Hondenleven deel 1.
Ik ben een hond, ik weet niet eens hoe meer hoe oud ik ben, maar neem maar van mij aan, minstens een jaar of tien. En ik heb een leven waarvan ik jaren lang heb gedacht, dat het zo hoorde. Maar daar ben ik sinds een paar jaar anders over gaan denken.
Het zit zo: ik woonde met heel veel andere honden op Aruba, da's een eiland, maar dat weet ik omdat ik dat mensen vaak heb horen zeggen, dus als ze liegen, don't blame me! Wij honden hebben het niet gemakkelijk op Aruba, velen van ons leiden een zwervend bestaan. Overdag in de brandende zon, bedelend langs huizen en tuinen, 's nachts moeten we zien te overleven in groepjes langs de weg, soms werd er wel eens een van ons doodgereden door een auto. Soms heb je geluk, dan ga je overdag steeds naar dezelfde mensen, die je dan wat eten geven.
Ik had eerst ook een baasje hoor, maar ik wist niet wat ik aan die mensen had, want soms werd die vent gek, nadat ie had zitten drinken, en dan sloeg hij mij omdat ik in de weg liep of zo en dan trapte hij me het huis uit. Dat deed heel erg zeer, hij schopte me zelfs een keer op mijn neus, die ziet er nu voortaan een beetje raar uit en van gekneusde ribben weet ik inmiddels ook hoe dat voelt. Ik werd ziek van de honger en samen met m'n broertje en mijn vriendje, we waren een beetje zo'n vast groepje geworden, zwierven we van huis naar huis.
Wij hadden geluk, want in het natuurgebied waar wij woonden, werd een stel huizen gebouwd. Daar waren onder anderen een jong stel bij dat eerst aan de andere kant van het eiland had gewoond, en hier een eigen huis ging bouwen. Die mensen gaven ons elke dag te eten, en toen het huis af was mocht ik altijd onder de tafel op de patio liggen, lekker koel!
Maar wij waren er heel erg slecht aan toe, die mensen namen ons mee naar een dierenarts hier wel 20 kilometer vandaan, man ik heb wat prikjes en zalfjes gehad, maar de schurft waar we onder zaten kregen ze bijna niet weg. Om aan te geven hoe erg, mijn broertje heeft het niet gehaald. Maar op de een of andere manier, ik liep kreupel en de ribbetjes staken zowat door m'n vel, heb ik het gered. Mijn bazinnetje zei dan: Brother, je wordt met de dag jonger! Brother noemen ze me, leuk hè, en ik durf weer te kwispelen, want ze zijn alleen maar aardig voor me! 's Nachts ga ik altijd weer naar buiten door een speciaal voor mij gemaakt gat in de omheining, zodat ik 's morgens weer thuis kan komen om te eten en te slapen, want dat doe ik dus 's middags, juist, op die patio!
Maar op een dag ging er volgens mij iets veranderen, er kwamen mensen uit: Holland? zeg ik dat goed? naar het huis kijken en na een half uur zei die man: We doen het! Vanaf dat moment gingen mijn baasjes van alles inpakken in kisten, koffers en dozen en werden er vliegtickets besteld naar dat Holland dat ze soms ook wel eens Nederland noemden. Maar, en het moest niet gekker worden, ze kochten ook een hele grote kooi die ze hardnekkig bench noemden en weer werd ik meegetroond naar dokter prikkemans, nou die greep z'n kans en heeft me daar toch een serie spuiten in m'n velletje gezet! Hem zal ik in ieder geval nooit meer vergeten, en bedankt!
Om een lang verhaal kort te maken, ik werd in die kooi gestopt, sorry, bench, jullie je zin, en in een vliegtuig gezet! Kleine hint: Er zat een label aan die bench waarop stond: Brother, living animal, male, 13 years and 3 months! 't Was dus maar een hint hè? En vraag me nou niet wat het woord uitzicht betekend, want ik heb echt GEEN idee, maar je hoort het dan altijd zeggen hè, “Het uitzicht was zo mooi!” maarre: not for me!
Zie deel 2.
zeelandnet.nlGeplaatst in de categorie: dieren
Dierenleed
728
Geef je reactie op deze inzending: