Verhalen

Deur dicht

Ik wilde al lang niet meer dat ze ging. Ik wilde dat ze bleef. De hele nacht. Ik had het willen fluisteren in haar oor. Ik had het van mijn balkon willen schreeuwen. Ik deed het allemaal niet. Ik verborg mijn verlangen.

Ze had duidelijk gezegd al dat ze niet zou blijven slapen. Wij waren niet meer 'dat soort' vrienden. Alsof we ooit vrienden waren geweest. Zij wist net als ik dat wij geen vrienden waren. We waren potentiële partners, seksvrienden wellicht, maar zeker geen gewone vrienden. Daarvoor waren we enerzijds te close en anderzijds niet close genoeg. Vrienden kun je immers alles toevertrouwen. Met partners moet je soms iets selectiever zijn.

Op een bepaald moment stond ze op. Zonder aan te kondigen stond ze op. Ze moest gaan. Anders zou ze haar laatste trein missen. Voorzichtig probeerde ik hoe ver ik kon gaan. 'Je kunt natuurlijk hier op de bank slapen.' Ze deed alsof ze me niet hoorde.

Nog voordat ze aan het einde van de gang was, voelde ik hoe mijn verlangen zich omzette in woede. We waren zo lang samen geweest en nu leek een nacht ineens het meest onmogelijke.

Het probleem is, vermoed ik, dat de deur altijd open is blijven staan. Zij vond van niet, maar ik vond van wel. De deur stond open en er kon altijd nog iets gebeuren.

Toen ze de voordeur opende, realiseerde ik me dat het allemaal ijdele hoop was geweest. Haar deur was dicht en ze zou zo de mijne dicht doen.

Schrijver: Roel van Rijswijk, 24 augustus 2006