Naderend einde
Het begon ruim een jaar geleden, ik werd er min of meer door overvallen. Een plots besef van eindigheid, knipoog naar de man met de zeis, en die man ben ik dus zelf. Onherroepelijk, er is geen weg terug, alleen de confrontatie met het weten dat, hoe verder je komt, hoe dichterbij een afscheid wenkt.
Ik heb er nu vrede mee, ben zelfs onverwacht mild gestemd, het is niet anders, uiteindelijk willen wij allemaal zacht rusten, ik geef u dit nog mee.
Doe geen moeite, troost mij niet, want niets weerhoudt mij.
Ik ga door, punt uit.
Geplaatst in de categorie: tijd