Achttien
Volwassen.
Ze eigent het zich toe, het recht om vanaf nu alles zelf te mogen beslissen. Het beslissingsrecht neemt nog geen overdreven proporties aan. We zijn er gerust in. Het breidt zich wel stilaan uit, haar zeggenschap. Ze beveelt hoe we ons horen te gedragen, zelfs in huis. Geen scheetje mag er ontsnappen of ze heeft het gehoord, geen kus gegeven of ze heeft het gezien. Het eerste vindt ze vreselijk onbeschoft, voor het tweede zijn we te oud. We worden opgevoed, met haar kundig oordeel op de oude vingers getikt.
Zij is volwassen. Wij zijn oud. Al wie boven de 35 is, is op leeftijd of uitgeblust. Wie jonger is behoort tot de wereld, heeft power. Muziek is haar ding. Ook haar oudere broer beleeft er plezier aan. Zij zingt, hij drumt. Met enkele vrienden vormen ze een groepje. Nou ja, ze zitten nog in de repeteerfase, oefenen tweewekelijks samen in een muzieklokaal. Om hun muziekkunde te voeden krijgen ze les. Zo pendelen we drie avonden per week naar de muziekschool, al zeven jaar.
Dochters semi-geschoolde sopraanstem houdt enkel van aria’s, en vooral van de aria’s van ‘Epica’: een lyrische naam voor een Gothic groep die Ierse klanken en ruige Metal combineert met een vrouwelijke sopraanstem. Cool en gaaf, volgens haar. Ik durf er niet aan te twijfelen.
Om haar achttiende verjaardag te vieren heeft ze met haar broer besloten om naar het ‘Epica’ concert te gaan. Nu ze achttien wordt, is ze opgenomen in broers vriendenkring. Meestal gaan die in groep naar concerten en regelen ze samen het vervoer. Nu gaan enkel broer en zij, en broer heeft geen rijbewijs. Drum en computer, die zijn prioriteit. Dus geen vervoer voor het geplande ‘Epica’ concert. De laatste trein naar huis halen ze nooit. Daarom werd ons lief gevraagd om te rijden.
We kregen al uitvoerige instructies, over hoe die speciale avond zal verlopen. De periode van het concert moeten we zelf maar zien hoe we ons amuseren. “Jullie kunnen een filmpje meepikken of de binnenstad onveilig maken. Doe maar jullie goesting”, stelde dochter voor op haar nieuw verworven, volwassen manier. Wij blij. We moeten hen wel zo onopvallend mogelijk, een beetje voorbij de concertingang, afzetten. Niemand mag ons, ouders, opmerken. De afspraak om hen terug op te halen zal via gsm geregeld worden. Vanaf het moment dat de auto stopt, zullen ze uitstappen, en ook instappen wanneer we hen ophalen. Er wordt bij het afzetten en ophalen niet gewuifd. ‘Geen kinderachtig gedoe’.
We doen ons best.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
Achttien
1.390
Geef je reactie op deze inzending: