Op veilige afstand - deel 1

Hij hield van haar, al had hij haar nog nooit in levende lijve ontmoet, dat wil zeggen als je een toevallige ontmoeting bij de slager of groenteboer niet meerekent. Toch maakte ze zonder het zelf te weten een groot deel van zijn leven uit. Hij ging met haar in gedachten elke avond slapen en wenste haar goedemorgen zodra hij zijn ogen weer open deed. Op zijn werk keek hij naar haar foto die tijdens de ondervraging bij haar thuis, nu drie maanden geleden, genomen was.

De zaak kwam aan het licht, toen de buren bij het politiebureau, waar hij als rechercheur werkte, begonnen te klagen over haar uitzonderlijke, afwijkende gedrag. Ze was zichzelf niet meer en voerde hele rituelen op bij de grote oude eik in de tuin, waarbij ze huisdieren offerde. Zijn collega was eens een kijkje gaan nemen bij haar thuis en had haar gewaarschuwd dat dit soort praktijken verboden waren. Ze had hem stellig beloofd dat ze het nooit meer zou doen, had braaf de opgelegde boete betaald en daarmee was de zaak afgehandeld. Het werd weer rustig, er kwamen geen klachten meer binnen en iedereen leek het voorval weer te zijn vergeten.

Maar hij niet, het lukte hem niet om te geloven dat er niet meer aan de hand was geweest en hij baalde dat hij niet de gelegenheid had gekregen om de zaak verder uit te zoeken. Het dossier was gesloten en daar diende hij zich bij neer te leggen, had zijn baas hem nors medegedeeld. Er was immers meer werk te doen. Het lukte hem maar met moeite zich op zijn opgedragen werkzaamheden te concentreren. Zij bleef in zijn gedachten en de foto uit haar dossier had hij gekopieerd en in zijn bureaula neergelegd, zodat hij haar iedere dag even kon zien.

De mysterieuze, jonge, aantrekkelijke vrouw op de foto keek hem indringend aan, alsof ze hem iets wilde zeggen. Hij keek terug en probeerde erachter te komen, wat ze hem vertelde. Op het eerste gezicht was ze een vrouw zoals zovelen met donker krullend haar en een normaal postuur, maar het was de blik in haar ogen die hem niet losliet. Groene, angstige, katachtige ogen die hem vertelden over een moment in haar leven dat ze de controle totaal kwijt was geraakt. Hij wilde bij haar zijn, haar stem horen en haar tranen drogen. Onbedoeld was hij van deze vreemdelinge op de foto gaan houden en hij wenste dat ze ook van hem hield. Hij zou haar steunen wat er in het verleden ook gebeurd was.

Hij wilde iemand om lief en leed mee te kunnen delen, een speciale vrouw met wie hij een grote verbondenheid voelde. Hij wilde dat zij aan zijn zijde zou lopen, zijn hand zou vasthouden en lieve woordjes in zijn oor zou fluisteren. Hij was verliefd op de vrouw die hij in zijn bureaulade verborg en met wie hij intieme momenten deelde, als zijn collega’s niet op kantoor waren.

Ze had hem leren kennen tijdens de plaatselijke rommelmarkt op Koninginnedag. Hij had een kraam naast de hare gehuurd. Het was een mooie zonnige dag geweest en het beviel haar prima om op deze manier van haar overtollige spullen af te komen. Er waren veel mensen op de been, die schuifelend langs de vele met oranje versierde kramen hadden gelopen. ‘Nee, dat doe ik voor die prijs echt niet weg!, hoorde ze zichzelf zeggen, ‘maar als je iets meer biedt is deze mooie aardewerken bloempot van jou’. En hij bood iets meer. Zo raakte ze aan de praat met Peter, een spontane, charmante man van rond de 40, die samen met zijn twee katten in een appartement in het dorp woonde. Het alleenzijn viel hem zwaar. Hij miste iemand om mee te praten als hij ’s avonds van zijn werk thuis kwam, iemand om leuke dingen mee te ondernemen, een arm om zijn schouder, iemand om van te houden. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal en knikte instemmend, want ook zij was alleen en wist maar al te goed wat hij bedoelde. Het had erg veel voordelen om de vrijheid te voelen om met niemand rekening te hoeven houden, maar het zorgde ook voor een onbeschrijfelijk gevoel van leegte, waar ze regelmatig mee geconfronteerd werd.

Schrijver: Marianne
Inzender: Marianne Pepels, 5 oktober 2006