Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Waar bleef Jopie de Nigtere?

Uit ‘Moordenaarswerk’ van Mr. Hans van Straten (Amsterdam 1964)


Wie voor 1940 om personeel verlegen zat, belde even met de Arbeidsbeurs. Daar dook dan onmiddellijk iemand in de kaartenbakken, zocht enkele passende werkzoekenden en die kregen dan een kaartje in de bus. Zo kreeg ook het Amsterdamse meisje Jopie de Nigtere, nog geen 19 jaar oud, haar oproep om zaterdagmiddags half vijf te solliciteren bij het confectie-atelier De Vries, Singel 23. Zij had eerst bij een warenhuis gewerkt, was ziek geworden en zocht nu een kantoorbaantje.

Die zaterdag, 18 november 1939, ging zij met haar moeder en haar tante winkelen in de stad. Om 4 uur namen zij op de Nieuwendijk afscheid, want zij wilde vooral op tijd zijn. Haar diploma’s Mulo en typen droeg zij in een tasje bij zich. Na de sollicitatie zouden zij elkaar ter hoogte van de Cineac weer ontmoeten. Maar omdat die sollicitatie kennelijk veel tijd in beslag nam, gingen de moeder en de tante maar vast naar huis. De tafel werd gedekt, Jopie verscheen niet. Toen zij later op de avond nog steeds niet was thuis gekomen, waarschuwde haar vader de politie. Omdat meisjes van deze leeftijd wel vaker een paar dagen van huis weglopen, begon de politie pas dinsdag zich voor het geval te interesseren.

Enkele merkwaardige dingen kwamen aan het licht. In de eerste plaats bestond er geen confectie-atelier op het aangegeven adres. Vroeger was het er wel geweest, maar al jaren was het opgeheven. Ook het telefoonnummer, dat men de Arbeidsbeurs had opgegeven, bleek vals. De sollicitanten waren dus duidelijk met boos opzet naar dat huis aan het Singel gelokt. Eén van de meisjes had meteen gezien dat het adres niet klopte en was doorgefietst. De tweede had aangebeld en aan een oude man gevraagd naar dat confectie-atelier. Tenslotte had een man in een zeemanstrui gezegd: 'Er is zeker niemand thuis’. De oude man werd na een oproep in de kranten gevonden, maar hij wist niets te vertellen. De man in de zeemanstrui heeft zich niet gemeld. Natuurlijk werd het huis Singel 23 nauwkeurig doorzocht – er was een behangselfabriek – net zo goed als enkele aangrenzende huizen, maar niets werd gevonden. ’s Nachts werden alle hotels en rendez-voushuizen uitgekamd – geen Jopie de Nigtere. Het meisje was van het ene ogenblik op het andere in lucht opgelost.

Van andere meisjes kon men nog veronderstellen dat zij met een vriend of zelfs met een vreemde man waren meegegaan, maar ’zo’n soort meisje’ was Jopie de Nigtere niet. Het enige wat zich redelijkerwijs laat veronderstellen is dit: dat zij bij het huis werd opgewacht door iemand, die haar zei dat de directie het gebouw al had verlaten en vlak in de buurt zat – of zij maar even wilde meelopen. Bij de honderden tips, die de politie ontving, waren er twee die in deze richting wezen. Onafhankelijk van elkaar hadden twee mensen een meisje gezien dat op Jopie de Nigtere leek. Zij liep op het Singel bij de Heisteeg in gezelschap van een man van 30 à 35 jaar, die een lichte jas droeg van gevlokte Engelse stof. De tips leidden tot niets, want ook deze man werd niet gevonden.
Zo geschokt was de publieke opinie, dat men de politie al ging bellen als men langs de Amstel een blauwe directoire zag liggen. Maar Jopie de Nigtere droeg alleen rose ondergoed.

De ouders – Jopie was hun enig kind – namen de toen zeer bekende telepaat Maloïtz in de arm, maar verder dan de constatering dat dit ‘een zeer moeilijke zaak’ was, kwam deze magiër niet. De oom van het meisje, een zakenman, stelde een beloning van ƒ 1000,-- in het vooruitzicht, maar daar kwam alleen iemand op af die zich ‘Artistico’ noemde: de ouders moesten die ƒ 1000,-- deponeren bij de kiosk op het Leidseplein, dan zouden zij wel meer over hun dochter horen. Toen hij de enveloppe (met krantenpapier) in ontvangst nam, trok de kioskhoudster de lichtreclame uit en zes rechercheurs stortten zich op Artistico. Het bleek een zielige fantast te zijn van nog maar 16 jaar.

Weken, maanden gingen voorbij.

De oorlog kwam over Nederland. Spoedig verdwenen er meer mensen uit Amsterdam, soms met honderden, duizenden tegelijk.

Van Jopie de Nigtere heeft niemand ooit meer iets gehoord...



(Opgedragen aan Peter R. de Vries, misdaadverslaggever.)

Schrijver: Mr.HansvanStraten
Inzender: N.J., 4 oktober 2001


Geplaatst in de categorie: misdaad

3.3 met 47 stemmen 2.177



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Joke Voorn
Datum:
15 juli 2022
Email:
Jokevoorngmail.com
Mijn moeder (Diet Metzger) heeft kort na Johanna aangebeld om te solliciteren, maar er werd niet open gedaan. Na een tijdje is ze naar huis gegaan. Later hoorde zij over de verdwijning. ze is toen op het stadhuis gaan werken. Na de oorlog is ze bij de politie gegaan in de hoop de verdwijning op Te lossen. Ze vond het maar niks dat ik op de Poezenboot ging helpen zo vlak bij de plek waar Johanna was verdwenen.
Naam:
Hans Helmerhorst
Datum:
17 februari 2020
Email:
jhhelmerhorstkpnmail.nl
Er zijn soms dagen, dat ik aan Jopie de Nigtere denk. Ze was een achternicht van mij. Mijn moeder had het soms nog wel eens over haar. Een van de meest vreemde gebeurtenissen is, dat een advocaat, die al jaren op het Singel woonde, bij mistig weer, ineens het water in liep en verdronk. Hij was al eens gehoord in die zaak. Tot in de jaren 50 kwamen er nog rechercheurs bij mijn oom en tante langs, met de vraag of zij die of die kenden. Dochter van Tiny Albrechts, is het mogelijk, dat je mij het verhaal van Jopie de Nigtere zou kunnen en willen vertellen? Ik zou je zeer dankbaar zijn. Mijn moeder had het nog over haar, vlak voordat zij stierf en het blijft maar spoken in mijn hoofd.
Bij voorbaat dank,
Hans Helmerhorst.
Mijn oma was de zus van Tante Jet en hun achternaam was Lobbes. Er was nog een zus, tante Stien.
Naam:
Hans Helmerhorst
Datum:
8 januari 2018
Email:
hanshelmerhorst2017gmail.com
Jopie de Nigtere was een achternicht van
mij. Mijn oom Ben en tante Jet hadden in de Bilderdijkstraat een winkel in huishoudartikelen. Tot begin jaren '50 zijn er nog rechercheurs van de politie bij hen
op bezoek geweest. Mijn oom en en tante waren rond 5 december altijd helemaal van slag. Dat was haar verjaardag. Het waren fantastische lieve mensen. Ik vergeet ze ook nooit!
Naam:
Hans Stoffels
Datum:
7 juni 2004
Email:
jstoffelsxs4all.nl
Mijn moeder was een leeftijdsgenoot van Jopie. Dit weekend begon ze erover. Volgens mij zat ze bij haar in de klas. Mijn moeder heette toen Tiny Alberts. Ik zal haar uw verslag voorlezen. Laat u me weten waar uw belangstelling in deze zaak vandaan komt?


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)