Velma, Vladimir en ik,…
Velma, Vladimir en ik,…
Wij waren weer met zijn drieën. Als vanouds. De stormen waren geweken. Het zachte lenteweer veegde onze vermoeide harten schoon. En we lachten weer. Voor het eerst na lange tijd.
Velma met haar rode haren nog het hardst. Ze danste gracieus op haar tenen, haar gebloemde rok sierde golvend om haar heen.
Alles bewoog, rinkelde en geurde aan Velma, het was prettig om naar haar te kijken.
Zelf leunde ik tegen een boom. Zoals altijd DE toeschouwer. Vladimir tokkelde op zijn gitaar die als een vertrouwd stuk hout vergroeid scheen te zijn aan zijn boomlange lichaam.
Alles was weer zo als het moest zijn. Ogenschijnlijk.
De ogen van Vladimir waren anders geworden. Oud. Eenzaam. Verborgen. Ondanks Velma’s pogingen om hem weer aan het lachen te krijgen.
Hij lachte nog wel maar anders dan vroeger. Zijn lach bereikte zijn ogen niet noch scheen het zijn ziel te bereiken.
Slechts een diep keelgeluid kwam voort wanneer Velma al haar dwaasheden tentoonspreidde.
We hadden Velma nodig.
Ik nog het meest. Vanuit mijzelf kon ik niet lachen, niet leven. Ik leefde door Velma. Door haar lach, haar dans, haar uitbundigheid.
Maar de oorlog had een ieder van ons verslagen ondanks verzet. Verslagen, zelfs nu onze getrouwe driekleur weer met kracht wapperde. In een straffe wind die alle wolken verjoeg in ons land.
Natuurlijk heetten we geen Velma en Vladimir. Het waren slechts schuilnamen geweest in een verzet dat alweer zolang geleden was.
Vladimir zette zijn gitaar aan de kant en kuste me. Iets wat veranderd was. Ondanks dat we ogenschijnlijk weer met zijn drieën waren en Velma als vanouds danste. Hij kuste me en hield me vast, rustte met zijn hoofd tussen mijn haar en wilde mijn armen om zich heen voelen.
Was ik het. Was ik er werkelijk bijgeweest? Dat wanhopige ogenblik toen hij de vijand doodde. Zinloos verzet in een zoveelste zinloze oorlog, dood om vrijheid, rouw om rouw. En aan het einde een vrijheid die geen vrijheid meer was door het verleden.
Heb ik werkelijk samen met hem in die doodstille vrieskou het lijk begraven? En de dagen daarop koud en stil doorgebracht? Wie waren we geworden? Tijdloos vastgezet in een schilderij van gruwelijkheden. De glazen potjes oostindische inkt uit onze kindertijd vielen om en vlekten. Vlekten vlammend bloedrood tot aan de randen van de lijst om over te vloeien in de zonsondergang van onze jeugd.
Vladimir werd een man, ik een vrouw en Velma bleef kind.
Velma en Vladimir, altijd samen altijd in evenwicht, altijd een paar geweest. Wat moest ik daar tussen?
Maar Velma stond in liefde haar plaats af zonder jaloezie en danste verder. Voor Velma deden de omstandigheden er niet toe. Velma was verleden, heden, en toekomst.
Vladimir en ik leefden samen in het heden. Bitter heden. Hij had een warme borst en moederschoot nodig, geen dansend elfje op het gras bij de rivier.
Maar waarom ik? Ik zou hem in de toekomst weer moeten afstaan, getroost, geheeld door mijn nuchterheid en kalmte.
Nu, nu Velma danste voelde ik mijn dood. Meer nog dan op die ene wintermiddag toen de vijand ons vond met pamfletten over vrede en gerechtigheid.
Vladimir had geheel tegen alles waarin hij geloofde geschoten. Velma vluchtte in een droom van waan en waarheid. En ik??? Ik groef een graf en strooide aarde zand en takken.
Nooit vonden ze hem meer. Die ene soldaat gestorven voor een verkeerd vaderland, onbekend voor ons, gemist door zijn kinderen.
Vladimir had geen woorden meer, Velma begon steeds hysterischer te lachen om de dood. En ik groef samen verder met de stille Vladimir.
Die winternacht kwam hij om troost en om de vezels van realiteit vast te houden.
Maar de oorlog is voorbij, de vijand gesneuveld, vrede in het land, en Velma danst.
Mijn oorlog begint. Maar de verliezer staat al bijvoorbaat vast.
Geplaatst in de categorie: oorlog
liefde
796
Geef je reactie op deze inzending: