de huwelijksceremonie
Sinds lange tijd was ik weer eens uitgenodigd op een bruiloft.
De wettelijke huwelijksvoltrekking vond plaats in een boerenschuur in een volstrekt onbelangrijk dorp, maar dat is van ondergeschikt belang.
Volgens lokaal gebruik was een ieder in zijn of haar zondagse kleren. Velen hadden de beurs flink opengetrokken om maar goed voor de dag te komen. Een enkele mevrouw had zelfs een combinatie met lederen borstwering.
Nou heb ik daar op zich geen problemen mee maar ja, het leidde bij mij wel tot frivole gedachten. Die mevrouw zelf was zeer ingenomen met deze creatie en dat mag ook wel. Het dragen van mode uit de grote stad verdient op zich al een compliment.
Maar goed, ieder toog de schuur in en werd geplaatst op banken, die zoals na afloop terzijde werd vemeld, gevuld waren met stro of zo iets.
En dat was dus de verklaring dat er een broeierige sfeer hing. Mijn buurman wilde zijn schoenen uittrekken maar werd op het juiste moment daar nog van weerhouden. En terecht, immers een broeierige sfeer is al snel gevuld met luchtjes.
Tot mijn stomme verbazing was er een combo, of ja hoe heet zo iets tegenwoordig, dat al snel sfeer probeerde te scheppen.
Ja, je weet hoe dat gaat, stimulerende middelen in de teksten opdat het iedereen maar duidelijk zou zijn, dat het om liefde ging in deze zaal en dat het bruidsbaar nog meer geneigd was elkander het jawoord te geven.
Nu moet gezegd dat de liederen in de Engelse taal gezongen werden. Dit geeft al aan dat het niveau van de aanwezigen niet van doorsnee aard was. Neen, hier waren vooraanstaande dorpelingen bijeen. Aan het snottergehalte kon ik afmeten dat alles goed begrepen werd. Dat is wel gewenst, want we weten nog wel uit onze roomse kerk dat we Latijn zongen en eigenlijk niet wisten waar het over ging.
De ambtenaar van de burgelijkestand, ook van stand, aan haar uitspraak van het Nederlands te horen, legde een enkeling uit, die wat engels doof was, wat de titel van de liedjes waren.. Zodoende wist ík in ieder geval waar het ongeveer over ging.
De ambtenaar bleek een vrouw te zijn, prachtig in toga. Haar hulp, in vaktermen bode genoemd, liep iets minder formeel rond.
Zij droeg een brede glimlach en iets wat op een korte broek leek. Dat gaf enige afleiding.
Het mooiste moment voor direct betrokkenen was natuurlijk het jawoord. Daaraan vooraf natuurlijk alle plichtplegingen van de hoofdambtenaar. U kent dat wel...
Maar voor mij was het meest indrukwekkende dat de vader van de bruidegom met zijn dochter binnen kwam en zichtbaar ontroerd zijn dochter uitgeleide deed naar haar toekomstige man.
Ik zou dat ook zijn...
Toch dient wel een kanttekening geplaatst te worden bij dat wegschenken van een dochter.
Automatisch schiet mij als Hollander te binnen: hoeveel koeien en varkens staan hier tegen over, of in het geval van deze bruidegom, die bakker bleek te zijn, hoeveel koek, gebak en broodjes vinden hun weg de komende jaren naar de ouders van de bruid. (en de rest van de familie...ik ken ze...)
Het moeten zware onderhandelingen geweest zijn want het gebeurde ergens in het Zeeuwse land. U snapt al dat uitleg niet nodig is.
Maar ook leefde het paar al enige tijd samen, dus geheel blanco zal de bruid niet het huwelijk ingaan. Daalt dan ook de marktwaarde...ja, ik blijf Hollander...
Een wegschenkende vader kan ook denken, nou dat was het dan, rust in de tent en nu wachten op een nazaat.
Kijk en dat is afwachten...dat is een gok voor de vader van de bruid. Heeft deze bakker genoeg granen van kwaliteit in huis (of elders) om het geslacht voort te zetten. Aan de aantrekkingskracht van de bruid zal het niet liggen...........
Terloops werd ergens nog geroepen: je hebt er een schoonzoon bij, maar dat vind ik zelf een doekje voor het bloeden.
Niets verkeerds over die jongen hoor, prachtig pak, knap en voortvarend, maar het blijft afwachten of hij het bloed weet te stelpen.
Het voorlezen van de akte en het wederzijds ja-woord was binnen 5 minuten bekeken. Ook voor een ambtenaar is dat tempo haalbaar. Ik moet u wel melden dat de hele ceremonie veel langer duurde dan die 5 minuten.
U kunt zelf wel invullen wat er zo al gebeurde. Levenslopen, eerste momenten van openbare verliefdheden en wat geklungel door de bode, die vergat het bruidspaar te laten tekenen.
U begrijpt dat kost geld...Voor een aktie van 5 minuten werd, leek het mij, wel een uur uitgetrokken.
Ik begreep ineens waarom de tarieven voor de onroerendzaakbelasting de laatste jaren zo gestegen zijn.
Maar het bijzondere aan deze echtvereniging was dat de ambtenaar aan het slot de aanwezigen meedeelde: dit is het einde van het huwelijk. Nu ben ik wel veel gewend maar deze snelheid van handelen door deze ambtenaar zette iedereen wel voor het blok.
Rumoer in de zaal, wat is dit, werd er geroepen.
Naar alle waarschijnlijkheid was deze ambtenaar op herscholing geweest en had zij geleerd wat kordater op te treden. Alle begrip daarvoor.
Alleen, hoe zit dit nu juridisch in elkaar. Hoe waardeert men de ingebrachte goederen in dit huwelijk. Wie betaalt wie allimentatie. Kan het feest nu wel of niet doorgaan, immers daarvoor waren wij hier allen tesamen gekomen.
Ik heb de afdeling voorlichting van die gemeente nog gebeld later. Na veel doorschakelen kreeg ik de burgervader zelf en die zei op zachte toon: ja, ik heb er van vernomen. Hier moest sprake zijn van een freudiaanse verspreking: de ambtenaar van de burgelijke stand lag zelf in echtscheiding, zoals dat heet, dus kennelijk wilde ze wat haast in procedures.
Ik moet u nog wel vertellen dat betrokken ambtenaar zichzelf na luid protest corrigeerde met de woorden: dit is het einde van de huwelijkssluiting. Verdomd dacht ik, weer die sluiting. Maar dat was onterechte ongerustheid. Dit bleek een juiste formulering te zijn voor het beëindigen van de ceremonie.
chello.nlGeplaatst in de categorie: humor
bruiloft
2.286
Geef je reactie op deze inzending: