Tijdens het face-timen, zie ik de helft van mijn moeders gezicht, een traan rolt over haar wang. Ik wou dat alles weer normaal was, zegt ze. Als ik haar uitleg dat er een virus heerst, kijkt ze me verbaasd aan. Als ik haar spreek via skype of face-time leg ik haar opnieuw uit over het besmettelijke virus. Kijk, wijs ik naar de verpleegkundige die achter haar langs loopt, ‘daarom draagt zij een mondkapje’. ‘Ik vind het maar overdreven’ reageert ze, ’mijn moeder zei altijd, hoe meer…

Toen het H-woord viel, stond ik als eerste met mijn jas aan. Geconcentreerd had ik gezocht in verschillende laatjes. Hebbes, snel stak ik het in mijn zak. Ik sommeerde hem om zijn schoenen aan te trekken. De twaalfjarige had gedraald. ‘Kom op’ motiveerde ik hem. ‘Hier’ sprak ik, duwde het plastic in zijn handen.
Tijdens het wandelen, keek de twaalfjarige monter om zich heen. Ik wees, hij ging door zijn knieën. Mijn toon werd allengs meer bezeten. ‘Kijk, daar!’ En: ‘Voorzichtig,…

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd van AH? Ik ril.
Maar die woorden die als een mitrailleur op je afgevuurd worden, die zijn nog het ergste. En toch? Waarom heb ik gewacht met inleveren van mijn kratje, vanaf een uur of tien staat hij…

Misschien komt het omdat ik 'Sint-Sebastiaan', 'Terug tot Ina Damman' en 'De andere school' van Simon Vestdijk heb gelezen, dat mijn droomgedachten naar de Havo-afdeling van de oude, afgebroken Pabo in het centrum van Heerenveen terug keren. Na de christelijke Mavo belandde ik godzijdank op deze openbare school. Die Mavo aan de grote weg richting het centrum was trouwens helemaal niet zo christelijk, want ik heb die mesjokke leraren daar als heidense barbaren beleefd, inclusief hun manier van…

Meestal wandel ik in het bos tussen Veenhuizen en Een, gewoon omdat het daar het rustigst is. En omdat het vooral in deze coronatijden dus wel raadzaam is zoveel mogelijk contacten te vermijden. Natuurlijk loopt er soms wel iemand, maar als je het juiste tijdstip kiest tref je er bijna niemand. Dus ga ik vaak tussen de middag als de mensen achter hun middagmaal zitten of zo rond half zes, waarvoor hetzelfde geldt. Het lijkt dan net of het bos er alleen voor jou is. Een heerlijk gevoel.
Het is…

Hallo Ivan
Waarom hoor ik niets meer uit het verre Rusland waar de engel Ivan woont.
Heb jij verdriet over jouw moeder of ben je angstig voor de toekomst.
De wereld gaat een onzekere tijd tegemoet, er is overal ter wereld veel te doen over het virus met zieken en doden.…

Dát was het. De verboden waarheid. Mijn moeder maakte mij ziek en ongelukkig. Het voelde alsof ze mijn ziel opzoog en er niets meer van mij overbleef. En nu had ik iemand die dit 'weten' bevestigde. Die bevestiging was voor mij heel belangrijk omdat ook de hulpverlening die ze voor mij had gezocht op mij in praatte dat ik moest eten voor mijn moeder, want ik deed mijn moeder zoveel verdriet. Moeder werd het slachtoffer en ik werd de dader.
Die ene zin, dat kleine stukje erkenning van mijn…

Ook moeder vond hem leuk. Mijn vriend en zij konden goed met elkaar overweg en dat vond ik fijn. Hij vond mijn moeder een geweldige zakenvrouw.
Het was een verrijking om haar als zakenvrouw te zien. Daar kon ik best trots op zijn.
Op den duur begon ik de manier waarop mijn moeder over mijn vriend sprak een beetje vreemd te vinden. Alsof ze geheimen met hem had. Maar daar kon ik mij niets bij voorstellen.
In die tijd kreeg ik voor de tweede keer anorexia en deze keer vergezeld met drank,…

Als moeder met mij moest praten, straalde ze een zenuwachtige urgentie uit die me dwong om te luisteren. Ze had iets heel belangrijks te vertellen en het was speciaal 'onder ons'. Ik kreeg dan het gevoel alsof ik was bevoorrecht. Soms gaf ze me cadeau's omdat ik 'de eerstgeborene' was en dat klonk dan als 'heel belangrijk'. Ze zei dat ik meer voor haar was dan de andere kinderen.
Ze zocht een moment waarop we alleen waren om mij deze verhalen te vertellen.
Zo vertelde ze me - jaren later - als…

Het eerste jaar inas bracht ik door als een ongeïnteresseerde robot. De eerste stage was in een ziekenhuis, voor een half jaar. We mochten vijf maal per dag afwassen! Alleen op de kraamafdeling had ik het werkelijk naar mijn zin. En ik bleek een fantastische schoonmaakster te zijn, want als alles netjes en schoon was in de keuken, mocht ik meewerken op de babyafdeling. Die keuken glom en glitterde net zo stralend als ik wanneer ik naar 'mijn baby's' kon. Ik mocht ze de fles geven en…

Na het tweede jaar van de huishoudschool moest ik naar een meisjesinternaat. Ik was net 15 jaar geworden. Moeder vertelde mij dat ik dat wilde. Ik wilde dat niet, maar ik had niets te willen, zei moeder. "Je hebt daar een eigen kamertje."
Ik had thuis sinds kort een eigen kamertje in ons nieuwe huis. Maar wat ik er ook tegenin bracht, mijn protest werd uit mijn hersens gewist als stofjes met een poetsdoekje. Zoals moeder het dacht was juist en wat ik dacht bestond niet meer.
Op een dramatische…

Omdat ik goed kon dansen, mocht ik mijn kunsten vertonen voor de klassen op de lagere school met twisten, destijds een populaire dans. Dansen was mijn grote liefde. Ik had liever op ballet gewild, maar welgestelde meisjes leerden piano spelen volgens moeder.
Samen met mijn beste vriendinnetje heb ik de tweede prijs voor duo's gewonnen met een songfestival in ons dorp.
"Kun jij dit?"
Mijn vriendinnetje begon te jodelen. Ik deed haar na en zo werden we een jodel-duo. Mijn moeder had onze jurkjes…

Onze vader was er zelden, behalve op zaterdagavond en dan kwam er limonade met een kozak voor de kinderen en spelletjes op de tv. Vader kreeg een biertje en ik mocht de schuim eraf happen. Wij waren een van de eersten met een tv en wij waren beter dan andere mensen, volgens onze moeder, omdat wij rijk waren.
Ik genoot van die avonden dat we mochten opblijven, maar mijn zusje vertelde later dat ze het vervelend vond dat moeder overal over mopperde en dat moeder het huis te klein en te oud…

De dood heeft drie keer mijn pad gekruist.
Als eerste toen ik een pasgeboren baby was. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis en moeder meldde dat ik niet wilde eten. Maar haar baby had honger. Moeder had me verwaarloosd.
De tweede keer door anorexia gecombineerd met alcohol. Ik woog 46 kilogram met een lengte van 1,66 meter, toen de huisarts met het ziekenhuis begon te dreigen. Ik was twintig.
De derde keer dat de dood mijn pad kruiste was door een doodsbedreiging van mijn moeder: "Het…

Een paar dagen later was het zover. Emma had een Tupperware party georganiseerd in de huiskamer van het pand dat zij gekocht had van het geld dat ze van een overleden oom had gekregen. Nooit geweten dat ze zoveel vriendinnen had in de stad. Mensen uit alle rangen en standen op zoek naar een voordelige opbergset voor de kleine huishoudelijke spullen. En ze hield er zelf ook iets aan over. Hoe meer zij wist te verkopen, des te meer gratis artikelen zij kreeg voor haar eigen kleine huishoudelijke…

Mijn eerste liefde was een jonge Friezin. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Sommige ervaringen zijn zo diep geworteld, dat zelfs Alzheimer er geen vat op heeft. Het lijkt wel alsof mijn leven op dat stukje grond in Heerenveen met vuur eeuwige afdrukken heeft gemaakt, eeuwige merkstenen. Tenminste in mijn ziel. Het sloeg in als een vuurbol, een komeet uit het heelal. En dan te bedenken dat ik niet de enige ben, die zoiets heeft meegemaakt. Het schijnt zelfs schering en inslag te zijn. Ik…

Emma Petronella, de hospita waar ik verliefd op was, vertrok naar het 667 meter boven zeeniveau liggende Madrid, de hoofdstad en de grootste stad van Spanje, met meer dan drie miljoen inwoners. Ik was nog nooit in deze Spaanse stad geweest, maar Emma Petronella had me er over verteld voordat ze vertrok met de trein naar Schiphol, om daar met een vliegtuig te vertrekken, 1.462,16 km naar het Zuiden. Ze ging naar een symposium over beeldende kunst, dus ik had weer tijd om te lezen in het boek dat…

Ze heeft Thomas gevraagd nog een keer te komen. Ze komt hem tegen in de kleine supermarkt. Nou ja mag je het wel supermarkt noemen? De enige winkel die het dorp rijk is. De makkelijkste en snelste manier om haar drankvoorraad aan te vullen. Voor de vorm koopt ze ook een brood en een niet meer hagelwitte bloemkool.
Nu hij geen rechercheur meer is kan ze het hem rustig bekennen. Ja, ze hebben Van Laar, haar man, vermoord. Hij heeft het gedaan, maar zij heeft hem geholpen, gesteund, samen hebben…

Emma en ik zaten samen aan de eettafel. Mijn hospita had een boerenkoolstamppot gemaakt met een speciale Petronella twist. Ze was in een vrolijke stemming. Tijdens het eten vertelde ze waarom.
“Luister Bjarne, ik heb vandaag een contract getekend bij een toonaangevend opinie maandblad om het komende jaar iedere maand een opiniestuk te schrijven voor het maandblad.” Ik keek naar mijn hospita en knikte begrijpend terwijl ik een hap van de stamppot nam. “ Ik heb daar lang op moeten wachten…

De schilder uit het boek dat ik aan het lezen was genoot van lokale bekendheid. Zijn boeiende schilderwerk was te vinden in kroegen, kleine winkels, meubelzaken en kantoorgebouwen. Maar zijn belangrijkste werk, de echte topstukken en een deel van zijn inkomsten moest hij afstaan aan een afperser. Het verhaal maakte nog steeds niet duidelijk waarom Ancel Favre werd afgeperst, maar dat maakte het lezen juist spannend. Het kon van alles zijn? Misschien had hij ontucht gepleegd met een van de…