Droomtoekomst
Gelooft u ook zo graag in een betere toekomst? Voor uzelf, voor uw kinderen?
Mensen nemen graag aan dat ze actief moeten zijn om iets te bereiken. Kinderen houden ze voor dat leren belangrijk is. Zelf werken ze keihard om die fraaie toekomst veilig te stellen.
Garanties bestaan niet. Voordat u uw toekomst bereikt hebt, kan het hart door een aanval kapot gaan. Maar ook, vandaag is de toekomst van het verleden. Is wat u vandaag bent, wat u tien, twintig of dertig jaar geleden droomde of waar u [eens] vol enthousiasme op aanstuurde? Als niet, waarom zou er over twintig jaar wel iets van terechtgekomen zijn?
Met deze overweging op zak zou u de moed in de schoenen kunnen zakken (althans mij wel). Uit angst [en gemak] kunt u besluiten alle dromen als zelfbedrog te beschouwen. U kunt een realist proberen te worden. U kunt alle enthousiasme en spontaniteit opgeven en uw gedrag en denken overgeven aan berekening en zekerheid.
Een klein meisje vroeg: “Papa, in een droomhuis kun je toch mooi dromen?” Vader’s eerste reactie was, dat je óver dat huis droomt en als je erin woont, dat het niet meer een droomhuis is.
Zo blijkt dat we zelfs in dromen zoeken naar groei. Daarom denk ik dat het heden zelden als het gewenste resultaat van gisteren wordt ervaren.
Het streven naar groei is misschien een biologische drijfveer, onontkoombaar voor alles dat leeft. Daarom achtervolgt het ons tot in de dromen. En daarmee slaat de droom zichzelf kapot.
Tijd duurt zo lang. Als vol verse moed een nieuwe bezigheid opgepakt wordt, met de gedachte er iets moois van te maken, komt er ineens toch de klad in. De zin verdwijnt, de tegenslag wordt teveel, sleur maakt alles onverschillig. “Leve de toekomst, maar niet heus”, zouden we kunnen denken.
Met welke middelen zou de positieve zin vastgehouden kunnen worden?
Verwachtingen realistisch houden, gaat ten koste van onbevangenheid (soms verward met naïviteit). Als men zich volledig stort op tastbare zaken, wordt de deur dichtgeknald voor onverwachte invloeden. Woorden als mysterie en verborgenheden verliezen hun betekenis. Dit is de ‘zekere’ weg naar een ‘kenbare’ toekomst, zonder kleur en zonder zin.
Ik heb gedacht over een echte remedie tegen de sleur. Conclusie: we moeten nieuwsgierig blijven, vragen blijven stellen als een naïef kind.
Waarom gaat de maan met ons mee als we in de auto rijden?
Waar was ik toen ik nog niet geboren was?
Waar ben je als je dood bent?
Verwondering en nieuwsgierigheid houden het gemoed open en levendig. Wellicht garandeert dit een minder gewisse toekomst, omdat ze echt verandert na elk gevonden antwoord, maar er blijft iets te dromen over.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: tijd
Toekomst
1.028
Geef je reactie op deze inzending: