Gebroken
Stiekem heb ik wel eens gedacht: had ik maar een gebroken been. Want dat is zichtbaar en dan hoef je niet zoveel uit te leggen. En dan krijg je waarschijnlijk ook wat meer hulp.
Welnu: ik ben van een ladder gevallen en goed ook. Met als resultaat een gebroken enkel, gebroken knie en een gebroken rib, plus een aantal indrukwekkende bloeduitstortingen. Ik stond op die ladder en voelde haarscherp: dit gaat fout. Instant stond het zweet me op de rug. Maar het was al te laat: de ladder glipte inderdaad weg met alle gevolgen vandien.
De ambulance bracht me naar de EHBO van het ziekenhuis, waar ze me na behandeling linea recta weer naar huis stuurden. Ik kon vervolgens niets, zelfs niet het innemen van een pijnstiller en bleek in aanmerking te komen voor thuishulp. De huisarts stond op de stoep en de familie: om te koken, te wassen, koffie te maken, water aan te reiken enzovoort. Ook de vrienden kwamen aanzetten. Keer op keer, om me te helpen, te troosten, om me te ondersteunen.
Eerst was er veel pijn. Toen die wat zakte was er een enorme moeheid en zat ik van teen tot lies in het gips, dus afhankelijk van hulp. Die moest ik organiseren, maar deze kwam wel, elke dag opnieuw. Het was geen leuke tijd, maar ik wist ‘het komt weer goed’. Het was doorkomen, afwachten, accepteren, rusten en later langzaamaan oefenen. ‘Wat ga jij snel vooruit’, hoorde ik een paar keer roepen. De ambulance kwam weer keurig voorrijden voor het bezoek aan de gips-poli, de thuishulp bleef komen en daarna de fysiotherapeut.
Hoe anders is inderdaad het hebben van een hersenziekte, zoals mijn epilepsie. Jaar in jaar uit haalt het me onderuit. Als ik niet uit mijn ogen kan kijken na een epileptische aanval, is er geen hulp, want de EHBO of het ziekenhuis kan mij niets bieden. De huisarts weet van niets en de thuishulp komt natuurlijk ook niet, want er valt niets te plannen. Er komen geen bloemen, de telefoon gaat niet extra meer rinkelen, er zijn geen stokken of rolstoelen of fysiotherapeuten. Maar vooral: het gaat nooit meer over, het zal altijd weer toeslaan, en jarenlang medicijngebruik helpt mij niet voldoende om de aanvallen te stoppen. Vroeger niet, nu niet, niet in de toekomst. Het hebben van een chronische hersenziekte blijkt dus inderdaad veel moeilijker dan het zitten met dat gebroken been. Het komt ook omdat mensen nu eenmaal gemakkelijker hulp bieden als die concreet en duidelijk afgebakend is. Het is een vorm van hulp die henzelf ook een goed gevoel geeft.
En daar komt nog iets bij: ik heb veel verhalen van lief en leed mogen aanhoren! Over gebroken harten, relatie-perikelen, werktoestanden, kinderen die niet willen deugen, enzovoort. Het hele scala trok aan mijn ziekbed voorbij. Zodat zelfs ik een gevoel kreeg niet alleen hulp te krijgen, maar zelf ook nog van enig nut te zijn.
En ook dat heb ik nou nooit met epilepsie.
chello.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
gebroken
708
Geef je reactie op deze inzending: