Ruzie

Mensen zijn vreemde wezens. Als iemand psychisch lijdt dat niet snel is op te lossen, stoot men deze persoon uit de groep. Omdat ik meende dat de K-buurt dit niet zou doen, ben ik in deze progressieve kant van de stad gaan wonen, toen mijn huis werd afgebroken en ik moest verhuizen. In de tijd dat ik hier kwam wonen, zat ik nog midden in de juridische zaken tegen mijn narcistische moeder en kreeg nergens aansluiting of hulp. Ik dacht dat ik hier wel begrip zou vinden. Alles behalve dat gebeurde.

De enige buurman waarmee ik jarenlang optrok, zat ook met juridische problemen tegen een narcistische ex-vriendin. Plotseling verbrak hij het contact, spreidde leugens rond en hoopt nu dat ik mijn uiterste best zal doen om recht te praten wat hij krom praat. Die wens had ik wel maar ik doe niets. Ik weet te veel van het narcisme. Als mensen eenmaal geloven wat lekker ligt, zijn ze daarvan niet meer af te brengen, want de leugen ligt beter dan de waarheid. Dus keer ik mijn andere wang toe, laat het gebeuren. Er is niets dat dit kan stoppen, dan wachten tot het doodbloed.
In het lotgenotencontact word ik van harte gefeliciteerd.

Want het werkt, het is muisstil in de straat. Zijn auto staat niet meer bij mijn fietsenhok. Ik heb er zelf geen en daarom ook niet de kinderachtige strijd van een vervelende buur op 'mijn' parkeerplaats. Ze vechten hier tegen elkaar en zodra ze een zondebok vinden, keren ze zich eendrachtig tegen deze ongelukkige in wiens rol ik nu gedwongen ben.
Hij mist zijn doel. Vervolgens wacht hij, met een paar andere bewoners, mij op totdat ik naar buiten kom. Ik pak rustig mijn fiets. Op het moment dat ik weg fiets, kijken we elkaar voor het eerst weer aan, nadat hij het contact met mij verbrak omdat ik me negatief zou hebben uitgelaten over zijn levensovertuiging. Ik zie boosheid en angst op zijn gezicht. Die angst is er altijd. Ondanks onze zonnebrillen moet hij hebben gezien dat ik niet zal reageren op zijn uitdagingen. Ik sta hier oprecht boven. Dat is niet gespeeld. Sindsdien is het stil.

De vertrouwelijkheden die ik met hem heb gedeeld liggen in de straten tot ver uit de buurt verminkt door zijn leugens. Zo wil hij mij straffen. Wraak nemen. Het is vuil en laag bij de grond wat hij mij heeft aangedaan. Hij leeft voornamelijk op gevoel, zei hij met een vies gezicht op het woord 'denken'. Hij leeft in het moment, over zijn eigen gedrag denkt hij niet na. Hij gedraagt zich als een narcist, maar dat is hij niet. In mijn ogen is hij een slachtoffer die niet erkent dat hij slachtoffer is. De narcist die hem heeft verminkt, leeft in zijn ziel. Het is zijn christelijke vader die hem wreed heeft gedwongen tot het christelijk geloof, maar hij mag van zichzelf zijn vader niet afwijzen. En ik ben een christen die haar narcistische moeder wel heeft afgewezen. Ik heb de schuld gelegd waar het hoort. Dit kan hij niet.

Vandaag zag ik hem voor het eerst weer fietsen in de bossen waar we elkaar heel vaak tegen kwamen en een praatje maakten. Ik neem aan dat hij nu opgehouden is om mij te ontlopen. Hij lijkt alles te zijn vergeten, zo zorgeloos hij daar voor mij uit fietst, zonder dat hij merkt dat ik hem achterop kom. Deze buurman is niet kwaad in zijn aard, zoals een narcist, maar kwaad geworden door omstandigheden. Dat lijkt en voelt heel narcistisch aan. Even haat ik hem zoals hij daar fietst. Ik meende iets goeds met hem te delen, ik meende dat hij betrouwbaar was, ik begon hem te mogen als een goede vriend. Nu weet de hele buurt dat ik tegen mijn moeder in de rechtbank zat. Dit is een familiezaak en een familiezaak is officieel strikt privé.

Mensen zijn vreemde wezens. Wie de waarheid vertelt over zijn tegenstander wordt in ons rechtssysteem aan de kant gezet, las ik in het NRC. Dat heb ik ook meegemaakt. In mijn geval oordeelde de rechter dat ik te emotioneel was toen ik de onaangename waarheid over mijn narcistische moeder voorlas in de rechtbank. Volgens mijzelf, mijn advocaat en anderen las ik mijn met de hand geschreven brief rustig voor. Je mag je kennelijk niet verweren met de waarheid? Dan gaat men ervan uit dat je een ander aan de schandpaal wil, dat je wraak wil nemen. En voor je het weet sta je zelf aan de foute kant.

Zo kan het gebeuren dat de narcistische ouder die de kinderen mishandelt, de zorg over hen krijgt wanneer de andere ouder de kinderen wil beschermen tegen de foute ouder door de waarheid uit te spreken. Men ziet dit als wraak. Aan waarheidsvinding doet men niet. Ook niet in de rechtbank. De advocate over deze zaak is ander werk gaan zoeken, omdat ze dit soort onrecht niet meer kon verdragen. Te vaak te moeten aanzien dat kinderen de dupe worden, omdat de rechter niet ziet wie degene is die liegt, is niet te dragen.

Mijn moeder probeerde mij in de rechtbank op dezelfde manier als mijn buurman, op de kast te jagen met leugens. Juridisch ging het om inzage in de geldzaken. Het geld had ik al lang geleden ontvangen dankzij mijn eerste advocaat. Moeder wilde mij laten veroordelen door de rechter door te zorgen dat ik wilsonbekwaam kon worden gemaakt, zodat zij mij haar erfenis niet hoefde te geven. Ze wil mij als een kind afhankelijk van haar houden. Dit lukte niet. Waarna ze nogmaals een poging deed door de verkoop van haar huis aan haar kinderen, vijftien maanden voor mijn pensioen en ik nog in de bijstand zat. Ook hier was ik haar te slim af. Ze heeft aan het eind de handdoek in de ring gegooid en mag mij niet meer pesten met brieven, telefoon of bezoek.

De progressieve K-buurt weet dondersgoed (of ze zijn echt niet intelligent genoeg), dat het hen niets aangaat of ik tegen mijn moeder in de rechtbank zat. Ze kunnen weten dat onze buurman mijn vertrouwen ernstig heeft geschaad als ze verstandig nadenken. Ze hebben een geheim van mij waarin ik hen geen deelgenoot gemaakt heb. Ik zou me schamen als ik zou luisteren naar zulke praatjes. Is er dan niemand die hieraan niet meedoet?

Eindelijk krijg ik waarop ik al maanden hoop. Het komt van een vreemde man in de Aldi alwaar de leugens ook hun werk hebben gedaan. Hij knipoogt samenzwerend naar mij. Kennelijk iemand die zich niet met de roddels heeft ingelaten. Een vijftiger of misschien zestig die tijdens het afrekenen steevast op droge toon vraagt om de kassabon omdat dit moet van zijn moeder. Naar ik heb begrepen leeft deze niet meer. Zijn humor werkt op ieders lachspieren. Dat is zijn bedoeling. Ik grijns terug.

narcisme roddel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 7