De boodschap
Vanmiddag fietste ik naar de stad om een bestelling op te halen. De winkel waar ik heen moest, bevond zich aan een weg waar allerlei kluswerkzaamheden gebezigd werden. Nu ben ik dat door al mijn rioolkerels hier wel een beetje gewend, dus soepeltjes manoeuvreerde ik mijn fiets tussen linten en paaltjes door en kwam ik bij de winkel. Terwijl ik mijn fiets op slot zette, kwam er een stratenmaker voorbij met een heel erg lawaaiig apparaat. Hij was bezig de stoep te egaliseren (jaaa, technisch inzicht hier). Ik knikte vriendelijk naar de goede man en ging de winkel in.
De meeste winkels waar je binnenkomt, hebben een soort belletje aan de deur of een sensor achter de deur, zodat het winkelpersoneel kan horen als er iemand binnenkomt en zij zodoende niet als een soort waakhond de hele dag in de winkel of bij de kassa hoeven zitten. Deze winkel had gewoon een knaldeur. Bij mijn vorige bezoek (toen ik de bestelling plaatste) had ik al gemerkt dat het winkelpersoneel op het geknal van de deur afkomt. Het is een vrij gehorig pand, dus direct na binnenkomst (na de dichtvallende deur dus) hoorde ik toen al 'boem boem boem' boven mijn hoofd en kwam er een medewerker van een trap af, tussen twee gordijnen door en begroette me.
Vandaag werkte deze truc niet. Door al het lawaai van de stratenmaker was de knal van de deur blijkbaar niet te horen boven. Ik wachtte 1 minuut, nog een minuut... Ondertussen hoorde ik een monotoon gebonk van boven komen. Iemand was blijkbaar iets aan het stempelen of nieten. De stratenmaker marcheerde vrolijk voor de winkel heen en weer met zijn lawaaigeval, dus zelfs het gebonk hoorde ik af en toe niet. Toen de stratenmaker drie panden verderop was, besloot ik dat het tijd was voor de actieve aanpak. "Hallo!" "Hallo?" "Joehoe!" Geen reactie.
De stratenmaker was weer op zijn retour (het geluid zwol aan) en boven mijn hoofd werd er vrolijk doorgebonkt. Ik liep op en neer door de winkel, op zoek naar camera's of sensoren die mijn aanwezigheid wellicht zouden registreren. Niets van dat alles... Ik besloot het wat actiever aan te pakken en stelde mij subtiel op in de buurt van het gordijn naast de kassa. Ik riep een paar "hallo" in de richting van het gordijn, in de hoop opgemerkt te worden. Ondertussen huppelde de stratenmaker weer voorbij achter zijn kolossale herriegeval en ik keek zuchtend naar buiten. Wat doe je in zo'n situatie? Toen ik mijn blik weer op het gordijn richtte, zag ik wat bewegen: er begaf zich een man in de ruimte achter het gordijn, hij stapte net een deur uit en verdween uit het gezicht. Ik was er vrij zeker van dat deze man mij wel had opgemerkt, dus ik wachtte wederom een halve minuut tot hij terug zou komen.
Na een halve minuut volgde een hele minuut. De man kwam niet terug. Terwijl ik wel kon zien dat hij zich in de ruimte achter de deur bevond, want er was licht aan. Toen viel het kwartje: de man was het toilet ingegaan. "Nou, dat kan nooit lang duren" besloot ik, dus ik wachtte nog even. "Geef die man de tijd om rustig te plassen, zijn gulp dicht te doen en zijn handen te wassen." Maar helaas, ook dat duurde langer dan verwacht. De schaduw die ik onder de deur van het toilet door zag, bewoog zich eigenlijk niet heel actief, er werden niet echt duidelijke mannenplasbewegingen gemaakt. Voorzichtig zette ik mijn contactuele aanval maar weer in. "Hallo?" "Joehoe..." Ik had toch echt iemand gezien, ik was toch niet gek? Na mijn tweede joehoe-sessie klonk er gesmoord vanaf het toilet: "Ja, ik kom eraan!" Maar misschien was dat wel niet voor mij bedoeld, want er gingen weer een twee-, drietal minuten voorbij. De man zat gewoon te poepen en blijkbaar was het een zware klus.
Even later hoorde ik boven mijn hoofd voetstappen, deze kwamen de trap af en door het gordijn kwam een vriendelijke meneer naar me toe. "Goedemiddag, kan ik u helpen?" Ik legde hem uit dat ik mijn bestelling kwam halen en vond het toch wel belangrijk om toe te voegen dat ik mij reeds een flink aantal minuten in de winkel bevond. De man lachte me vriendelijk toe en zei op wat zachtere toon "Ja, dat begreep ik al. Mijn collega gaf me dat net door, hij belde me, mobiel, vanaf het toilet."
En daar moest ik zo hard om lachen!
Misschien is dit totaal niet grappig om te lezen, maar ik zit nu alweer te lachen omdat het zo'n vreselijk domme situatie was. Die arme kerel kon zijn taak niet afmaken, omdat er ene troelatruttebol voor zijn toiletdeur stond te joehoe-en. Misschien moest ie wel een dikke scheet laten, maar hield ie alles in omdat ik daar stond. Maar ja, als ie dat ff had gezegd, was ik wat meer in de buurt van de buitendeur gaan staan, dan had die stratenmaker alles rustig kunnen overstemmen.
Gelukkig heb ik mijn boodschap mee kunnen nemen, was ik vrij snel de winkel weer uit en kon de poeperd rustig zijn werk afmaken zonder rekening te hoeven houden met mijn aanwezigheid.
Werd het toch een grote boodschap...
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
boodschap
746
Geef je reactie op deze inzending: