1 januari 2006...(deel 3)
Toen zag ik in de verte twee fietsers die gelukkig vlot op mijn gezwaai en geroep reageerden. Met hun mobiele telefoon kon ik 112 bellen...of was het 221....dat is wat paniek met je doet. 'Waar bent u?' vroeg een vrouwenstem aan de andere kant.
-'In het Beatrixpark. Mijn hond ligt in de vijver en heeft het koud.'
-'Nee, in welke stàd!' Zei de vrouw licht geïrriteerd. 'Amsterdam', riep ik; terwijl de wanhoop steeg, toen ik zag dat mijn hond inmiddels een stuk lager in het water lag en nog maar traag met haar poten sloeg. Ze begon nu ook zachtjes naar me te piepen. Haar ogen bleven zacht. Koningspoedels hebben een trouw een lief karakter. Ze wachtte vol vertrouwen op het wonder dat haar baas, haar god, vast nog wel zou verrichten.
Ik werd doorverbonden en kreeg de brandweer in Amsterdam aan de lijn.
'We komen eraan', sprak een mannenstem kordaat en de fietsers van het mobieltje sjeesden hulpvaardig naar de ingang van het park om ze op te wachten en de weg te wijzen. ik bleef gepast handenwringend staan en overwoog om de vijver heen te rennen, omdat het vanaf de andere kant minder ver was naar de hond. Maar ondertussen kon ze net verzuipen terwijl ik er in haar ogen vandoor zou lijken te gaan.
Intussen had zich een groepje toeschouwers bij de vijver verzameld. Een ouder echtpaar, nog wat mensen met honden en gelukkig kwam er nu ook een stel met hond aan de overkant tevoorschijn. -'Ik ga er wel even in', zei de man van het stel en trok zijn jasje uit.
Ik wilde helpen nu ik er niet alleen voor stond, maar moest een paar minuten rennen om aan zijn kant te komen, want het is een langwerpige vijver; bijna een sloot in feite. Terwijl ik rende en rende, hoorde ik hoe mijn hond wanhopig blafte, omdat ik uit haar gezichtsveld verdween. Ik holde zo hard mogelijk, tot ik dacht dat mijn hart het zou begeven, want ik was bang dat ze het op zou geven nu ze me niet meer kon zien. Ze lag er al minstens tien minuten in. En mijn zoon stond nog steeds aan de kant toe te kijken terwijl de hond nu nog slechts met haar kop boven water kwam.
Eindelijk was ik er; net op tijd om mee te maken dat de man mijn hond uit het wak trok.
Dat zag er goed uit; zo'n gespierde kerel met die hond in zijn armen. Het water was niet diep; het bleek maar tot zijn middel te komen, maar het was stervenskoud. Hij tilde de hond zo'n beetje half op en sleepte haar naar de kant, waar ze (gelukkig) meteen haar poten op de grond zette en wat rond begon te lopen.
Ik weet niet meer wat ik tegen haar redder heb gezegd...iets over heldhaftigheid en leeuwenmoed, denk ik en ik weet niet of ik hem gezoend heb of hem dat juist bespaard heb, maar ik moest tegelijkertijd de hond aan het bewegen houden.
Toen kwamen de fietsers terug met maar liefst dríe brandweerwagens! Ze kwamen met sirenes en zwaailicht het park ingereden, natuurlijk onder grote belangstelling van de aanwezige wandelaars. En ik moest wéér rennen, nu om de brandweer tegen te houden en de laten zien dat mijn hond al gered was.
Opeens was iedereen er en iedereen maakte opmerkingen. 'Hee, is dat een koningspoedel', vroeg iemand me, 'die hadden wij vroeger ook. Veel leuker zo, zonder poedelkapsel'. Weer iemand riep dat het geen poedel, maar een Portugese Waterhond was en een of andere lolbroek grapte dat ze in ieder geval goed schoon was geworden. Ouders met kinderen kwamen even een kijkje bij de ladderwagens nemen, andere mensen kwamen er met hun honden bij staan en opeens leek het alsof de hele buurt zich in het park aan het verzamelen was.
De brandweer was goedgemutst. Gelukkig maar, want ik was eventjes bang dat ze het me kwalijk zouden nemen dat ik de redding zonder hen had laten plaatsvinden. Een stuk of dertig brandweermannen stonden klaar om levensreddende akties te ondernemen. Ze waren zo blij even van de kazerne af te mogen dat je ze bijna een uitslaande brand zou gunnen. Een stuk of dertig mannen konden niets anders meer doen dan een handdoek en wat tips bij onderkoeling geven. De hond stond alweer ijverig grassprieten te grazen. Dat doet ze altijd als ik even afgeleid ben en als er geen echte viezigheid om te eten of in te rollen is en dan spuugt ze de hele bende thuis over het parket. Het ging dus best goed met haar.
De redder wilde aanvankelijk gewoon met zijn natte pak naar huis wandelen, maar gelukkig liet hij zich overhalen om in een van de brandweerauto's te stappen. Die man zal bekijks genoeg hebben gehad, toen hij vanmiddag door drie brandweerauto's en dertig brandweermannen bij zijn huis werd afgeleverd (-:
De hond is met de schrik vrijgekomen; bij mijn zoon is een trauma voorkomen en ik heb geleerd dat ook mijn zoete hond onverwacht aan het stunten kan slaan, al weet ik nog steeds niet hoe ze het voor elkaar gekregen heeft om vijftien meter vanaf de kant in een wak terecht te komen, terwijl het ijs niet meer dan een zacht laagje borstplaat was.
Intussen ben ik alweer stoer genoeg om te beweren, dat ik mijn nieuwjaarsduik dit jaar maar gedelegeerd heb...
(einde)
hotmail.comGeplaatst in de categorie: jaargetijden
koningspoedel
1.058
Geef je reactie op deze inzending: