De aantrekkelijke Emma en de donkerblonde Bjarne zaten samen aan de grote houten eettafel. Zijn hospita had een voedzame boerenkoolstamppot gemaakt met een speciale Petronella twist. Ze was in een vrolijke stemming. Tijdens het eten vertelde ze waarom.
“Luister Bjarne, ik heb vandaag een contract getekend bij een toonaangevend opinie maandblad om het komende jaar iedere maand een opiniestuk te schrijven voor het maandblad.” Bjarne keek naar zijn hospita. Hij knikte begrijpend terwijl hij…

Er werd getoeterd in de straat waar het herenhuis van Emma Petronella zich bevond. Een oude bekende kwam het geliefde nachtkastje van Bjarne brengen. Bjarne had hem gevraagd het op te halen uit Amsterdam, waar de ouders van Bjarne het al die tijd hadden bewaard.
Bjarne liep naar de auto die voor het herenhuis van zijn hospita stond geparkeerd. In de kofferbak lag zijn nachtkastje. Een donkerrood geschilderd vierkant kastje.
De robuuste Willem hielp Bjarne met het uitladen. Plots viel de blik…

Ik ben weer terug. Terug in mijn oude ziekenhuis, dat ik twee jaar geleden overspannen en opgebrand heb verlaten. Met een oprotpremie, een doekje voor het bloeden, dat wel. Voordat ik definitief bij Sanne introk vernietigde ik mijn diploma's en papieren. Weg, met de Dixantrommel vol hardloop, schaats- en wandelmedailles, weg met al die diploma's waar ik een so trots op was, weg met de eigendomspapieren van mijn oude flat, wat moet een mens ermee, ballast uit het verleden.
"Gisteren is niet…

Natuurlijk had ik ook wel net als Tommy Wieringa graag bij Barack Obama op bezoek gegaan, op reis naar Washington, dwars door de coronabarricades heen, naar het White House koekeloeren en wat slimme vragen verzinnen, maar toen Nieuwsuur mij als eerste belde, had ik geen zin op op te nemen, want je wordt nu eenmaal hartstikke lethargisch van al die absurde coronamaatregelingen.
In mijn gang hangt een oude landkaart van Nicolas Joannis Piscator uit 1628, waarop Friesland, Groningen, Drenthe en…

Emma had een dik boek gekocht. Een boek waarin een heleboel schrijvers die op deze wereld hadden geleefd en geschreven in beschreven stonden. Het was haar eigen encyclopedie, een naslagwerk waarin ze informatie op kon zoeken over de vele schrijvers van wie ze boeken had gelezen. Haar favoriete leesplek was de oude handgemaakte leren Italiaanse stoel. De stoel waarop ze had gezeten toen ze de laatste keer met mij de liefde had bedreven in standje hopeloos.
Ze schreef me een brief waarin ze vroeg…

Subtitel: 'k Was drieëntwintig en kwam terug
Hippocampus; hier vindt de langetermijngeheugenopslag plaats
Nieuwsgierig was ik in 2001, twaalf jaar na dato, hoe de 'Tank Man' zich twaalf jaar daarvoor had gevoeld; een iconisch beeld van een Chinese demonstrant pal voor vier zich langzaam voortbewegende tanks, een op je netvlies klevend fragment. Een beeld van de dag nadat het Chinese leger de protesten op het roemruchte Tiananmenplein uit 1989 met geweld had onderdrukt. Hoewel het lot van deze…

Subtitel: 'k Was drieëntwintig en verdween (II)
Het was overigens allesbehalve een 'self fulfilling prophecy'. Sportkeuringen en die voor militaire dienst probleemloos doorstaan. Iets voor het blote oog onzichtbaars is natuurlijk sowieso niet eenvoudig te detecteren. Toch liep ik bij duurlopen altijd roder aan dan gemiddeld. 'k Had 'zonder problemen' op het sportveld kunnen overlijden, in het woon-werkverkeer, in mijn slaap of anderszins. Is niet gebeurd, want ik leef, werk en ben gelukkig,…

Zonder mij bewust te zijn en zonder dat ik mij ooit heb gerealiseerd waarheen; tijd heeft het mij noch verteld, noch geleerd. Het oneindige niets heeft mij afgebrokkeld, gesloopt en uiteindelijk structureel gedevalueerd. Gelukkig was ik geen domme jongen en functioneer ik nog immer, maar anders. Anders dan gepland en voorgesteld.
'k Heb mijzelf andere doelen moeten stellen, daar de eerder gestelde, nimmer meer te realiseren waren. Die tijd, zowel jaar, maand als dag en zelfs de klok, heeft mij…

Tijdens mijn werk word ik gebeld door de arts van het verpleeghuis. Mijn moeders agitatie neemt de laatste weken toe. De arts, vriendelijk en respectvol, doet me de (onhoudbare) situaties met mijn moeder in de hoofdrol, uit de doeken, spreekt over een zeer lichte dosering antipsychotica. De scherpe kantjes zouden er wat af gaan, natuurlijk hielden ze haar goed in de gaten. Licht geschokt luister ik naar hem. Ik reageer al even vriendelijk en respectvol. Iemand moet de eer van onze familie hoog…

Voor Jelle P.
Den Haag, 10 juli 1984
Ik was op zangcursus in Den Haag, maar ook verliefd, schreef een soepgedicht voor mijn geliefde, die nog een keer met z’n ouders op vakantie ging, maar nu gelukkig mijn man is!
EEN SNOEPGEDICHT…

Ik dacht maar aan een enkele dag, soms twee dagen, maar over meer dan drie dagen vooruit dacht ik meestal niet.
Niet alle nare jeugdherinneringen waren uit mijn gedachten verdreven. Toen ik met de kater van Emma zat te spelen ondervond ik een diepzinnige reflectie over dingen die ik had meegemaakt en maar moeilijk had kunnen verwerken. Het contact met het harige dier had prettige invloed op mij.
De kater van Emma P. was helemaal zwart met blauwe ogen. Het was een vrij grote kater en hij was…

Het naakt was al sinds de oudste tijden een veelgebruikt motief in de beeldende kunst. Emma, die altijd vol bewondering over kunstenaars sprak, vond het een goed idee om mijn jeugdige schoonheid vast te laten leggen op het linnen doek. Ik probeerde de boot af te houden, maar ze kwam er steeds op terug. Ze vond dat ik preuts was. Ook vertelde ze telkens hoe goed de kunstenaar Christiaan Buurveen was. Ze was met hem bevriend. Langzaam maar zeker wist ze mij met goed gekozen argumenten te…

Terwijl mijn hospita in een ver ontwikkeld land erudiete lezingen gaf over de betekenis van moderne kunst in de hedendaagse samenleving, keek ik Frits de zwarte kater nog eens diep in de blauwe ogen en wist ik het zeker. Ik was niet zondig omdat ik buiten mijn schuld was aangerand in het verleden door een agressieve man. En ik was ook niet zondig omdat ik er in mijn fantasie een verfijnd seksleven op na hield met een zestien jaar oudere vrouw, die nota bene mijn hospita was. En met wie ik…

Toen ik tijdens de afwezigheid van mijn hospita aan het genieten was in bad, dacht ik na over de heteroniemen van de dichter Pessoa. Terwijl de zoete geur van het badzout mijn gedachten verder bedwelmde, verzon ik een heteroniem: Hector Havermout. Hector Havermout omdat ik vroeger altijd havermout moest eten voordat ik in de vroege uren op de fiets naar school ging.
Een paar uur later schreef ik een eerste gedichtje voor in mijn Hector Havermout-schrift:
In je
Kom je in me…

Tijdens het face-timen, zie ik de helft van mijn moeders gezicht, een traan rolt over haar wang. Ik wou dat alles weer normaal was, zegt ze. Als ik haar uitleg dat er een virus heerst, kijkt ze me verbaasd aan. Als ik haar spreek via skype of face-time leg ik haar opnieuw uit over het besmettelijke virus. Kijk, wijs ik naar de verpleegkundige die achter haar langs loopt, ‘daarom draagt zij een mondkapje’. ‘Ik vind het maar overdreven’ reageert ze, ’mijn moeder zei altijd, hoe meer…

Toen het H-woord viel, stond ik als eerste met mijn jas aan. Geconcentreerd had ik gezocht in verschillende laatjes. Hebbes, snel stak ik het in mijn zak. Ik sommeerde hem om zijn schoenen aan te trekken. De twaalfjarige had gedraald. ‘Kom op’ motiveerde ik hem. ‘Hier’ sprak ik, duwde het plastic in zijn handen.
Tijdens het wandelen, keek de twaalfjarige monter om zich heen. Ik wees, hij ging door zijn knieën. Mijn toon werd allengs meer bezeten. ‘Kijk, daar!’ En: ‘Voorzichtig,…

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd van AH? Ik ril.
Maar die woorden die als een mitrailleur op je afgevuurd worden, die zijn nog het ergste. En toch? Waarom heb ik gewacht met inleveren van mijn kratje, vanaf een uur of tien staat hij…

Misschien komt het omdat ik 'Sint-Sebastiaan', 'Terug tot Ina Damman' en 'De andere school' van Simon Vestdijk heb gelezen, dat mijn droomgedachten naar de Havo-afdeling van de oude, afgebroken Pabo in het centrum van Heerenveen terug keren. Na de christelijke Mavo belandde ik godzijdank op deze openbare school. Die Mavo aan de grote weg richting het centrum was trouwens helemaal niet zo christelijk, want ik heb die mesjokke leraren daar als heidense barbaren beleefd, inclusief hun manier van…

Meestal wandel ik in het bos tussen Veenhuizen en Een, gewoon omdat het daar het rustigst is. En omdat het vooral in deze coronatijden dus wel raadzaam is zoveel mogelijk contacten te vermijden. Natuurlijk loopt er soms wel iemand, maar als je het juiste tijdstip kiest tref je er bijna niemand. Dus ga ik vaak tussen de middag als de mensen achter hun middagmaal zitten of zo rond half zes, waarvoor hetzelfde geldt. Het lijkt dan net of het bos er alleen voor jou is. Een heerlijk gevoel.
Het is…

Hallo Ivan
Waarom hoor ik niets meer uit het verre Rusland waar de engel Ivan woont.
Heb jij verdriet over jouw moeder of ben je angstig voor de toekomst.
De wereld gaat een onzekere tijd tegemoet, er is overal ter wereld veel te doen over het virus met zieken en doden.…