Aan de andere kant van de spiegel - slot

Ik werd wakker van een felle pijnscheut in mijn borst. Onwillekeurig spande ik de spieren in mijn nek en schouders, maar de pijn verergerde daardoor alleen maar. Ik sloeg m’n ogen op en keek om me heen. Wat was er gebeurd? Had ik al die tijd geslapen? Waarom zaten er dan allemaal slangetjes in mijn armen en neus?
Het leek wel alsof ik een hele tijd gedroomd had, een zeer levendige droom waarin ik aan de hand van een jonge vrouw een bergwandeling had gemaakt en had gekeken naar een zonsopkomst. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde mij te herinneren wat er tijdens die droom allemaal was voorgevallen. Stukje bij beetje kwam het ene fragment na het andere weer boven. De diepe vrede en het onuitsprekelijke geluk dat ik daarbij had ervaren, trilden nog in me na. Ze vormden een schril contrast met de stekende pijn die ik voelde in mijn borst. Als die droom toch ‘es op waarheid berustte, dan....
“Mijnheer Verstegen, hoe voelt u zich?” Iemand had een hand op mijn schouder gelegd. Ik sloeg de ogen op en zag een ziekenbroeder naast mijn bed staan. Hoewel mijn gedachten al snel helderder begonnen te worden, lukte het me nog niet om te spreken. Ik bromde iets terug.
“U bent een tijdje weggeweest. Gaat het al weer wat? Er is een grote kans dat u er na het ongeval weer helemaal bovenop komt. Rust nog maar wat uit. Als er iets is, moet u op het rode knopje drukken. Akkoord?”
De man knikte mij bemoedigend toe en verwijderde zich met zachte tred. Er zaten vilten hoezen om zijn schoenen.
Wacht ‘es even, dacht ik, als ik pas ben bijgekomen na een ongeluk, hoe is het dan mogelijk dat ik dit zaaltje herken? Tussen het tijdstip van het ongeval en het moment waarop ik hier wakker werd was ik buiten kennis. Toch staat dit vertrek me nog helder voor de geest. Ook de mensen die aan weerskanten van me liggen komen me bekend voor. Stonden zij niet als in trance naar hun eigen lichaam te kijken, terwijl ze met hun geest uitgetreden waren?
Het was alsof de videoband van de droom in omgekeerde volgorde werd afgespeeld waarbij me telkens weer andere scènes te binnen schoten. Het dwalen door de gangen, de operatie waarbij ik de gedachten van de andere aanwezigen kon lezen.... al mijn herinneringen keerden terug. Met een schok realiseerde ik me, dat ik werkelijk buiten mijn lichaam was geweest. Geen twijfel mogelijk, het was allemaal écht! Ik mijmerde nog even na over de ster die ik het laatst had gezien, vlak voordat ik hier wakker werd. Was dat misschien het nieuwe Jeruzalem, de hoogste hemel, waar de geest van Christus woont?
Plotseling schoten me enkele dichtregels te binnen. Ze klonken me als muziek in de oren. Moeizaam draaide ik me om, op zoek naar papier en een pennetje. Op het nachtkastje vond ik een servetje en een balpen die een verpleegkundige per ongeluk had laten liggen. In een bijna onleesbaar handschrift krabbelde ik de woorden op die zich in me vormden:

Uit hellen en hemelen klimt Uw leven naar U op
over de brug van licht die Uw Zoon naar ons sloeg
tot elke grens van ruimte en tijd
weer in de hoogste hemelen is opgeheven.

En eindelijk voor anker gegaan,
voorbij alle leed en alle pijn,
zullen wij als goden zijn,
de droom van het bestaan ontstegen.

En ik wist het, mijn taak op aarde was begonnen. Vol verlangen zag ik uit naar het moment waarop ik uit dit ziekenhuis zou worden ontslagen. Met een glimlach op m’n lippen zonk ik weg in een droomloze, genezende slaap.

© Hendrik Klaassens.