Dat Nooit Meer

Ik weet het nog goed.
Iedereen pestte haar. Mijn vriendinnen haatten haar. Geef haar een kans, dacht ik, ze kan best aardig zijn. Ik wist toen natuurlijk nog niet dat ik het mis had. Vreselijk mis. Ik hielp haar. Mijn vriendinnen begonnen haar te accepteren. Ik werd naast haar gezet door mijn mentor.

Eerst viel het mee. Maar ruim een half jaar later begon het. Opmerkingen, plagerijen. Ruzies. Mijn vriendinnen kozen haar kant, terwijl ze haar eerst haatten. Het was vakantie. Ik was opgelucht. Na de vakantie zou het wel weer overgewaaid zijn, dacht ik. Weer mis. Mis mis mis! Ik probeerde alles: haar negeren, erom lachen, kwaad worden en schreeuwen, er rustig over praten, huilen. Niks, maar dan ook niks hielp.

Vanaf dat punt wilde ik niet meer naar school. Niet omdat ik niet durfde, ik was moe. Moe van de beledigingen, de pesterijen, de snijdende opmerkingen. Was ik nog wel de moeite waard? Dat begon ik langzamerhand te denken. "Je zult nooit een vriendje krijgen, jongens willen jou alleen gebruiken om hun huiswerk te maken", "ja, IK draag altijd merk, maar jouw kleren zijn bijvoorbeeld zó *arrogante blik* ... ze zouden mij niet staan", "Pas op, Amber komt eraan, we willen niet met háár gezien worden!".

Niemand wilde meer naast me zitten. Ik was een wrak zonder zelfvertrouwen geworden. Ik probeerde met haar te praten, echt. Het drong niet door. Wanhopig zocht ik contact met een vertrouwenspersoon. Na een paar gesprekken, ook met HAAR, hield het op. Ze liet me eindelijk met rust. En langzaam begon ik weer iets van zelfvertrouwen te krijgen, vooral nadat die leuke jongen mijn mobiele nummer vroeg.

Ik fiets naar huis. "Hé!" roept een stem. Oh nee. Zij. Een andere zij, maar waarschijnlijk op hetzelfde uit. "Je gaat zeker niet naar de disco vanavond, je mag zeker niet van je ouders. En wat zou je trouwens willen drinken? Fristi? Gha!" Ja hoor, ik kende haar wel. Ze zat niet bij mij op school. Dat was ooit anders geweest. Op de basisschool zaten we een keer bij elkaar in de klas. Eén keer maar. "Wat heb je nog een bruggertas zeg. Pas maar op dat hij niet scheurt! Hoe staat het trouwens met je liefdesleven nu? Nog steeds alleen? Nee, ja, dat dacht ik wel *gemene grijns*."

Hier word ik nou zo moe van. Ik hoor het aan, totdat ze even stil houdt, afwachtend of ik al begin te janken, of misschien wel kwaad wordt. Zielig gewoon, eigenlijk. "Leuk jou ook weer eens te zien" zeg ik met mijn liefste glimlach. "Goedemiddag." En ik sla af. Mijn God, wat ben ik beleefd. Ik zucht. Eén wens.
Dat Nooit Meer.

pesten fristi fristi

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 10 stemmen 1.793