Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Stuk

Vandaag krijgt hij geen toetje. Helemaal geen extraatje trouwens.
Komt allemaal door die aardige mevrouw van het kledingwinkeltje om de hoek.

"Kom laat ik eens binnenlopen", dacht ik.

"Ik heb niks nodig, ik kijk alleen even". Volgens mij klinkt het gedecideerd genoeg. Logisch dat ze dat niet serieus neemt. Wat doe ik daar anders wél?
"Zocht u iets speciaals?"
"Nee, maar misschien hangt er een rokje tussen?"
"Vast wel, het ligt eraan waar uw voorkeur naar uitgaat? Lang, kort, wijd, sportief."
"Vlot", zeg ik.
Ze komt aan met een witte, iets uitlopende rok. Ik heb op dat moment een witte broek aan, dus dat staat me vast. Het is weer eens iets anders.
"Niet te kort?" twijfel ik.
"Absoluut niet".
"Hangt ie van achteren niet iets korter dan van voren?"
"Ik wil niet vervelend doen ofzo, maar dat ligt aan uw figuur. De ene staat een beetje zus en de ander een beetje zo. U moet er een beetje bij nadenken als u hem aanheeft".
Ik trek hem van voren iets omhoog en ja, zo hangt ie recht.
"Best leuk eigenlijk voor de vakantie." Ja hoor, ik ga wel twee volle weken per jaar met zomervakantie!
"Hij staat u echt vlot, ik heb er nog maar één".
Wat kost ie? De prijs valt me helemaal niet mee.
"Maar u krijgt er twee voor de prijs van één".
"Dus, ik moet er nog één kopen?"
"Het hoeft niet! Dat moet u zelf weten, maar u bent dan natuurlijk wel behoorlijk dom!".
Ja, dat snap ik nu zelf ook. Ik heb eigenlijk niks nodig, maar ja, voor het zelfde geld iets anders uitzoeken. Vooruit dan maar.
Vertwijfeld zoek ik in de rekken.
"Kijk, hier is nog iets in uw maat. Niet iedereen vindt dit mooi, maar u staat het vast."
Ik denk aan het jasje dat ik laatst gekocht heb. Ik denk dat het geval er wel bij kleurt. Thuis zal ik hem niet vaak dragen, maar in de koffer zal hij niet kreuken. Hij past en ach ik krijg hem voor niks, wat let me?
De verkoopster begint een heel verhaal over de warmte van gisteren. Over haar kleinkinderen en het mijne natuurlijk. Zo gezellig.
Dan toetst ze de rekening in. Deze overtreft met stip de eerder genoemde prijs.
"Twee voor de prijs van de duurste, u heeft er een koopje aan".
Lamgeslagen trek ik mijn pasje door het pinapparaat.

Buiten doet de tas met de rokken, of hij niet bij me hoort. Ik moet hem eerst kwijt in de auto voor ik de normale boodschappen kan gaan doen.
En met de minuut daalt mijn humeur. En ik word ineens gruwelijk krenterig. Ineens besluit ik dat we eerst maar de restjes moeten eten. Alleen krieltjes, die heb ik nog wel nodig.

Thuisgekomen trek ik met een nijdig gebaar de groentela uit de koelkast.
Die er uitvalt: een pakje onaangebroken krieltjes valt op de vloer en wat uienresten.
Niet alleen troep op de vloer, maar ook nog eens een grote barst in de groentela. Stuk dus, net als mijn dag. En straks ook voor mijn lief die restjes moet eten.

En dat allemaal door die aardige verkoopster, of wou iemand soms beweren dat het aan mij ligt?!!

Schrijver: Rina van Dijk, 14 juni 2006


Geplaatst in de categorie: bedankt

2.9 met 11 stemmen 1.536



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)