Gothic

Niet donkergrijs, maar zwart.
Zwarter dan zwart. En rood. Niet rozerood, maar donkerrood. Paarsrood is zelfs beter.
Dit zijn Gothic kleuren.
Sommige aanhangers van sub Gothicgroepen of Metal zoals de Marilyn Manson freaks schminken het gelaat wit, omranden de oogleden zwart en stiften hun lippen idem dito. Vrouwen met mooie nagels lakken die… inderdaad… zwart. Anderen dragen een nauw aansluitend zwart korset of een lang gothic kleed. Mannelijke adepten lopen klingelend rond met kettingen rond heup en benen, boven hun zwarte broek. Daarbij dragen ze stoere, zwarte bottinnen of laarzen met gespen. Enkelen hebben een open wapperende – ook alweer zwarte – kuitlange jas. Die kijk ik na, want ik vind het best sexy, zo’n bink die met dreunende pas, met ijzerwerk en al, in lange jas voorbij fladdert. Het doet me aan graaf Dracula denken die ik toch ook dat ietsje meer vind hebben dat vele mannen missen. Moeilijk uit te leggen wat het is. Een trillinkje langs de rug, de adem die even stokt, het bloed dat een seconde feller stroomt…

Gothic dus.

Met Gothic wordt niet gelachen. Dat doen ze trouwens zelf ook niet, lachen. Hoogstens grijnzen ze elkaar toe. Ze verstarren zodra ze transformeren. Gothic staat voor onpeilbare blik en verbeten mond, en samenklitten in groepjes. Ons kent ons. Ze kijken dwars door je heen. Het lijkt erg ruig en shockerend, maar toch is het gelijkaardig aan mijn jeugdjaren, zo’n dertig jaar geleden, toen ik luidruchtig met lang sluik haar, beschilderde shirt en paarse jeans samen met vrienden op de stoep van de ouderlijke woning de volumeknop van de cassetterecorder volledig opendraaide zodat de ganse straat kon meegenieten van de legendarische Deep Purple, Led Zeppelin, Pink Floyd en Alice Cooper.
Onze jeugdjaren, met broer die na zeven jaar muziekschool zijn piano en basgitaar wisselde voor keyboard en op zolder met kameraden een band stichtte. Ze coverden zowat alle rocksongs en speelden op de lokale kermissen de tent plat. Headbangen deden we ook, even hard als men nu doet op concerten. Het noemde toen niet headbangen. We hadden er zelfs geen naam voor. De oudere bevolking sprak van ‘gedrogeerd’ en ‘tuig’ en ‘schorremorrie’ en ‘hippies’.
Het was de fase waar we het rafelige, resterende draadje van onze navelstreng doorknipten en ons loswrikten uit onze beschermende cocon. We wisten niet dat zodra het diploma op zak was en er werk werd aangeboden, de ‘zotte’ jaren voorbij waren. We integreerden ons in de maatschappij, verdienden geld, trouwden – samenwonen was des duivels – kregen kinderen vóór de leeftijd van dertig jaar en spaarden voor een eigen huis. Broer kreeg een hoge functie, knipte zijn lange haren af en zei na enige tijd zijn band vaarwel.
We werden beschaafde burgers.

Soms vraag ik dochters Epica cd en luister ik naar ‘Solitary Ground’ of ‘Trois Vierges’ die ik echt mooi vind. Af en toe beluister ik nog eens ‘Stairway to Heaven’ van Led Zeppelin. Dan draai ik de volumeknop hoger en zing mee, want de tekst ben ik na al die jaren nog steeds niet kwijt. Headbangen hoort er niet meer bij. Zou trouwens nefast zijn voor de drie artrosewervels in mijn nek.
Wanneer Metal-Hardrock-zoon en nu ook Gothic-dochter me vertrouwelijk inwijden in hun muziek, herbeleef ik mijn eigen jeugd.

En al klinken die verschrikkelijke grunts in sommige van hun liedjes alsof Lucifer vanuit het diepste hellevuur hen hoogstpersoonlijk benadert, het kost me weinig moeite om door het uiterlijke zwart en de schijnbare afstandelijkheid heen te kijken, recht in hun popelende hart dat schittert en even vurig bonkt als mijn hippie en rockhart van toen.

Schrijver: Greet Berghmans, 10 februari 2006

blaeckerhofhotmail.com

Gothic grunts zwart grunts zwart

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 7 stemmen 1.348