Verhalen

Praatcultuur

Ik weet niet hoe het u vergaat, of u een schrijver of prater bent.
Of u zich liever in de actualiteit onderdompelt of diepzinnige beschouwingen leest. En als u voor de bespiegeling kiest, dat u vindt dat het internet zich daar net zo goed voor leent als ingebonden bladen papier.
Voor mij geldt in elk geval, dat ik me niet zo thuis voel in de praatcultuur. Wat was ik blij toen e-mail opkwam. In een vroege e-mail discussie oogstte ik de volgende stelling: “Voor machtspelers heeft het gesproken woord het voordeel van onnauwkeurigheid en vluchtigheid. Dat wapen zullen ze nooit uit handen geven, zeker niet omdat schrijven veel moeilijker is dan praten.”

Volledig kan ik het niet eens zijn met die stelling, want schrijven gaat mij eenvoudiger af dan praten. Om in de praatcultuur mee te komen moet men radio- en televisieactualiteiten volgen, kranten bestuderen en ingrijpen als de persoonlijke belangen onvoldoende aan het woord komen. Zaken die mij minder boeien of onbelangrijk lijken.

Zo ontstaat de stereotype schrijver: de zich afzijdig houdende zwijger, een beetje “wereldvreemd”, eenzaam met vette haren door de stad slenterend, zaken bekijkend vanuit een ietwat vreemd perspectief, dat juist daarom aantrekkelijk kan zijn voor lezers om aarzelend los te komen uit hun eigen zienswijzen.

Maar verder doen schrijvers er nauwelijks toe. In een gesprek had ik het over het kastesysteem. De hoogste kaste wordt van oudsher bekleed door priesters, de denkers. Mijn gesprekspartner zei dat tegenwoordig de hoogste kaste over de centen gaat, zeker in onze westerse maatschappij. Dat zijn duidelijk niet de schrijvers.

Schrijvers mogen een beetje brokkelen in de opiniepap, maar dat zet weinig zoden aan de praatdijk.

Schrijver: Willem Houtgraaf, 30 maart 2006