Verhalen

Wacht Maar Tot Morgen

Het is zo een van die lusteloze zondagen. U kent ze wel: heel langzaam wordt de straat wakker, uiterlijk is alles rustig, pastoraal zelfs. Maar vanbinnen woekert de onrust.

Het is een van die dagen die onvermijdelijk tot een ontevreden einde loopt. Waarin een mens met het gevoel zit dat hij die dag zinvoller kon doorbrengen, maar bij gebrek aan creativiteit(?) alles maar op zijn beloop laat.
Want hoe je het ook draait of keert, morgen is er weer een maandag en dat betekent dat het lieve, routineuze leventje weer een aanvang neemt. Eenmaal maandag echter wéét je plots wat je gisteren zou gedaan kunnen hebben. Je besluit dus om het volgende zondag te doen. Tja…

Zo spartelen we ons door het leven; onszelf sussend met goede voornemens om het onbehaaglijke gevoel van de zinloosheid van het bestaan te ontvluchten. Enfin, ik toch.
Maar kom, nu is het zondag en ik weiger te wachten tot morgen om te beseffen wat ik vandààg kan gedaan hebben.
Ik beeld me in dat het maandag is en op mijn werk doe alsof ik met belangrijke dingen bezig ben.
Eigenlijk -gaat het door mijn hoofd- had ik gisteren moeten schrijven. Aha!
Opgetogen kruip ik achter mijn bureau en ik schrijf…dit.
Is het niet om te janken?

Schrijver: Marc Kerkhofs, 16 februari 2006