kerstverhaal in 2005
En het geschiedde in de dagen van Bush en Balkenende…..van Osama bin Laden en Mohammed B….. van Rita Verdonk en Ali B….
Het ging niet zo goed met onze wereld. De bol was aan het opwarmen en zelfs de meest geleerde geleerden wisten niet precies wat voor desastreuze gevolgen dit zou kunnen hebben.
En in die dagen waren natuurrampen aan de orde van de dag : tsunami, hurricanes, overstromingen, aardbevingen. Jaaaa...het ging niet zo goed met onze wereld.
En het ging ook niet zo goed met de mensen op deze wereld.
Ze hielden steeds minder van elkaar en ze hielden steeds minder rekening met elkaar. Vanuit hun politieke, ideologische of geloofsopvatting waren ze heilig overtuigd van hun eigen gelijk. Ze dachtten de enige echte waarheid te kennen. Al die anderen zaten goed fout en moesten zo snel mogelijk bekeerd worden. Men bestreed en wantrouwde elkaar.
Eritreaers - Ethiopiërs ... Palestijnen - Israëliërs ...Russen - Tsjetsjenen ... Serviërs - Kosovaren ... Indiërs - Pakistani ...autochtonen-allochtonen.
En president Bush vertouwde niemand: de Irakezen niet, en de Iraniërs niet, en de Noord-Koreanen niet,zelfs zijn eigen bevolking niet; die liet ie afluisteren.
En we waren allemaal bang van het terrorisme. Zelfmoordaanslagen….dood en verderf.
En we noemden de terroristen, vuile terroristen. En de terroristen noemden zichzelf vrijheidsstrijders.
En overal ter wereld draaiden de veiligheidsdiensten op volle toeren maar het werd er nergens echt veiliger op.
Gelukkig kon je alles volgen op Nederland 1 2 en 3 op rtl 4 en rtlz, op CNN en Al Jazira ……zomaar vanuit je luie stoel.
En in die tijden, het was december, stond er ergens,hoog in de bergen van Pakistan, een tent, een tochtige tent, geschonken als noodhulp na de aardbeving. Het was bitter koud en het sneeuwde ...al twee dagen sneeuwde het.
En in die tent een man en een vrouw. Zij lag op wat stro en hij zat ernaast. Ze stond op het punt te bevallen, van haar eerste, de weeën volgden elkaar steeds sneller op. Hij dacht: als dat maar goed gaat .. hoe moet dat zonder hulp .. zonder dokter ..zonder ...ik weet wel hoe ik een kind moet maken ..maar…oh god...Allah help me.
Het is zover, kermde de vrouw. Het is zover...oohh oohhh, Allah help me.
Wat later nam ze het kind in haar armen en drukte het tegen zich aan. Het is een jongetje, zei de man ...een jongetje... Jezus wat een mooi lief jongetje.
Oké, zei de moeder, dan noemen we hem zo, en ze huilde een beetje van geluk en uitputting. Ik hou van je, Jezus, en natuurlijk ook van jou. En ik van jou, zei de man, en van ons kind, Jezus.
Ze wikkelde hem in doeken en legde hem op het stro. Het sneeuwde nog steeds en buiten werd het langzaam donker.
En in die dagen ging het in ons land toch stukken beter. Het kerstfeest naderde en we vroegen ons af wat we nu weer allemaal moesten inkopen. Met volle winkelwagentjes reden we door de supermarkten. De pleinen en winkelstraten van onze steden liepen vol met kooplustigen …en zelfs in de kleinere dorpen mocht de middenstand niet klagen. Nee,je kon goed merken dat de economie aan het aantrekken was. Gerrit Zalm had het zelf gezegd.
En we tuigden onze kerstbomen op met ballen en slingers en lampjes. En zelfs de gevel van ons huis en de tuin moesten er aan geloven. Alles moest verlicht zijn; even weg uit die donkere tijden. En we hadden weer een kerstpakket gekregen en nu konden we eindelijk de toastjes uit het kerstpakket van verleden jaar weggooien.
En we vonden zelfs een plekje voor het kerststalletje met die mooie oude beeldjes waar we als kind ook al naar mochten kijken.
We verheugden ons al op de oudejaarsavondconference van Youp van het Hek. Dan konden we tenminste weer eens een avondje lachen.
Het was kerstmis…. De boodschappers van God verkondigden luid en opgewekt dat er vrede op aarde zou zijn voor alle mensen in Gods welbehagen. In hun half lege kerken en kathedralen hoorde men zingen….zacht en bewogen.: Stille nacht, heilige nacht….
En toen gebeurde het, ver weg, in die tochtige tent…hoog in de bergen. De vader dacht eerst nog dat ie droomde. De moeder riep verschrikt: dat kan niet…. Potverdomme, vloekte de vader.
Het kind was rechtop gaan zitten in het stro en in plaats van te huilen, wat baby’s normaal doen, begon het te spreken. Zijn stem klonk luid en duidelijk en iedereen kon het horen ...op elke plaats van de wereld ... in zijn eigen taal ... als bij een wonder.
Ik ben geboren in een tent...niet in een kathedraal of een moskee of een synagoge. Ik ben geboren bij mensen die zowat niets meer hebben en die in een wereld leven waar ze niet veel meer te verwachten hebben. Dit wil ik zeggen:
Jullie moeten eens wat minder gelijk willen hebben en wat meer gelijk willen zijn.
Jullie moeten eens wat minder rekenen en wat meer rekening houden met elkaar.
Hebben jullie vandaag al tegen iemand gezegd: Zal ik je helpen .. dat heb je goed gedaan .. je hebt gelijk, ik zat helemaal fout ..je bent een fijn mens ..ik hou van je.
Hebben jullie vandaag al iets weggegeven .. zomaar .. zonder er iets voor terug te willen hebben.
Op dit punt van de boodschap waren de meeste luisteraars al afgehaakt. Ze hadden het te druk met het kerstdiner ..met de gebruiksaanwijzing voor de nieuwe digitale flatscreenTV.. met de kerstvakantie in Oostenrijk of Tenerife .. ze hadden het te druk met zichzelf.
En het hele gebeuren kwam niet in de media .. was niet te zien op Ned 1-2-3, rtl4, CNN of Al- Jazira.
Misschien was het wel helemaal niet gebeurd. De meesten hielden het op een vergissing, een sprookje, een droom.
Misschien was het alleen maar een kerstverhaal.
zeelandnet.nlGeplaatst in de categorie: kerstmis
kerstverhaal
1.451
Geef je reactie op deze inzending: