Verhalen

De roos

Op een kille morgen in mei kwam de leerlinge Hsu bij de meester Li. Zij keek bedrukt en vroeg: “Waar eindigt verduring?”
“Kom mee”, antwoordde Li en bracht haar naar de tuin van het klooster. Het regende een beetje. Onbehagelijk stond Hsu te rillen terwijl Li haar een enkele roos wees en zei: “Meer heeft een mens niet nodig”.
De roos blaakte prachtig rood en geurde heerlijk, maar toch keek de leerlinge nors.
“Wat is er?”, vroeg Li, “houd je niet van rozen?”
“Natuurlijk wel, maar uw oplossing ligt mij iets te veel voor de hand. Een prachtige roos, daar kan ik zelf ook wel opkomen”.
De meester peinsde toen even en besloot: “Goed. Dan zal ik er voor jou wat bij moeten doen.”
Hij nam haar mee naar het tuinschuurtje en gaf Hsu een schoffel.
“Naast de roos zijn er nog duizend andere planten. Misschien moet je die eens stuk voor stuk afgaan om de verduring te doorzien. Dan kun je meteen onkruid wieden, want dat is ook nodig”, verklaarde hij.
Onwillig, maar eerbiedig nam de leerlinge de schoffel en begon aan het werk. Een paar uur was ze bezig. Het miezerde nog altijd en daardoor was de grond zwaar.
Eindelijk, moegeworden, zei ze: “Doe mij toch maar de roos”.
Li liep naar de struik, sneed de roos af en met een buiging schonk hij Hsu de bloem. Dat gebaar toverde een gelukkige glimlach op haar lippen en eindigde de verduring zoals de meester had gezegd.

Schrijver: Paul M. Borggreve, 16 januari 2006