Précolon I.

Het was zondag geloof ik, helemaal alleen was ik, en dat geeft me altijd een speciaal gevoel, dan raak ik opeens beïnvloedbaar voor allerlei gevoelens die dan ineens op me af stormen en die ik op andere momenten niet zomaar zou voelen.

Een soort van besef komt dan over mij, zo van "ik wil wel zo graag de beste Nederlandstalige dichter na Bilderdijk worden, maat dan moet ik toch wel nu zo'n beetje beginnen daar werk van te maken".
Maar goed het was dus zondag, mijn wekelijkse rustdag, dat ik om ongeveer negen uur, daarmee bedoel ik 's avonds want op zondag lig ik om negen uur 's ochtend nog te slapen, werd opgeschrikt door een licht. Nu is het een gewoonte van mij om, als ik alleen thuis ben, zoveel mogelijk lichten uit te hebben, vandaar dat de aanwezigheid van dat licht mij toch wel enigszins verraste. Ik hou niet zo van de aanwezigheid van aan mij onbekende lichtbronnen, vandaar dat ik me in de richting begaf van deze vreemde verstoring van mijn gedachten. Ik was net serieus bezig met het in mijn hoofd voorbij laten komen van de versregels van een gedicht van Willem Frederik Hermans, de man en schrijver die mij mijn ogen voor de wereld heeft doen openen. Bij de eerste roman die ik van hem las wist ik het zeker: niets is zeker in dit leven, zelfs niet het leven zelf.

Maar voordat ik nu al een enorme literaire theorie ga weergeven, op een plek die ik daar niet voor heb bestemd want dat stuk moet nog komen, zal ik verder gaan bij waar ik gebleven was; een zondag die mijn leven heeft veranderd, ten goede want slechter kon niet meer, en mij bewust heeft gemaakt van mijn roeping die eruit bestaat het grootste literaire licht in de Nederlandse taal van de 21e eeuw te worden.

Zondag de 15e, een dag na mijn verjaardag om negen uur 's avonds zag ik dus een licht, dat een bijzonder licht bleek te zijn, zoals uit het vervolg van dit verhaal zal zijn op te maken. Ik liep dus in de richting van de lichtbron en toen zag ik hem. Ik had hem nog nooit eerder ontmoet, wel afbeeldingen van hem gezien, maar nog nooit zo levendig alsof hij rechtstreeks uit een fotolijst was gestapt. "Ben jij het echt?" vroeg ik met hese stem, ik kon het niet geloven. En terecht. "Nee", was het antwoord, "ik ben zijn engelbewaarder". "Ik dacht dat hij daar de pest aan had, aan engelbewaarders", merkte ik op. "Dat is nu niet belangrijk, jij zit ergens mee, ik kom je helpen". "Weet je wat me dwars zit dan?" vroeg ik. "Ja, natuurlijk, daarvoor zijn engelbewaarders, en jij bent een ongelooflijk literair talent, dat zou zelfs mijn beschermeling gevonden hebben, en daarom ben ik hier nu om je de juiste richting op te sturen".

"Kijk, ging de engelbewaarder verder, ik zal maar beginnen met je poëzie, daar is in principe niets mee, maar je kan het wel wat verbeteren, zodat je meer op je voorbeelden gaat lijken". "Hoe dan?". "Nou kijk, je schrijft veel gevoelige poëzie, maar je beschrijft niet wat je voelt, dat geloven de lezers wel, je zou moeten stileren". "Stileren? Hoe bedoel je?" "Nou kijk, nu is het zo dat, als je een gevoel hebt, je dat meteen opschrijft zonder meer, maar wat je moet doen is niet het gevoel beschrijven wat je krijgt, maar datgene wat jou dat gevoel bezorgt". "Maar ik dicht altijd over mijn gevoel, is dat zo fout?" "Nee, maar je moet op een indirecte manier erover dichten". "Nou goed, ik heb het wel begrepen denk ik, maar het is toch niet alleen maar voor mijn gedichten dat je hier bent?" "Nee, ik wil het ook met je hebben over de roman die je zal gaan schrijven, en daarna ook nog over andersoortig proza dat nog uit je pen zal vloeien". "Wat moet ik me daarbij voorstellen?" "Oh, je zal, net als mijn beschermeling, veel schrijven over wat er om je heen gebeurt en heel duidelijk je literaire ideeën naar voren brengen en in praktijk brengen in je romans, novellen, essays en polemieken"
"Oh" zei ik.

Polemiek poëzie proz poëzie proza

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 539