Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

V. Het einde

Het was Adriaan die hem vond, hij kwam langs om Sebastiaan op te halen, want die dag zouden ze met Joachim gaan eten bij een restaurant in de stad. Adriaan belde meteen de politie en ging daarna naar de plek waar hij met Joachim had afgesproken. Daarna vertelde hij Joachim wat er gebeurd was, die kon het nauwelijks geloven. Adriaan was er zelf ook nog van ondersteboven en ze besloten die avond niet meer uit eten te gaan.
Toen ze op de kamer van Adriaan zaten, werd Adriaan gebeld. De moeder van Sebastiaan, ze was compleet overstuur, logisch als je zoon net zelfmoord heeft gepleegd. 'Heb je het gehoord' vroeg ze, 'het was zelfs op het journaal!' 'Ik heb hem gevonden'zei Adriaan, 'ik heb meteen de politie gebeld'. 'Mijn arme jongen, zelfmoord gepleegd, net als zijn vader, ze denken dat hij de genetische aanleg van zijn vader heeft geërfd'. 'Ik vind het heel erg voor u, mijn innige deelneming' zei Adriaan, 'ook namens Joachim, die is nu bij mij, ik heb hem alles verteld'. 'Volgende week is de crematie, ik hoop dat jullie dan kunnen komen om hem de laatste eer te bewijzen'. 'Daar kunt u van op aan Mevrouw Verstegen'. 'Kleinen' zei de vrouw aan de andere kant van de lijn, 'ik was wel metSimon getrouwd, maar ik heb mijn achternaam gewoon gehouden'. 'Neemt u mij niet kwalijk, veel sterkte nog en tot snel' zei Adriaan. 'De crematie is volgende week, daar moeten we zeker heen gaan' zei Adriaan tot Joachim.
Speciaal voor de crematie kochten ze een pak, want die hadden ze daarvoor nooit nodig gehad. Ze schreven allebei een toespraak, er van uitgaande dat ze wel wat mochten zeggen, aangezien ze zijn beste vrienden waren geweest. De uitnodigingen voor de crematie kwamen twee dagen vantevoren, de crematie was in Utrecht, ze brachten de docenten die zedie dag zouden hebben op de hoogte van de crematie en hoefden de colleges niet bij te wonen. Op de dag van de crematie stonden ze vroeg op, Joachim logeerde de avond tevoren bij Adriaan, en ze vertrokken na zich te hebben omgekleed met de trein naar Utrecht. De crematie zou om 11 uur beginnen, maar ze hadden hun reistijs ruim genomen. Voordat alles begon werden ze door de moeder van Sebastiaan apart genomen. 'Sebastiaan heeft jullie iets nagelaten' zei ze, 'het zijn zo'n tachtig nog niet gepubliceerde gedichten, twintig korte verhalen en drie romans die hij kort voor zijn dood moet hebben afgeschreven'.
'Wat denkt u dat Sebastiaan had gewild? We kunnen het bij een uitgever brengen'. 'Doen jullie dat maar jongens, maar niet alles tegelijk'.
De plechtigheid begon, de jongens mochten allebei hun toespraak houden, ze zeiden hoe sympathiek Sebastiaan was geweest, prezen zijn gedichten en sloten af met een gedicht dat ze voor hem geschreven hadden. Na het in de grond verdwijnen van de ksit dronken ze koffie en praatten ze met familieleden van Sebastiaan die ze nog nooit hadden gezien.
Ook na de dood van Sebastiaan gingen Adriaan en Joachim onverminderd door met publiceren, door hun toonzetting werden ze nu snel nagevolgd, vooral toen ze om de zoveel jaar een deel van "De nagelaten werken van Sebastiaan Verstegen" uitgaven, ze werden goed verkocht, en de opbrengst gaven ze aan de moeder van Sebastiaan, nadat zij er de belasting over hadden betaald.
Sindsdien was literatuur niet meer wat het ooit geweest was.

Schrijver: V.Timber, 19 maart 2006


Geplaatst in de categorie: literatuur

2.0 met 2 stemmen 612



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)