Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ontmoeting

Hol klonken mijn stappen op de klinkers. Het was stil in de Lombardensteeg. De oude panden stonden heel gedegen in het gareel. Rooilijn bedacht ik.
Verderop daar was een kruising, liepen mensen. Zoals ze gezegd hadden in het atelier, daar was het koopzondag. Heel Nederland eens in de maand koopzondag. Alleen in Amsterdam elke week. Dagjeskopers, alles onder de frites de mayo en de vette zakjes. Vuilnis rond afvalbakken. Niet meer rustig langs de grachten lopen. Gemotoriseerde malloten. Ramen open, volumeknop voluit.
Het zal nooit meer wennen.
Rechtsaf sloeg ik een winkelstraat in. 'Choorstraat' stond een bordje op de hoek bij een schoenenwinkel. Gure wind ging aanblazen. De rits ging dicht. Een kerkklok gaf tien over half zes. Laat. Later dan mijn tijdgevoel aangaf.

Die nababbel was echt uit de hand gelopen. Kunstgekeutel. Drempels over. Kunst is loslaten. Jezelf durven laten zien. Bij jezelf blijven dan. Nee niet gestileerd.
Flarden bij de rondweg. En maar kleumen met dames in dikke mantels. Tot ik mededeelde te gaan om zoals overal ter wereld de binnenstad te besnuiven en verkennen.
'Goed joh' vonden ze. Ja, zouden zij ook meer moeten doen.
En ze fietsten hunsweegs. Naar dorpen met kerken herfstige zondagsstilte vallende bladeren villa's en rijtjeshuizen.

Potjandorie, alles zou zo sluiten. Koffie buiten het café zou moeilijk worden. Dan maar straks koffie op het station. Geen zuipschuiten en muziek aan m'n hoofd. Opgewonden vrouwwezens, geblondeerd opgemaakt en uitgelopen met een slok op. Moest er niet aan denken, dat nu alleen vrijwillig te doorstaan.
Overal buisconstructies. Handig voor de fietsen. Autovrij en toch voor bewegende inheemsen bereikbaar.
Ineens stond ik stil. Deed een stap naar links en stak werktuiglijk mijn hand uit. 'Hoi dat is lang geleden.'
Onderwijl ging in mijn hoofd een pizzakoerier schielings alle luikjes langs. Wie was die kleine schrale man met de batavus aan de hand ook al weer?
Oh nee, ja trillende handen. MS? Parkinson? Die trillingen ja, die waren ergens zeer bekend. Waar ook al weer? Wie was dat manneke nou ook al weer?

'Ja hallo. Leuk je weer eens te zien.' zei de man aarzelend. Hij kwam moeilijk uit zijn woorden. Knipperde voortdurend met zijn ogen.
Alles bekend maar waarvan? Nergens kwam de klik. Dit was echt ongemakkelijk. Waarom was ik niet gewoon doorgelopen?
Nou ja, zoals vaker, impulsief. Geen gecontroleerde aansturing. Dat was nou eenmaal zo. Zonder zou ik trouwens vrijwel met niemand meer gewoon praten. Onverwacht maakt vaak onbevangen.
Gelukkig zei de man ook: 'waar kennen we elkaar van?'
Waarop we alle twee verlegen maar niet onvriendelijk lachten. Hij streek een kleine jongen naast zich op een fietsje over zijn wang terwijl hij vervolgde met 'wat leuk je hier te zien'.
'Ja' grinnikte ik 'wat doe je hier. Ha ha. Eind fietsen toch uit Amsterdam.'
Hij antwoordde licht stotterend dat 'we verhuisd waren'.
Kijk dat 'we' klopte niet in het plaatje. Koortsachtig geraas opnieuw langs luikjes. Die steeds meer gesloten bleken. Zo meteen waren alle luikjes dicht. En zou ik er alleen voor staan.

Doe maar een gok was mijn idee. Van de Cuyp misschien? Hockey van mijn kinderen? Zo opperde ik een en ander.
Ineens ging een lichtje op, 'misschien van tafeltennis?'
Hij lachte, ik zou bijna zeggen gelukkig, zo opgelucht.
Hij zei meteen 'Amsterdam '78'. Maar dat kon niet want daar had ik pas onlangs voor het eerst tegen gespeeld. Hij noemde nog vier clubs, maar alle vier konden het niet zijn geweest. Wat was hij een promiscue globetrotter trouwens als hij daar allemaal had gespeeld.
Zei ik - voor de grap.
Ineens sprak een grote vrouw, hij paste twee maal in haar omtrek, zacht en met een milde glimlach 'Westerpark'. Terwijl ze haar hand van haar fietsstuur haalde en naar mij uitstak ter kennismaking.

Ik verschoot van kleur. Een verschutting, zij had er met nog een dreumes achterop de hele tijd al zwijgend bij gestaan.
Hij was J. natuurlijk. Klotenservice, vrijwel niet te retourneren. Nooit van 'm gewonnen.
Sommige mensen kropen in hun handicap en waren vrijwel niet te verslaan. Hij was er één van. Dacht ik even, licht verbitterd.
Verliezen is niet mijn sterke kant.
Improviseren nu naar de vrouw. Handen schudden, met - afleidend - gerichte aandacht voor de kinderen.
'Wat leuk jullie zo hier te treffen. Ik ken jou natuurlijk ook van tafeltennis. Ver boven mij verheven zeker? Tweede Divisie?'

Mis helemaal mis, ze had nog nooit een batje aangeraakt. Woonden pas sinds kort hier. Was wel wennen. Nee ongelukkig waren ze hier niet. Alleen ja J. met z'n Parkinson moest nog meer z'n eigen plek vinden hier. Meer durven de straat opgaan. Werken deed hij tenslotte niet, hij was 'de' huisman.
Het klonk nogal hard viel me op. Het leek op verwijt in haar ogen toen ze hem daarbij aankeek. Hij schoot in ieder geval stamelend ja knikkend in de verdediging.
'Nou' zei ik nogal onbeholpen tegen de struise dame, 'je moet echt gaan tafeltennissen. Ik zag het meteen. Je hebt er aanleg voor. Lange armen.'
Wat een stomme opmerking. Kon ook nog discriminerend worden uitgelegd.
Gelukkig zei het jongetje van het fietsje ineens 'zaterdag ben ik jarig.' Ik vroeg of ik mocht raden hoe oud hij werd. Toen ik het mis had lachte hij mij uitbundig uit.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik en vroeg of zij nog een koffiecorner voor mensvrezende alleenstaanden wisten. 'Of nee het hoeft al niet meer. Het is al zes uur.'
Zij allebei opgelucht: 'De kerkklok geeft nog zomertijd.'
Ja maar ik ging toch maar gauw. Voor de oprukkende kou. Terwijl ik mij omdraaide bromde ik tegen het fietsjongetje 'en volgende week kom ik op je verjaardag!'
Stom stom stom. Ik draaide me wankel achteruitstappend nog één keer om en riep hoofdschuddend 'Nee natuurlijk niet. Wees maar niet bang.'
Zij lachten vriendelijk. Zeer vriendelijk. Te vriendelijk.

Mijn tred was wankel en onzeker terwijl ik de hoek omsloeg naar de Noachstraat. Met de gedachten bij het leven met een steeds toenemende handicap.
Ik werd er niet blijer van.

Schrijver: jos zuijderwijk, 8 november 2006


Geplaatst in de categorie: emoties

2.9 met 15 stemmen 1.141



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)