Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Over een vergeetachtige zoon en zijn hardhorende moeder

Ochtend

De telefoon was al drie keer overgegaan. "Waarom neemt ze nou niet op", mompelde Rupert.
"Hallo?" sprak een vrouwenstem. "Ja, hallo, met je zoon", begon Rupert, "zeg heb je toevallig..."
"Pardon?" interrumpeerde hem de vrouwenstem. "Ik zei..." ging Rupert verder.
"Nee, wacht, wie zei u dat u bent?" "Ik ben je zoon, Rupert", zei Rupert.
"Het spijt me, ik ken iemand die zo heet". "Maar..." wou Rupert verdergaan, maar hij kon zijn zin niet afmaken, de vrouw had opgehangen.
"Mooi is dat, nu wil zelfs mijn eigen moeder niet meer met me praten", mopperde Rupert. "Mooi is dat, mooi is dat".

***

"Mooi is dat", mopperde Ruth, "mijn zoon zou me vandaag bellen, dat heeft ie beloofd, maar zich aan zijn beloftes houden, ho maar". Haar toehoorder was een lange, oude man die op de bank zat met een pijp in zijn mond, een kater op zijn schoot en een krant in zijn hand, waarachter hij zich verstopte voor het woordenspervuur van zijn vrouw. "Begrijp jij dat nou, Bert?", ging de vrouw verder, "zo hebben wij hem toch niet opgevoed? ik niet althans, hij zal het vast van jou hebben, dat niet nakomen van afspraken".
"Ik was anders niet de persoon die te laat was op ons eerste afspraakje" merkte de man op. "Ik dacht dat je daar nu wel overheen was, ik moest mijn neus poederen, mijn nagels lakken". "Misschien moet hij dat ook wel" zei de man. "Doe niet zo gek, die jongen heeft nog lang geen afspraakje, hij is pas 25". De man keek weer in zijn krant, de kat sprong van zijn schoot, want de vrouw vulde een bakje met kattenvoer.

Schrijver: V. Timber, 18 mei 2006


Geplaatst in de categorie: familie

0.5 met 2 stemmen 530



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)