Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Burn out (1)

Anton verdween in de binaire storm die woedde op mijn met xp ingerichte systeem. Na jaren van blauwe schermen, maar altijd weer terug, bleek xp zonder blauw alles in de war te gooien.
Bill, je wordt bedankt! Niet alleen mijn levenswerk, maar ook dat van vele generaties voor mij, verdwenen naar het walhalla van de bits. Wat mij op dat moment het meest verbaasde was het feit dat ik er helemaal niets aan kon veranderen. Het enige wat mij restte was te accepteren dat al het werk echt voor niets was geweest. Echt voor niets. Vaak heb je op zo’n moment nog wel zoiets als: ach als ik het niet gedaan had, had ik nu niet zus en zo kunnen doen. Maar nu: Echt Voor Niets!

Na een aantal weken van zeer hoge werkdruk, veel te hoge verwachtingen bij een klant en totaal geen steun van mijn eigen mensen gebeurt het dan toch echt: mijn functie wordt door een ander ingenomen. Nee, geen ontslag, gewoon van de klus gehaald. Nee, dat zeg ik niet goed. Ik werd niet van de klus gehaald. Dat zou suggereren dat mijn baas mij terughaalde. Nee, ik werd geduwd. Puur een geval van bedrijfspolitiek, glazen huisjes, ivoren torentjes. Ik weigerde deel te nemen aan achterbaks gelik en geslijm. Terwijl iedereen om mij heen breed lachend met bruine armen rond liep probeerde ik mijn ziel te redden.
In het huis van de duivel.

Terug op het hoofdkwartier werd het niet echt beter. Natuurlijk werd van alle kanten geroepen dat ik mijn uiterste best had gedaan en naar eer en geweten gehandeld had. Natuurlijk werd mij verteld dat niemand dit had kunnen volhouden, tenzij hij zou zwichten voor de gevestigde orde.
Het gevolg was echter wel dat ik van de ene dag op de andere ineens niets meer te doen had. Elke dag naar mijn duffe kantoor om ’s ochtends de pc aan te zetten. ’s Avonds weer uit en naar huis.
(ik bedenk nu dat ik dat laatste anders had moeten doen: gewoon naar huis, niet de pc uit, dan hoef je de volgende dag niet terug te komen. Dat scheelt in mijn geval toch gauw zo’n 350 kilometer per dag).

Mijn buikgriep begon in februari. Misschien was het nog januari, daar wil ik vanaf wezen. In eerste instantie best wel hevig. Buikkrampen en zo. Maar niet misselijk. Wel veel naar de wc. In maart was-ie er nog. Evenals in april. Je went eraan natuurlijk, maar ik begon hem toch wel een beetje te knijpen. Uiteindelijk toch maar naar de dokter gegaan. Een vinger naar binnen, misschien twee, ik kon het niet goed zien vanuit mijn positie. Zalfje gekregen. Moet binnen twee weken over zijn.
Twee weken gaan voorbij. Mijn klachten niet.
Weer naar de dokter. Nu hand op mijn schouder en twee vingers naar binnen.
“U maakt zich zorgen en ik denk dat dat terecht is.”
Krijgen die mensen geen training in slecht nieuwsberichten? Alsof er iemand met twee bakstenen tegen je oren mept!
Afspraak maken met specialist in nabij ziekenhuis.
Over twee weken.
Twee lange weken.
Twee hele lange weken.

Thuis.
De lente was net begonnen en ik zat thuis.
Pijn in mijn buik.
Zorgen.
Wat heb ik bereikt, wat ben ik waard?
Ben ik nog iets waard?
Ben ik de moeite waard?
Mag ik vechten? Kan ik vechten?
Of was alles voor niets?

Het waren twee heel lange weken.

Bij de specialist geen hand op mijn schouder. Ook geen vingers naar binnen. Wel een endoscoop. God wat deed dat pijn!
Ik hoor hem iets mompelen als Schoolvoorbeeld en Klassiek.
IBD.
Collitis Ulcerosa.
Zegt me niets.
Moet ik iets met pillen voor genezing?
Dit gaat niet meer over.
Niet meer over als in terminale kanker?
Niet meer over als in chronische darmkwaal.
Crohn?
Collitis Ulcerosa.
O.
Waardoor?
Waarschijnlijk, is niet zeker, waarschijnlijk door stoppen met roken.
Huh?

Niets lijkt meer op wat je vroeger dacht te zien.
Geen enkele waarheid van vroeger blijkt nog te bestaan.
Alles waar je in geloofde is weg.
Echt alles voor niets!

Ik kijk voor me en weet niet waar ik heen ga, óf ik ga.
Ik kijk achter me en weet niet waar ik ben geweest, óf ik ben geweest.

Maanden van zoeken en vragen volgen.
Langzaam maar zeker denk ik de weg te kunnen vinden.
Niet de weg die me uitlegt waarom. Maar de weg er naar toe.
Voor het eerst ontdek ik dat richting belangrijker is dan reden.
De antwoorden waren er altijd, ze wachtten alleen op de juiste vragen.

Schrijver: Anton Brikaer, 7 december 2005


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.8 met 5 stemmen 1.246



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)