Ongedierte..
Soms moet je echt eens goed door je huis heen met stofzuiger, reinigingsmiddelen en andere schoonmaakattributen.
Doe je dat niet dan loop je de kans dat er zoveel ranzige beesten door je huis gaan kruipen dat je zelf door een overmacht je huis wordt uitgejaagd.
Schoonmaken doe ik bij voorkeur 's nachts omdat ik dan met een voldaan gevoel kan slapen.
Na drie uur dweilen met de kraan open, zie ik langzaam de originele kleur van mijn keuken weer opdoemen waarna ik met een gerust hart mijn bed induik.
De volgende ochtend wankel ik, ietwat kachel van de vorige nacht, naar beneden waardoor het mij niet direct opvalt dat er iets niet klopt. Na een paar keer met mijn hoofd te hebben geschud zie ik het pas: er staat een paar schoenen op mijn aanrecht.
Mijn dochter die ook haar bed is uitgekropen ziet mijn blik en vraagt wat er aan de hand is.
‘Er staat een paar schoenen op de aanrecht’, wijs ik.
‘Ja’, zegt ze, ‘die zijn van mij’.
‘Dat was me opgevallen’, antwoord ik. ‘Want zelf draag ik geen vrouwenschoenen.
Waarom heb je die daar neergezet?', vraag ik belangstellend.
‘Tja, ik kwam vannacht wat laat thuis van het uitgaan en toen heb ik ze daar zeker neergezet. Ik weet het niet meer. Ben je boos?’
Daar denk ik even over na. Ben ik boos? Iemand zet twee schoenen op mijn recent schoongemaakte aanrecht. Schoenen waarmee in een kroeg is gestaan. Schoenen waaronder ik wat grassprietjes en andere ongeregeldheden zie uitsteken. Schoenen waarvan ik niet eens wil weten waar ze in hebben gelopen.
Ben ik boos?
‘Nee’, zeg ik na enig nadenken. ‘Boos is niet het woord. Verbijsterd dekt meer de lading van emoties die door mij heengieren. En vergeet vooral niet de weerzin die ik voel.
Weerzin om het aanrecht weer te desinfecteren. Waar haal ik de chemische middelen vandaan om mijn aanrecht afdoende te ontdoen van het leger bacteriën dat daar rondmarcheert?’
Daar moet ze even over nadenken. ‘Ik zal even koffie zetten’, zegt ze.’Dat denkt makkelijker.'
‘Goed idee’, antwoord ik en laat vooral die schoenen daar staan. Ze mochten eens uit zichzelf weg wandelen.'
Snel haalt ze de schoenen weg en begint koffie te zetten.
Even later vraagt ze of ik koffie wil. Ik bestudeer even het pruttelende koffiezetapparaat en zeg: 'Nee, laat maar. Die koffie stond net nog naast je dubbele tehuis voor ongedierte. Let wel even op de formulering, ja? Ik zei, je dubbele tehuis voor ongedierte. Ik zei dus niet, je schoenen!'
Ze kijkt mij met een cynische blik aan. Zo’n blik die ik maar al te goed ken omdat die mijzelf ook altijd verweten wordt en dan komt er altijd wat achteraan. Bij haar ook: ‘Tja, pa, je moet je pak koffie ook niet op het aanrecht zetten als daar al een tehuis voor ongedierte staat…..
Je zet je open pak melk toch ook niet in de hondenmand?………’
critici.nlGeplaatst in de categorie: familie
ongedierte
917
Geef je reactie op deze inzending: