Dodenrijk

Marte probeerde de ruimte door te kijken. Waar was ze? Er was iets duisters, iets sluipends, gluiperigs vlak bij haar… een stem smiespelde: ‘Uw operatie is geslaagd, mevrouw Peters.’
Wat, wat werd er bedoeld? Voor Marte iets kon vragen liepen de vreemd slippende voetstappen weg. Weer hoorde zij die wonderlijk zachte stem: ‘Uw operatie is geslaagd, meneer… mevrouw... meneer...' enzovoort tot in een griezelijk oneindige.

Marte werd bang, heel erg bang, zo bang als zij haar leven nog niet geweest was.
Leven? Nee, dit was het leven niet, dit was… Tartarus – het dodenrijk, een donkere poel van niet-weten, van diepe ellende!
Maar zij wilde weten, nu, ogenblikkelijk! Schor kraste haar stem door de vreemd schemerige ruimte.
‘Stil mevrouwtje, u hebt rust nodig. De anderen ook.’
‘Die half-dooien kunnen me niets schelen, ik wil leven, léven!’ schreeuwde ze. ‘Geef me iets te roken… !!!’
‘Stil toch, ’t is hier wél de rekoeverie, beseft u dat? Roken is er niet bij, en nu stil!’
Marte hield zich stil, haar herinneringen kwamen boven, enkel vroeg ze om wat tijdschriften. Die werden haar in de nog steeds griezelig aandoende stilte aangereikt.
Marte probeerde te lezen, de letters deden raar, haar armen ook, alles zakte naar links of naar rechts, wat wist ze niet precies – één ding wist ze wel: ik wil zo vlug mogelijk uit dit rattenhol. Dus kan ik beter mijn mond houden. IJverig deed ze of ze las.

Licht was het nu, heerlijk licht. Marte knipoogde genoeglijk tegen de jonge vrouw die aan haar bed stond. ‘Hoe voelt u zich, mevrouw Peters?’
‘Heerlijk. Enkel wat zwak.’ Ze trachtte zich overeind te wurmen, sterke armen hielden haar tegen.
‘Ach, sorry, ja, ik ben vaak lastig, ben geloof ik nogal agressief van aard,’ zei Marte verontschuldigend.
‘Wij noemen dat hier geen agressiviteit maar overlevingsdrift,’ antwoordde de jonge vrouw vriendelijk, ‘maar u moet niet vergeten, u heeft een ernstig ongeluk op een ongelooflijke manier overleefd, we staan hier nog versteld van uw tien jaar coma, niemand van ons had gedacht dat u…’

Marte werd bang, heel erg bang, zo bang als zij haar leven nog niet geweest was.
Leven? Nee…
Tartarus – het dodenrijk, een donkere poel van niet-weten… dáár wilde zij zijn!
Tot ontzetting van de jonge arts gleed zij moeiteloos haar coma weer binnen.

Dodenrijk coma tarta coma tartarus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 4 stemmen 1.230