Sinds bekend is geworden dat- - - - - - -
Als treinreiziger en liefhebber van kunst, cultuur en politiek heb ik in 2001 vanuit Moskou de TransSiberië Express naar Beijing gepakt.
Hier wil ik een fragment uit mijn reisverslag toelichten. Dit betreft een tocht per riksja door (een deel van) Beijing. Dat wil zeggen, een aantal wijken van deze metropool waar stedelingen vaak hard moeten knokken om hun hoofd boven water te houden. In 'Het lelietheater', een jeugd in China, van Lulu Wang, uitgegeven door Vassalucci, worden deze hutongs, deze 'modderhuisbuurten' op een treffende manier beschreven. Je hoeft je als passagier van een riksja beslist niet opgelaten te voelen. De riksjabestuurder is blij dat je gebruik maakt van zijn diensten. De riksja brengt je op plaatsen waar je normaal gesproken waarschijnlijk niet zou komen: omdat je ze niet weet te vinden. Deze hutongs zijn ontstaan door een gigantische woningnood. Mensen die geen mogelijkheden meer zien voor zelfontplooiing en ontwikkeling van zichzelf en hun kinderen trokken naar de hoofdstad in de hoop zich hier te kunnen doen gelden. Enkelen slagen. Anderen gaan (opnieuw) onderuit.
Daar zij, zeker zolang ze niet betaald werken, nauwelijks inkomen hebben, kunnen ze zich geen kamer veroorloven. Zij kwamen dan terecht in de krotten van de hutongs. Van verzameld afvalhout en andere vormen van aan de kant gezet materiaal fabriceerden deze gelukzoekers een onderkomen, zodat zij bij slecht weer tenminste min of meer tegen regen, hagel, sneeuw en harde wind werden beschermd. Sinds bekend is geworden dat de Olympische Spelen van 2008 in Beijing gaan plaatsvinden, doet zich hier, en waar niet, als jouw (hoofd)stad is uitverkoren als toneel van dit groot sportevenement te mogen fungeren, een rare situatie voor. Mensen die toch al bijna niets hebben, worden stante pede uit hun krotten verdreven. Werkelijk alles wordt, of is inmiddels, met de grond gelijk gemaakt. Waar kom je terecht als je niets hebt te besteden? In elk geval niet in de luxueuze hotels die op de plaats zijn gekomen waar eerder de hutongs waren gesitueerd.
De heer Cohen, 'mayor of Amsterdam', een terecht door veel mensen gewaardeerd man, ook door ondergetekende. Hij bekleedt een functie waarbij hij zeer veel moet bemiddelen tussen verschillende partijen. Dit doet hij zonder twijfel met verve! Zondag 4 juni 2006 heeft de heer Cohen mij zeer teleurgesteld. Ik keek, zoals vaker, naar 'Buitenhof' op Nederland 3.
Citaat van de heer Cohen: 'Fantastisch wat ze daar doen'. Deze uitspraak deed Job Cohen naar aanleiding van zijn bezoek aan Beijing. Duizenden mensen werden of worden nog verjaagd uit hun hutongs die worden platgewalst om plaats te maken voor hotels die gasten van de Olympische spelen van 2008 gaan verwelkomen. Mensen, mannen en vrouwen met kinderen, die met pijn en moeite hun hoofd boven water houden, worden met behulp van grote bulldozers rücksichtslos verdreven.
Hoe fantastisch!!! Van de heer Cohen had ik meer wijsheid verwacht. Hoe kan iemand als hij nou zeggen dat destructie 'fantastisch' is? Ik heb geen hekel aan sport noch aan verbroedering. Integendeel zelfs. Waar ik van gruw is de kokervisie; die rechtlijnige blik die zonder op- of om te kijken, neerhaalt wat had moeten blijven (be)staan!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: reizen
Buitenhof
869
Geef je reactie op deze inzending: