Jammer
Bloedwarm was het in de trein. Ik friemelde aan mijn overhemd. Alles, alles zweette aan mij.
Toen kwam zij binnen, een smal, klein ding. Ze zweette nog heviger dan ik. Haar rokje plakte aan haar benen, zag ik. Haar navel stak tussen haar rokje en haar T-shirt uit, een dun straaltje zweet droop er langs, haar rokje binnen.
Ze boog even naar haar tas, greep een tijdschriftje.
Even zag ik kleine tietjes, bleek, met rechte, vuurrode tepeltjes.
Daarna was al dat moois weer weg, toen ze achterover leunde met dat tijdschrift.
Al achteroverleunend schoof haar rokje naar boven.
Ik keek naar de overige passagiers – niemand keek naar ons, te warm.
Zelf kreeg ik het warmer en warmer, keek naar de frêle gestalte tegenover mij en vatte moed.
Voorzichtig trok ik mijn rechterschoen uit. Legde mijn voet naast haar. Keek oplettend naar mijn medepassagiers. Niemand lette op mij. Ook zij niet.
De trein schokte even. Weer ging haar rokje iets omhoog en liet een gleuf van haar dijbeen zien.
Ik hád het niet meer.
Ik liet mijn achterhoofd tegen mijn bank zakken en deed alsof ik sliep.
Inmiddels liet ik mijn tenen onder haar rokje glijden, heel voorzichtig.
Wat, wát… bewoog zij mee met het ritme van mijn uiterst voorzichtige bewegingen en dat van de trein?
Volgend stationnetje. Mijn voet glipte slim terug.
Terwijl de passagiers hun bagage pakten, ging ik snel naast haar zitten.
Ze zag het niet, of deed maar alsof.
Was ze naïef? Of geraffineerd?
Ik wist het niet, het kon me niets meer schelen ook.
Ik deed alsof ik sliep, zakte dichter en dichter tegen haar aan.
Ik rook haar zweetlucht en kreeg het weer bloedwarm.
Ik keek recht in haar T-shirtje.
Haar tietjes, door mijn knellend postuur, drukten zich tegen elkaar aan.
Twee bloedwarme tepeltjes omhelsden elkaar bijna – ik werd gek.
Weer keek ik naar mijn medepassagiers – niemand keek.
Ik stak mijn hand onder haar T-shirt en omhelsde een van die kleine, kleine…
Met een schok stopte de trein.
Met een schok stond zij op, pakte haar tas, stak het tijdschriftje erin en keek mij even spottend aan.
Weg was ze.
Waarom… waarom ben ik toch altijd zo kansloos?
Jammer.
Geplaatst in de categorie: erotiek
Jammer
2.628
Geef je reactie op deze inzending:
Heel zelden schrijf ik autobio.
Zo ook toen, toen ik dit verhaaltje verzon.
Het is fictie, maar deels.
Al surfend over het net, kwam ik uiteraard ook bij seks-sites terecht.
Daar viel mij op, dat het toch steeds mannen waren die aandacht vroegen voor...
Vullen jullie zelf maar in.
Mij leek het een uitdaging ook als VROUW iets te fantaseren over erotiek.