Michel
Een zeer dierbare vakbroeder heeft het voorlichtersvak de rug toegekeerd. Dat is ook niet zo verwonderlijk: ons ambacht is ernstig aan erosie onderhevig.
De tijd, dat het écht wat voorstelde als je op de televisie kwam ligt ver achter ons. Een Londense taxichauffeur heeft aangetoond dat tegenwoordig werkelijk iederéén als deskundige/woordvoerder op kan treden. De man werd in de lobby van de BBC-studio ten onrechte aangezien voor een deskundige. Hij werd de studio in gesleept om live allerlei lastige juridische vragen te beantwoorden over de ruzie tussen Apple (voorheen Beatles) en Apple (thans computers). Om de BBC niet in verlegenheid te brengen antwoordde de man zo deskundig mogelijk op alle vragen. Rustig, en met een uitgestreken gezicht. Niemand had tijdens de uitzending in de gaten wat er aan de hand was.
Zo eenvoudig is het nou. Ons vak. Waar maken mijn collega’s en ik ons nou druk over? We zorgen dat we goed weten waar we het over willen hebben, maar realiseren ons dat veel interviewers toch altijd van alles vragen, behalve wat was voorbesproken. Improviseren en je hersens er een beetje bij houden. Meer is het niet.
Mijn vakbroeder werkt bij een organisatie die door mij ambtshalve regelmatig fel onder vuur wordt genomen. Toch zijn we lang dikke vrienden geweest. Ik zal de dag nooit vergeten, dat we allebei voor de RTL-camera moesten optreden. Een interview op locatie, en we waren het weer eens erg oneens. Met een vette grijns denk ik terug aan de stomverbaasde gezichten van de cameraploeg toen ik, eenmaal aan de beurt voor het vraaggesprek, aan mijn geachte opponent vroeg “hou jij m’n tassie effe vast”, en hij antwoordde met “natuurlijk, geef maar hier”... En zijn troost en wijze raad, toen ik een keer enorm was besodemieterd door een journalist, zal ik ook nooit vergeten.
Eén keer sloten we een weddenschap. Mijn club had zijn club voor de rechter gedaagd. Wie verloor moest een fles wijn betalen. Wij wonnen. Hij leverde een fles wijn. En een zeer gezellig etentje zelfs! Voorwaar geen kleinigheid.
De laatste tijd spraken we elkaar wat minder, want de relatie tussen ons beider organisaties was gedaald tot een absoluut dieptepunt. Jammer. Heel jammer. Maar onlangs had ik hem weer aan de telefoon. Heel vrolijk, en onbevangen als altijd klonk zijn “Goedemíddag meneer Oplopers!”. En het hoge woord kwam eruit. “Ik ga weg. Iets anders doen.” Jammer. Heel jammer.
Er zal voortaan minder tussen de bedrijven door worden gelachen als ik de voorlichters in het grote kantoor opbel om ze even in te seinen wat ik nú weer voor ergs over ze ga zeggen. Dat zal ik nog missen, zijn hartelijkheid en warmte. Als ik in het grote kantoor op bezoek was, haalde ik het niet in mijn hoofd om niet even bij mijn vakbroeder langs te lopen. Hij zei ooit dat ik altijd zo’n ontspannen indruk maak op radio of televisie. Zou hij hebben geweten, dat dat voor een groot gedeelte door hém kwam?
Dankjewel, Michel. Dankjewel voor alles. Het ga je goed.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: bedankt
vriendschap
1.213
Geef je reactie op deze inzending: