de wangen.
‘Tel tot tien’, zeg ik tegen mezelf. Geen gemeier zoals pas Arnhem-Den Haag. Ik vroeg aan zo’n kostuum-BV-dame - ook met die leuke tressen - of ze nou vóór of na carnaval was geselecteerd. En hoe de inspraak bij het kiezen van de juiste majorettes geregeld was.
Ter hoogte van Gouda werd ik de trein uitgezet. Waar ik zelf bij zat! Wegens belediging van de verzamelde BV’s. Met proces-verbaal van ettelijke euro’s. Die ik niet heb. Gederailleerde Spoorvrienden!

Ik parkeer m’n chagrijn in m’n slokdarm.
“Mevrouw als ik u wat mag vragen? Waarom staat de trein stil? Heeft u misschien een lekke band? Of doet het licht het niet meer?(Had ik ’n keer ’s nachts in Eindhoven. Moest ik kiezen: óf in het donker terug als spooktrein. Of op het station overnachten. In een hittegolf. Dus ik spooktreinen. Uiteraard.)
Eerlijk is eerlijk, dit was een getructe dame. Buitengewoon helder heeft ze me uitgelegd dat treinen geen luchtbanden hebben en waarom. En dat het ging om een seinstoring van onschuldige aard. Voor de zekerheid vroeg ik nog of er een mannelijke bestuurder was tegen electrocutie. Die was er. Zei ze. Met een glimlach die mijn verzetsabonnement tijdelijk weg smolt.

Dus ingestapt. Eerst de wagons 1e klasse controleren. Ja hoor het schandaal gaat maar door. Helemaal leeg. Woedend zet ik mijn ongerief om in getrommel op mijn onderkin. Ritmisch.
Alles zit vol. Ik zit op de laatste vrije plaats. Tegenover een bruine snor die wappert. Met wat de Engelsen noemen ‘a smile from here to eternality.’ Sommige Engelsen althans. Naar ik me meen te herinneren. Die ik gekend heb.
Onbestemd type in grijze broek met glitterjasje. U kent dat type.

Dus ik denk: verbergen. Nou had ik nog een krantje in m’n binnenzak. Geen boek nu want dan kijkt-ie recht in m’n gezicht. Kijk hij zit nu al te lachen. Hij zoekt contact.
Ja dat is bekend. Ze zoeken contact.
Ik graai m’n krantje en sla ‘m open. Ga lezen. Althans ik ga doen alsof ik lees. De krant was al opengevouwen. Waarom moest ik eigenlijk naar Den Haag? Paniek. ‘Rustig’ zeg ik hard op. De dame naast me bij het raam schrikt op: ‘Hoe bedoel-u?’.
Ik wil ’t uitleggen maar de wappersnor is me al voor: ‘die meneer praat wat in zichzelf. Komt vaker voor. Ha ha. Niet dan?’ Hij kijkt mij vragend aan. De wapperaar.
Vreselijk. Ik beaam maar.

Ik vouw open en met gespannen vingers spreid ik de krant tot massieve schuilgevel. Van het hardste beton..
Hoor ik de grijze wapper hard op lachen en zeggen:
‘Ik schuddebuik.’
En daarna:
‘Ja mensen kijk dan’. Daarna hoor ik meer mensen grinniken.
Ik zie allemaal mensen naar onze coupé komen.
Zegt die wapperende druipsnor met z’n vale broek z’n vieze zwarte puntschoenen:
‘Daar hebben wij in Rotterdam geen krant bij nodig.’
Nu barst een orkaan los. Het buldert van de lach.
Al mijn bloed stijgt naar m’n hoofd. Alles moet ik mobiliseren om intact te blijven met m’n krant ter afscherming vastgeklemd in trillende zweethanden. En ik weet ook al niet meer waarom ik in de trein zit. Mijn lichaam wordt een skelet van trillende draadjes.

Dan klopt er een hand op mijn krant en de wapperstem zegt: ‘Meneer heeft u enig idee wat u zit te lezen?’ Ha ha, weer dat gelach.
Ik klap de krant naar beneden.
‘Ja’ zeg ik. ‘over dahlia’s, artikel; over boerenbloemen.’ En ik laat het zien.
Gaat hij staan en zegt: ‘ik zal je wat laten zien.’
En hij laat het zien. Het is DE PIJPKRANT. In dikke letters. Weliswaar daarboven in kleine letters de uitgever: Wijkcentrum Ceintuur. En er onder “Albert Cuyp Zomerfeest: DE KIEKJES.

Jasses wat ongelooflijk stom. Zo maar meegenomen uit het koffiehuis zonder kijken. Zonder me te realiseren dat…
Wie denkt nou aan zoiets? Als gieter ga ik af. Mafkees.