Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vandaal

Hij zit op de pot van glazuur, in de kleinste kamer, met een kei in zijn darmen en krast een loze kreet in het wormhout van de deur.
Er zit een lont op een spoel in zijn schedel, die uitmondt in een genster, verscholen in de donkere koker van de waterput, de pupil die ontploffen wil. In zijn trillende dijen zindert iets, een kernkop richt zich op in het middenrif, de ontsteking staat op scherp.

Maar de klap blijft uit, al zijn aandacht toegespitst op het lemmet van een vlindermes. “De wereld is een kruimel in de oersoep” kerft hij en hij herkauwt de zin als een prakje van gras en kwijl in de muil van de os. Zo voelt hij zich ook, een besneden dier dat hooguit met de hoeven tegen de staldeur tikt.
Hij kerft de letter van een verloren schim uit, een gekartelde scheur in een hart.
Dan trekt hij geeuwend een pijl naar de naam van een rockidool die ergens onder de klink staat en vinkt het volgende punt op zijn verlanglijst aan, de laklaag van een koets.

Hij rammelt nog wat met de sleutelbos, hoort de plons onder zijn billen. Hij vijlt zijn duimnagel want straks, in de intieme schaduw van zijn slaapkamer, haalt hij de gitaar van onder het stof en beroert de snaar, het stompe klaaglied van de eenzaat.

Schrijver: Wim Veen, 18 mei 2006


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 3 stemmen 839



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)