Tuig..
Ben in New York geweest. Even op en neer. Meer nèèr dan óp, gelet op het turbulente weer maar met een verse liter wodka achter de kiezen let je daar niet zo op.
Het irritante van vliegen is de piloot! Oké, je hebt hem nodig maar waarom kan zo’n man z’n mond nou niet houden tijdens de vlucht? Kan er eindelijk eens een wet komen waarin het de piloot wordt verboden tussen start en finish zijn muil open te trekken?
Nauwelijks zitten we in de lucht en in mijn geval redelijk op weg naar een alcoholische coma of de ellende begint. Heer vliegenier begint iedereen aan boord hartelijk welkom te heten en meldt en passant even dat wij naar een hoogte gaan van 36.000 voet.
Nou, ik kan je vertellen dat zo’n geestige opmerking mijn coma geen goed doet hoor. Vervolgens begint hij over zwemvesten en zuurstofmaskers te jengelen waarna mijn zorgvuldig opgebouwde coma definitief het hazenpad kiest.
Erger wordt het als hij de microfoon laat aanstaan en tegen zijn copiloot begint te zeiken over alle knopjes en hendeltjes boven zijn hoofd en of heer copiloot wellicht weet waar de 2 knopjes links van hem voor dienen. Want dat hij dat niet weet zit hem niet lekker(?).
Mij ook niet maar gelukkig komt de stewardess langs met de krant waarin even uitgebreid terug wordt gekomen op de laatste duikvlucht van een Helios prijsvechter waarna ik fluisterend, om mijn medepassagiers niet te storen, mijn coma smeek om weer bij het baasje terug te keren. Tevergeefs. Coma’s hebben vliegangst. En terecht!
Toch weet ik in slaap te vallen wat overigens niet lang duurt omdat de stewardess komt vragen of ik een croissantje blief. Een croissantje!! Om 3 uur ’s nacht op 36.000 voet hoogte met een piloot die niet weet waar sommige knoppen voor dienen! Wat bezielt sommige mensen in hemelsnaam. Ik ga toch ook niet om drie uur ‘s nachts bij die stewardess thuis langs om te vragen of ze trek heeft in een wilde muffin terwijl, om maar wat te noemen, een tsunami over vijf minuten haar pand dreigt te verzwelgen. Jezus!
Over Jezus gesproken. New York wemelt van de gekken. In Amsterdam is dat ook zo maar New York slaat alles. Koud heb je het vliegtuig verlaten en loop je in de stad of er komen debielen op je af die ofwel denken Jezus zelf te zijn of denken dat hij binnenkort weer op aarde wordt geparachuteerd. En jawel hoor, de eerste komt al op mij af:
“Wow man, Jesus komt eraan.” Hij kijkt mij afwachtend aan dus hanteer ik de truc die ik altijd gebruik om van randdebielen af te komen: Ik doe nòg krankzinniger, wat in mijn geval niet zo moeilijk is maar dat terzijde...
‘Jezus komt eraan? Oké man, waarom loop je dan in je blote reet?’
Verdwaasd kijkt hij omlaag en dan weer naar mij. Ongeloof in zijn ogen.
’Heb jij mijn envelop gevonden?’, vraag ik verder?
Verward staart hij mij aan. ‘Welke envelop?’, fluistert hij hees.
‘De envelop waarmee ik altijd mijn soep oplepel…’
Zijn ogen puilen nog net niet uit maar ik heb mijn zin. Hij holt als een bezetene de eerste de beste zijstraat in en ik loop ongestoord verder.
Daarna heb ik nog maar drie van dit soort akkefietjes.
Vlak voor ik het vliegtuig weer in stap voor de terugnachtmerrie belt mijn vriendin mij op met de vraag of ik al een beetje aan de terugreis ben begonnen want er is morgen rommelmarkt…..
Ik vraag haar of zij mijn enveloppe nog heeft gevonden. Na enige seconden vraagt zij welke envelop. ‘Die waarmee ik altijd mijn soep oplepel’, antwoord ik geduldig.
Het vliegmonster betredend toetert de ingesprektoon geruststellend in mijn oor en klokkend danst de inhoud van een fles wodka door mijn slokdarm terwijl ik relaxed het vliegtuig betreed.
Vliegtuig?? Laat het “vlieg” er maar af…...
critici.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Tuig
927
Geef je reactie op deze inzending: