Verhalen

Brownies in december

Ojee. Opa is doodgegaan verleden week, het is even wennen mijn eerste echte sterfgeval. Niet dat hij een grote rol speelde -of speelt- in mijn korte leven. De mensen die er nu verdriet van hebben doen dat wel. Orgelmuziek en blijde liederen die mijn moeder zo graag zingt.

Kist uit de kerk -zwaar hoor- de auto in. Een beetje een afgeragde bak is het. Bij een oom in de auto naar het gat in de grond in Vught. Vlakbij een spoorlijn. De begraafplaats ziet eruit als de brownies die mijn vriendin en ik gebakken hebben. Donkerbruin, hobbelig met een dun laagje sneeuw als poedersuiker. IJskoud. Opa blijft voorlopig goed geconserveerd, net als de enkele bloem die neergelegd wordt.

Op de ouderwetse manier gaat de kist het gat in. Drie touwen, zes paar mannenhanden, die van mij verpakt in leren handschoenen die ik al voor heel wat aparte dingen gebruikt heb. Schokkend laten we hem zakken. Gevuld graf met een lichte, schone kist erin.

Staan blijven. Koud. Mensen lopen langs, staan stil voor het graf en werpen er plichtmatig blikken in. De kist kijkt blank terug met ogen gemaakt van handvat. Mannen troosten hun vrouw, zo moet het. Vrienden knikken naar ooms en tantes. Dan de nabestaanden, 'ons' afscheid. Oma wil niet weg, tante kucht dwingend. Oma moet weg. Opa is het al.

Schrijver: eike dageraad, 4 juni 2006