Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vervlogen tijden vervliegen niet

Vandaag heb ik in een impulsieve bui een parfum gekocht: het favoriete geurtje van mijn moeder. Eerst belde ik mijn vader om te vragen welke dat ook al weer was. Dat wist hij wel; het was zelfs vóór hun trouwen dat hij het voor haar op schiphol kocht. “Toch bijzonder hè dat het nu nog bestaat”, zei hij enthousiast. Hij noemde het merk en de naam en er achteraan zei hij: “...en daarna heeft ze altijd om dat geurtje gevraagd”. Met die informatie liep ik snel de winkel binnen.

En nu ligt het naast me: ‘L’air du temps’. Mijn Frans is nooit goed geweest, maar ‘De lucht van de tijden’, komt vast wel in de richting. Geur schijnt heel gemakkelijk oude herinneringen op te kunnen roepen. Een geur wordt immers sterk verankerd in het geheugen en met het ophalen daarvan sleept een oude geur een heel palet aan herinneringen mee. Met deze gedachte kijk ik naar de strik en de cadeauverpakking. "Is het een cadeautje?", had de verkoopster monotoon gevraagd. In gedachten verzonken keek ik hoe ze met een snelle beweging het blauwe papier dichtvouwde. En ook nu dwalen mijn gedachten weer af. Die laatste zin aan de telefoon…hoe mijn vader het zei, daar zat zoveel emotie achter. Maar ook een emotie die niet veel kracht heeft, of anders gezegd: weinig ruimte krijgt om naar buiten te komen.
Maar met mijn vraag was de deur even wagenwijd opengezet, zo leek het. Grappig, dat beeld van deuren openzetten, daar had ik het laatst nog met iemand over. Over liefde en hartstocht. Het gaat pas echt tochten, als je allebei de deuren openzet. Dan voel je liefde pas echt tochten. We waren het helemaal met elkaar eens, zo vrijgezel als we waren.

‘L’air du temps’, mooie naam voor een geur die al zo lang bestaat. Ik zit aan de rand van mijn bed en zonder veel respect haal ik de verpakking eraf. Uit de doos komt een schattig, braaf en eenvoudig plastic flesje tevoorschijn met twee duifjes - of wat zijn het? - die elkaar bijna kussen. In de lucht nog wel. Ik doe een gokje: ‘in de lucht’ is dat dan ‘dans l’air’? Ik spuit een keer ‘dans l’air’. Dat heeft weinig effect, ik ruik nauwelijks iets. Ik besluit bij de tweede poging dan toch maar op mijn pols te richten. Het ruikt best lekker, al doet dat er weinig toe. Veel wezenlijker, ik herken de geur meteen, maar meer ook niet. Geen herinneringen die acuut opborrelen. Zou het dan toch te lang geleden zijn? Hoe klonk de stem van mijn moeder en hoe lachte ze? De fijne vertrouwde geur voelt als een warme deken om me heen.
Ik spray nog een keer, leg het flesje naast mijn kussen en doe het licht uit.

Schrijver: Jeroen Zwaal, 18 februari 2006


Geplaatst in de categorie: ouders

2.7 met 6 stemmen 1.221



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)