Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Unieke Humoriste: Sanne Wallis de Vries

Loop ik ’s middags op het Plein van Eén der Grote Troosten, te weten Cornelius. Peinzend over “ihavenolegshelpme’. Zo etaleert zich een begaafde schrijfster als emailadres. Sofie B., ik beklaag haar, wil helpen. Rolstoel duwen of zo. Lees ik haar stuk: heeft ze twee benen waar ze een oudere man hoorndol mee maakt. Zojuist gelezen. En die oudere man is sprekend mij maar dan met een ziekenfondsbrilletje. Ik word gek. Gemaakt.

Dus ga ik de grootgrutter in die op mijn kosten in de U.S.A. voor miljarden over de Zaansche Schans gesmeten heeft. Een kar voor 50 eurocenten gepacht. Loop de markt in van al die sympathieke kassameisjes. Allochtoon, VWO, en nog dagelijks kassa draaien ook. Kom d’r maar ‘ns om bij onze superfitte jongens van Jan de Wit.
Loop wat rond. Stokbrood, geitenkaas, slagroom, vinaigrette.
Ga in de rij bij de kassa staan.

Ben aan de beurt. Realiseer mij ineens dat een bekende Nederlandse paljas achter mij staat. Sanne Wallis de Vries. Formidabel humoriste. Wereldberoemd zou ze zijn van het Kopspijkerscabaret. Als iemand haar herkende.
Ik zeg: ‘Ik mis je.’
Zegt zij zonder blos: ‘Ik weet het. Je bent niet de enige.’
Shit.
‘Weet je wat ik nou niet begrijp?’
Zij onaangedaan: ‘nou zeg het maar..’
Ik: ‘Dat niemand de juiste vraag stelt.’
‘Zo’ zegt zij ‘Wat mag dat dan wel wezen?.’
Oh wat ziet ze er teer en mooi uit. De jonge moeder. Plotseling herinner ik mij het hilarische interview in Het Parool. Ze vertelde daar hoe ze na een nachtje stappen met twee maffe gasten thuis aangeschoten in de badkuip ging.
Het was niks geworden. Met geen van de twee. Haar gortdroge commentaar toen: ‘ik ben zoekende maar dan word ik met twee van die droogkloten in m’n eigen badkuip wakker. Dan denk ik soms wel: Sanne waar ben je eigenlijk mee bezig?’

Dat was jaren terug. Nu dus een kindje. Maar er is hoop: ze gaat het land weer in.
Zeg ik: ‘Allemaal vragen. Dat Volkskrantinterview. Maar niemand stelt DE vraag.’
Ze wordt nog steeds niet ongeduldig. Sterker ze zegt: ‘Ik voel ‘m komen.’ En ze lacht beminnelijk. Weer een beroemde Nederlander die naar me lacht. Vorige week Carla Bogaards. Ik scoor.
‘Waarom was-t-ie niet vervangbaar?’
Ineens is het alsof ze uit de zachtmoedige gelukssluimer van moede jonge moeders ontwaakt. Ze kijkt me wakker aan en zegt: ‘Precies. Dat is de vraag die ik me ook nog steeds stel.’
Maar ja, ik moet pinnen. Ze vertelt nog gauw dat er hoop is. ‘Oh ja?’ zeg ik.
‘Ja’ zegt ze moedeloos. ‘Bij Talpa. Januari.’
Ik sputter. Zij weer: ‘Het is nog niet zeker. Als we gaan dan als team.’
Ik kijk sprekend en vertrek na haar zachte hand innig gekust te hebben.



Snel naar huis en ik bezoek www.sannewallisdevries.nl
Ik lees daar op haar site wat Mike Boddé (ook van het Kopspijkerscabaret, collega van Sanne en helft van het weder opgestane duo “Ajuin en Look”) zegt. Hij kent Sanne al jaren. Hier zijn eerlijke relaas over hun verlopen vriendschap.:

“Ik ontmoette Sanne (artiestennaam: Berendiekje Wanstaltia-Schonkaaf-Bridulet) op het symposium ‘Zogenaamd Intuitieve wurgmassage voor autistische blindegeleide-varkens’ alwaar zij, staande op die twee kennelijk weer eens noodzakelijke verse tongscharren, haar gebruikelijke schattige lezinkje hield over keramieke (tyfus-)didgeridoo’s en zelfmoordfilatelie. (O ja!!) We raakten binnen tien seconden prettig slaags en deelden daarna veertien jaar onafgebroken een morsige stretcher, waarop wij op de meest onsmakelijke wijzen, en in alle denkbare posities telkens maar weer besloten om in godsnaam niet de liefde te bedrijven. Haar fascinatie voor pap (hmpff) en alles wat Henk-Jaap heet dreef mij ertoe mijn nog niet eens schaduw van een Addis Abeba-oranje-kleurig vermoeden in Noord-Finland in het ijs te schrijven met het bloed van twee Koreaanse register-accountants (met spit). Sanne vatte dit nogal letterlijk op door twee weken lang de teksten van de band Mud (in Sranang Tongo) van het hoofdkantoor van Frico te laten schreeuwen door een koor van, u raadt het al lieve slagers: best redelijke dove ZANGERS!! Gelukkig zijn we beiden uiteindelijk aan een tweedehands visvergunning ontkomen, en zo is dat heerlijke mieterse doddige kringetje weer rond. Overigens noemen Sanne en ik elkaar in de wandelgangen altijd Willemiepje Staafravijna Hodibappeloerus (Jos) (Renee) (Truitje) Hubschrauber-De Jong.”

Wat zeg ik u?
Benthe Forrer, programmamaakster en kennis van Sanne:
“Sanne is gek”

Wilt je echt lachen? Bezoek Sanne op haar site en ga naar haar optreden. Zij is waarlijk een uniek portret. Je kunt op haar site allerlei fragmenten horen/zien uit haar voorbije optredens. Je gaat plat. Absoluut. Als je je verzet is het leed niet te overzien. Opkroppen van natuurlijk opgewekte lachprikkelingen is funest. Sanne IS puur natuur!

Schrijver: jos zuijderwijk, 9 november 2005


Geplaatst in de categorie: vrouwen

2.9 met 8 stemmen 1.217



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
joke
Datum:
11 november 2005
Email:
Mooi verhaal en een geweldige opsteker voor Sanne.
Naam:
Willy
Datum:
11 november 2005
Dit is een geweldig stuk wat je weer even uit de mouw schudde. Vooral omdat ik mij gisteren ook over dat emailadres verbaasde. Als de dame in kwestie echt geen benen heeft is het zielig, heeft ze echter wel de mooie benen waar ze zover schreef dan is het nog zieliger. Ik heb een hekel als mensen met een walkman op de oren met hetgeluid op tien in de bus of tram zitten. Waarschijnlijk erg korte rok en dan de beledigde onschuld spelen dat er iemand naar haar benen loert. Nogmaals mijn complimenten voor dit proza.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)