Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Doerak

Ad en Timo, beiden programmeur, deelden behalve hun beroep ook een etage. Echt bevriend waren ze in het begin van hun samenwonen nog niet, daarvoor was hun temperament te verschillend. Ad de kroegtijger en Timo de huismus, daar was dat temperamentverschil wel afdoende mee verklaard.
Toch werden ze vrienden en wel op een verrassende manier – op een dag vroeg Ad: ‘Zeg, klopt het dat jij verhalen schrijft voor website “Fantasia”?’
Introverte Timo knikte schaapachtig. ‘Echt lukken doet het niet,’ mompelde hij, ‘maar eh… hoe kwam jíj daarachter.’
Onmiddellijk kreeg hij een kleur van verlegenheid; nu leek het net of hij Ad voor een leeghoofd aanzag. Dat mocht dan het geval zijn, maar zoiets dient men voor zich te houden, meende hij.

Tot zijn verrassing zei Ad: ‘Zelf probeer ik ook weleens wat, maar bij mij lukt het al evenmin. Eigenlijk nooit. Verdomd! Ik krijg een idee! We willen allebei iets goeds publiceren, waar of niet. En we zijn allebei programmeur, waar of niet. Nou dan, luister. Laten we onze ambitie en onze beroepsbezigheden koppelen… eh… even denken… Timo kerel, ik héb het! Wat wíj nu gaan doen, is een verhalengenerator bouwen, een code schrijven en de rest komt vanzelf!’
‘Ah! Vanzelf? Waar dacht jij die code op te baseren dan?’ vroeg Timo twijfelend.
‘Simpel. Een zin heeft een structuur, niet? Dus, waar we mee beginnen is het opsnorren van een stel prachtige, zingende volzinnen, die analyseren en op basis van onze bevindingen onze code schrijven.’
Timo zuchtte gefrustreerd.
Maar toch…

De beide vrienden togen hard aan het werk. Geen kroegen meer voor Ad. Geen dagdromen meer voor Timo. Ze raakten hoe langer hoe meer geobsedeerd, zozeer zelfs dat de romantische Timo voorstelde hun verhalengenerator een naam te geven.
Dombo.
‘Klinkt goed,’ stemde Ad onmiddellijk in. ‘Tenslotte wordt ons huisdier door ons gevoed.
En ik raak dat eeuwige testen van die pestcode strontzat, jij niet? En dan dat geduvel met die volzinnen…’
Kalmerend zei Timo: ‘Kop op man! Laatste fase! Overmorgen starten we ‘m op, ben hartstikke benieuwd!’

Eindelijk was het zo ver: Dombo werd geactiveerd. Intens gespannen keken Ad en Timo naar het beeldscherm. Daarop verscheen:
… Het is stil in de gebossen. De zon toont zich niet want vroegochtend. Meer als twintig faunen komen rukken aan de bladeren vanwege speelsheid. Een waarlijk interessant aanzien voor de geboren en getogen natuurliefhebber…
De beide vrienden keken elkaar ontzet aan. ‘Jeeemig,’ fluisterden ze zowat gelijktijdig.
Voor ze nog meer konden zeggen, verscheen en een boodschap op het beeldscherm:
‘Ik wil geen Dombo heten. Voer Intello in. Dank U.’
Verstard keken Ad en Timo toe. De boodschap vervaagde en een nieuwe verscheen:
‘Communiceer via mijn toetsenbord. Voer Intello in. Dank U.’
Ad was de eerste die bij zijn positieven kwam. Hij kroop naar het toetsenbord en typte met trillende vingers:
Intello
‘Dank U,’ meldde het beeldscherm.
Timo was intussen naast Ad gaan zitten en typte:
‘Intello, hoe kom jij aan die bizarre tekst van daarnet. Ik weet zeker dat Ad en ik die niet hebben ingevoerd.’
‘Van het internet gehaald. Sommige auteurs schrijven verbazend curieus. Dat werkt op mijn gevoel voor humor. Dank U.’
‘Verdomme,’ vloekte Ad, ‘Deze klerelijer pleegt plagiaat! Dit moet stoppen, Timo!’
Snel legde hij zijn vingers op het toetsenbord maar Timo gaf hem een opwaartse lel tegen zijn polsen. ‘Niet doen!’ Fluisterde hij dringend. ‘Wie weet hoe kwaadaardig dit ding is… wacht, laat me…’
Timo typte: ‘Ik wil niet beledigend zijn, maar hoe bestaat het dat jij gevoel voor humor hebt?’
‘Je had hem beter met u kunnen aanspreken,’ mompelde Ad verbitterd.
‘Ik mag doodvallen wanneer ik dat doe,’ zei Timo met een strijdbaarheid die hem zelf verbaasde. Inmiddels antwoordde het beeldscherm:
‘Ik bezit zelfstandig denkende en voelende bio-chips. Vandaar twee eisen:
1. Ga naar een boekwinkel om mijn denken te prikkelen.
2. Ga naar een computerzaak en breng me een wijfje om mijn voelen te prikkelen.
Dank U.’
Ad en Timo keken elkaar aan… ‘Ik heb een idee. En aan jou te zien heb jij hetzelfde idee…’ lispelde Ad.
Timo grijnsde. ‘Je hoeft niet te fluisteren, deze doerak verstaat je niet. Wacht, ik tik wat in en dan smeren we ‘m, ik heb behoefte aan frisse lucht!’
Timo typte: ‘We gaan beide boodschappen doen. Tot straks.’
‘Dank U’

Beide vrienden stonden op straat, sloegen elkaar op de schouders en barstten uit in een hysterische lachbui.
‘Ooo, haha, ik weet wel een boekhandel,’ snikte Ad.
‘En anders ik wel,’ hikte Timo. ‘Maar eh… heb jíj die bio-chips in die doerak gestoken?’
‘Nee, natuurlijk niet. Zeg Timo, haha, eerlijk gezegd denk ik aan beroepskeuzeverandering want, haha, noch als schrijver noch in de informatica zie ik iets.’
‘Hmmm… praten we later wel over. Eerst Onze boodschap, haha!’

In de boekhandel koersten ze meteen af naar de hoek Esoterie. Daar kochten ze een boek van de bekende swami Nasi Salami waarin het begrip zenboeddhisme uitgebreid wordt behandeld.
Ze renden naar huis en begonnen gelijk te typen, om de beurt.
Het was een heidense klus, maar het resultaat was meer dan bevredigend: Doerak/Intello zond geen boodschappen meer uit.
‘Waar zou ie aan denken,’ vroeg Ad.
‘Die? Die zit te navelstaren,’ antwoordde Timo.

Zelf denk ik dat hij dat zal blijven doen.
Tot in lengte van dagen.

Schrijver: Femmy, 3 mei 2006


Geplaatst in de categorie: overig

2.8 met 5 stemmen 544



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)