Probleempje
‘Roken?’ vraagt de dokter. ‘Graag!’
‘Drinken?’ ‘Graag!’
Toch maakt hij geen aanstalten mij de beide genotmiddelen te verstrekken. Integendeel, hij vraagt enkel: ‘Hoeveel?’
Ik begrijp hem niet. Zijn gastvrijheid zal toch niet zo ver gaan dat ik mijn eigen hoeveelheid mag bepalen? Ik kijk hem begriploos aan en hij kijkt streng terug. ‘Hoeveel rookt en drinkt u per dag?’ verduidelijkt hij.
‘Eh… ruim een pakje zware Van Nelle. En ongeveer acht koppen koffie.’
‘Juist. Alcohol?’
Ik ben nu gewend aan zijn bondige manier van praten en zeg oprecht dat ik het niet precies weet.
‘Steekt u uw handen uit.’
Ik haal mijn handen onder mijn dijen vandaan en doe wat hij vraagt. Beschaamd zie ik mijn vingers lichtjes trillen.
‘Mag ik even?’
Hij wacht mijn antwoord niet af, staat plotseling naast me en doet iets met mijn oogleden. Fel licht priemt in mijn ogen. Ik druk me achterover in mijn stoel.
‘Hm.’
Hij zit al druk te schrijven. Driftige spinnenpootjes verschijnen op een kladblokje. Hij is er gauw mee klaar, scheurt het beschreven velletje los, pakt een envelop uit een bakje op zijn bureau en stopt het erin.
Hij leunt achterover in zijn stoel en kijkt me ernstig aan, bereid wat meer tijd voor me uit te trekken, vermoed ik. Daar ik zeker niet op zit te wachten; de gevraagde slaappilletjes krijg ik never nooit niet, dat voel ik aan mijn water, mijn kater.
‘Slaapproblemen was uw klacht. Ik weet niet of u bereid bent te luisteren, maar als arts zeg ik u dit: u heeft een behoorlijk alcoholprobleem. Net niet groot genoeg om een opname te rechtvaardigen, maar nog minder om dit lichtvaardig op te vatten. Voor zo ver ik het kan bezien, is er nog geen sprake van een algeheel controleverlies, maar er zijn duidelijke indicaties in die richting. In deze envelop zit een verwijsbriefje naar een consultatiebureau voor alcohol en drugs bij u in de buurt. Daar zullen ze u beter kunnen helpen dan ik dat kan.’
Hij buigt zich over de envelop en begint weer te schrijven. In grote, duidelijke hoofdletters nu.
Hij reikt me de envelop aan en zegt enkel: ‘Sterkte, mevrouw Bredero.’
Ik loop op straat, het verwijsbriefje in mijn hand geklemd. Mijn benen voelen vreemd onzeker. Ik breng het briefje vlak bij mijn tranende ogen.
CAD
Westersingel 1a
En een plaatsnaam. De mijne. Dit heeft niets met mij te maken, absoluut niet. Gek genoeg zie ik druppels op de verontrustende woorden vallen. Huil ik? De letters vervagen. Ik zie enkel nog de a van het huisnummer. Of van alcohol? Dit laatste maakt me ineens heel besluitvaardig. Ik verscheur dat beledigende vodje en werp het in de eerste de beste afvalbak. Vlug kijk ik op mijn horloge – 13.20 geeft dat aan. Heerlijk. Na twaalven, Nico is al aan het tappen. Ik moet opschieten, ik ben al laat. Maar ik bof: het is vrijdag vandaag, mijn werk is afgebeld vanwege het doktersbezoek en het weekend lokt!
‘Hetzelfde maar weer?’ vraagt Nico bij mijn binnenkomst. Op de een of andere manier lijkt het of hij net zo naar mij kijkt als de dokter. Nico zet een dubbele jonge voor me neer en ik kan haast niet wachten tot hij zich heeft omgedraaid om die eerste, heilzame slok te nemen. Misschien heb ik wel een beetje een probleempje, maar na een paar slokken voel ik daar niets meer van.
Alles is goed nu.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: drank
probleempje
916
Geef je reactie op deze inzending: